لیستِ *دشوارهای هضم ناشدنی* دنیا تکمیل می شود اما هرگز خاتمه نمی پذیرد.هر کس و هر جا که باشی همیشه موردی هست که به لیست بلند بالای دشوارهای تاب نیاوردنی ات اضافه شود.هر آنچه امروز فکر می کنی دشوارترین است فرداروز، دشوارتر و تلخ ترش رخ می دهد و وارد لیست ممتنع ها و حل ناشدنی هایت می شود.شط شگفتانه های شوک آور همیشه جاریست ،حتی زمانی که فکر می کنی همه چیز سامان گرفته است و باید نقطه ی پایان در انتهای آخرین آیتم این لیست بگذاری وخطی به نشانه ی بسته شدن،زیرش بکشی.این لیست همیشه در حال بروزرسانی ست.

کجای این لیست قرار می گیرد اما دشواری تبریک گفتن به عکسی که تا همین چند سال قبل مِهر جوشان داشت و آغوش داشت و لبخند داشت و نگاهی نافذ و دل شادکن و در برگیرنده، که دلبرانه احاطه ات می کرد و شناورت می کرد در شور‌‌انگیزی و شوق؟کجای این لیست قرار می گیرد دشواری منولوگ با یک خاطره ی همیشه زنده ی گیر افتاده میان یک قاب چوبی.خاطره ای که نیلوفرانه،ساقه به خون و خیالت پیچانده و از داربست سلول هایت بالا رفته است؟دشواری تبریک به نامی حک شده روی سنگ گرانیتی خاکستری سرد در گورستانی مهجور.دشواری و تلخنایی تبریک به روحی محاط در هاله ی مهر که سالهاست تحویل کلید دار کائنات شده است.روحی آرمیده در میان کرشمه ی کافور و کفن و اوراد داوودی موکلان ابدیت.روز پدر برای من،روز جای خالی پدر است.روز فقدان و فراق و حفره های خالی در بطن زندگی.حفره هایی که با هزار تصور و تلقین هم پر نمی شوند. روز احجام خلاء دار که هیچ بهجتی پُرشان نمی کند. روز پدر را تبریک می گویم و از کسی که در زمان حیات حتی گذرا ترین نگاه و ساده ترین صحبت هایم را هم بی جواب و تفسیر نمی گذاشت،جواب نمی شنوم.

این گفتن و آن ناشنیدن چقدر تلخ است.ظاهرش تبریک است اما باطن اش مویه ای مرتعش که فقدان و فراق را با الفبای آتش فریاد می زند.مخاطب وقتی یک عکس آویخته به دیوار باشد، *پدر روزت مبارک* را حتی اگر میان هزار لایه تضرع و خواهشمندی بپیچانی و عطر و عطوفت قلبت را بعنوان الحاقیه ای از لابه والتماس به آن ضمیمه کنی باز هم این عکس،این تصویر قندیل بسته در ابدیت،حتی مژه بر هم نمی زند تا التهاب قلب جلیس جراحتت را جوابی حداقلی بدهد. وقتی بادهای بی کسی از شرق اندوه می وزند، عکس ها نماینده خوبی برای *رفته ها* نیستند.نه تکیه گاهی برای گریه اند و نه آغوشی برای پناه جستن. آنها فقط مکمل و محرک خیال اند. کمک می کنند تا لحظه های منجمد شده ی سالیان دور را در ذهن آب کرده و جریانی از خاطره ها در دشت دل جاری کنیم.

امسال باید ابتکار به خرج بدهم. امسال باید هم سراغ پدر را بگیرم وهم سراغ همه چیزهایی که با او از میان ما رفتند: سلام پدر! روزت مبارک.به سایه ات هم سلام برسان و به آرامش و به گرما و نور و برکت و خیال آسوده و دل قرار یافته که همگی با تو رفته اند.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه