تمرکز گرایی در سیستم دولتی

 قسمت اول

با یک نگاه اجمالی به تاریخ تشکیل نظام اداری می توان گفت که نظام اداری کشور از زمان مشروطیت شروع شده و به تدریج توسعه و تکامل یافته است .بعضی از صاحبنظران معتقدند که نظام اداری کشور ما اقتباسی از سیستم اداری فرانسه در قدیم می باشد و همراه با سیستم تمرکز می باشد. شاید در ابتداء که حجم خدمات و وظایف دولتی کمتر بود و این سیستم متمرکز به خوبی عمل می کرد و در گذشته مشکلات چندانی نداشت اما پس از توسعه خدمات در سطح کشور و استان و شهرستان زایی بی سابقه و افزایش تعداد وزارت خانه ها و متنوع شدن نیازهای جامعه این سیستم متمرکز نه تنها فشل بنظر می رسد بلکه به مانعی در راه توسعه اقتصادی و اجتماعی تبدیل گردید .  در حال حاضر یک مراجعه به وزارتخانه و موسسات دولتی در مرکز می توان به عمق این فاجعه پی برد که اغلب وقت مدیران سطح بالا صرف مسائل جزئی و غیر مهم شده که منجر به اخذ تصمیماتی گردیده که در صورت عدم تمرکز و با تفویض اختیار به سادگی می توان از اتلاف وقت جلوگیری نمود لیکن با کمال تاسف این بیماری خطرناک *حب تمرکز قدرت* به بدنه استانها نفوذ کرده و این مدیران با تبعیت از مرکز تمام اختیارات (البته اگر نام انها را اختیار گذاشت !!) شهرستانها را سلب و به انحصار خود درآورده و شعار زیبای عدم تمرکز گرایی  و اعطای اختیار به استانها در حد شعار باقی مانده و هنوز اکثر مقامات و مدیران سازمان های دولتی در تهران تمایل شدیدی به متمرکز بودن اختیارات و نگهداری قدرت نشان می دهند و این امر و این نگاه تا حد زیادی باعث تاخیر یا عدم اجرای اقدامات مربوط به عدم تمزکز گرایی شده است .