چرا ما فیلسوف نیستیم؟

شوشان ـ مهری کیانوش راد :

همه ی ما در مرحله ای از عمر و شاید مدتی کوتاه مانند فیلسوفان زندگی می کنیم.
این دوره ی کوتاه، بیشتر به اوایل زندگی ، یعنی کودکی انسان برمی گردد.
فیلسوفان،  بزرگ کودکانی هستند ، که هنوز دنیا و پدیده های آن را با شگفتی نگاه می کنند و ذهن جستجوگرشان تلاش می کند ،  به کنه حقیقت هستی  آنچه که می بیند و ذهن به ادراک آن می رسد و در نهایت به کنه چگونگی  هستی عالم و پدیده های آن دست یابند .
تفاوت ذهن جستجوگر فیلسوف با کودکان در این است ، که فیلسوف با رشد عقلی خود  از پاسخ های کودکانه به پاسخ های معقول عقلانی می رسد .
فیلسوف با رشد عقلانی دامنه ی پرسشگری خود را گسترش می دهد ، در نتیجه به میزانی که فیلسوف شناخت بیشتری از اطراف خود داشته باشد ، پرسش و پاسخ های او معقول تر خواهند بود.
گاه یک رویداد و پدیده می تواند از زوایای مختلف، ذهن فیلسوف را به روشنگری های تازه بکشاند
این کاوشگری مجدانه در طول زمان برای اکثریت کودکانی که بزرگ سال می شوند ،  نمی ماند وکم کم فراموش می شود . تعداد محدودی ذهن کاوشگر و نقاد خود را پرورش داده و فیلسوفان عالم را تشکیل می دهند.
شاید از خود بپرسیم   چرا تبدیل به بزرگسالانی بی تفاوت به اطراف خود شده ایم ؟
چرا تازگی ها را نمی بینیم ؟
چرا دوران پرسش‌گری ما به پایان رسیده است؟
و هزاران چرای دیگر ، که اگر مجدانه به دنبال پاسخ باشیم ، روحیه ی فیلسوفی خود را دوباره سازی خواهیم کرد ، زیرا :
فیلسوفان تا زنده اند ،  به دنبال پاسخ پرسش های خود هستند و هیچ گاه راه را به انتها رسیده می دانند .
پاسخی که به نظر می رسد:
با رشد سرطانی غرایز ، عقل و کاوشگری به عقب رانده شده و انسان تبدیل به موجودی  مسخ شده  می شود ، که ارضا غرایز فرصتی برای پرسش‌گری  نمی گذارد.
ترس از طرد شدن فردی و اجتماعی ، نیافتن پاسخ ، از عوامل بسیار مهم دیگری هستند ، که راه را بر پرسش‌گران مبتدی تنگ و گاه مسدود می کند.
وظیفه ی فیلسوفان هرچند راه یافتن به کنه حقیقت هر پدیده ای است ، اما گذر زمان هر روز پرسش تازه ای را پیش روی فیلسوف قرار می دهد ، تا به پاسخ تازه ای برای خود و مخاطبان خود دست یابد.
از کارهای مهم فیلسوف یافتن پاسخ  و بیان آن به زبان مردم  دوران خاصی است که در آن زندگی می کند.
فیلسوفان رسالت پیامبر ی ندارند ، اما رسالت
 فیلسوف یافتن پاسخ های قابل قبول برای معضلات انسانی انسان  هر روزگاری است.
باید گفت تا جهان باقی و انسان نفس می کشد ، قلمرو فلسفه بی رهرو نخواهد ماند.