خواسته هاي بي انتها

اتفاقا همه ما به هم نياز داريم. ما باري دلتنگِ هم هستيم.
در روزهاي پر از مشغله، در روزها و اوقات بيشماري كه همه مان گرفتار و سرگرم كار و تلاشيم! و براي بيشتر كسب كردن، بالاتر رفتن، كمال مطلوب مان را جستجو كردن؛ فقط اهداف و خواسته هاي بي انتهاي مان را مي بينيم و دنبال مي كنيم.
اگر نگويم همه هرچه را اولويت قرار مي دهيم در راستاي اهداف و خواسته هاي مان است اما در تماس ها و بازديدها به وضوح دلتنگي مان قابل لمس است.
ليكن آرتور شوپنهاور دقيق مي گويد: انسان سرشار از ميل و خواستن است و اين متوقف نمي شود، اين است كه براي خواسته و هدف جديد خود، از نو در رنج بدست آوردن قرار ميگيريم و اين چرخه ادامه دار است و توقف ناپذير.
اين درد دل است!؟ مي تواند باشد. چرا!؟ زيرا با ديدن بسياري از اطرافيان و عزيزان و دوستان از نگاهِ خيره، لبخند اثرگذار، آغوش تنگ و فشردن دستها مي توان دريافت كه حسابي ما به هم نياز داريم و دلتنگيم و غافل.
ما نیازمند دیگران هستیم، نه فقط از آن جهت که نیازهایمان را مرتفع کنیم؛ بلکه نیازمند دیگرانیم تا دیده شویم، تا وجود داشته باشیم. ما برای تعریف خود نیازمند دیگرانیم.
مقاطعي شايد در زندگي همه مان بوده و هست كه تصميم برآن مي گيريم كه خودمان مهمتر و با ارزش تريم و به همين روي از هر كس بي نيازيم. اين گرايش مي تواند جوانب و دلايل متعدد داشته باشد مانند بدي و ناراحتي هايي كه از ديگران برما وارد شده، وليكن در نهايت ماييم و دلي كه بوقت ديد و بازديدها درمي يابد كه خيلي زياد به يكديگر نياز داريم.
مي گفت: اينها همه درد دل است،  او غافل بود همه هرچه مي شنويم، مي گوييم، مي خوانيم، مي نوازيم و مينويسيم همه از دل و دردهايش است. همه هرچه امروز از قديم تا كنون برجاي مانده، از دلي برخاسته و بجاي مانده، از درد دل برخاسته ها بردل مي نشينند.
زمانه را چو نكو بنگري همه پند است و ما بي شك به هم نياز داريم.