- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
شوشان ـ محمدنبهان:
قبیله به گروهی از خانواده‌هایی معنی می‌شود که از جد واحدی برخوردار اند، در بعضی از نژادها و یا حتی در برخی از خانواده‌های عرب نیز -که همه‌گی به واسطه شجره‌نامه‌ای، به پدری واحد متصل می‌شوند- ممکن است که از تجمع انسانی در یک مکان مشخص در طول یک برهه زمانی شکل اجتماعی خود را پیدا کرده و این اجتماع انسانی کم کم مبدل به یک قبیله شود. لذا ما با ساختاری روبه‌رو هستیم که کارکرد نظام خود را مبتنی بر بنیانی نهاده که مشروعیت و مقبولیت عمومی خویش را از نسب خویشاوندی خونی و میزان نزدیکی و دوری از هسته مرکزی قدرت (شیخ، شیخ المشایخ و .. ) در آن ساختار، می‌گیرد. این ساختار بخش دیگر قدرت خود را از وسعت دربرگیری قبیله‌های کوچک‌تر و جمعیت‌های انسانی فاقد قبیله و نیز تعداد نفوس تابعه‌ی خود، به دست می‌آورد. در بررسی دقیق آراء #ابن_خلدون به وضوح می‌توان بقاء و عدم تغییر جدی بنیان این نوع نظام اجتماعی، پس از گذشت هزارو اندی سال را تایید کرد. گرچه اهواز و خیلی از مناطق دیگر ایران با کیفیت‌های متفاوت، از این ساختار بی‌بهره نماندند، اما آن چه که در تمایز میان اقلیم اهواز و دیگر نقاط کشور به خوبی قابل رویت است، حجم بالای «توسعه نایافتگی اقتصادی» و نبود بستری مناسب برای مواجه‌ای جدی «مدرنیته» و «فرآیند جهانی‌شدن» با چنین ساختاری در جامعه است.
نکته دیگری که باید افزود عدم توانایی رهایی خیل عظیمی از نخبگان و آگاهان این استان از قیود « #نئوقَبلی‌گری» است، که امروزه به طُرق مختلف، روابط قبیله‌گری را در سطوح مختلف به جهت جلوگیری از ازمحلال این نظام ساختاری به طور سیال و ساختارمند تقویت میکند. به این معنی که نظام ساختاری قبیله به طور سیال و اتوماتیک در فضای جهان کنونی و در شرایط مدرن امروز، خود را بازتعریف و با انعطافی که این نظام ساختاری در خود دارد، توانسته است در بستر مشارکت‌های سیاسی و حتی فرهنگی خود را با الگوای جدید بازتعریف و بسط دهد.
این امر به این معنا نیست که نخبگان به اراده خویش نمی‌خواهند از این بستر رهایی یابند و یا آن که از بار مسئولیت اجتماعی خویش شانه خالی کنند؛ بلکه بخش قابل توجهی از آن‌ها درگیر این امکان ساختاری، یا همان انعطاف نظام ساختار قبیله شده اند و می‌پندارند که به جهت ایجاد امکان اصلاح مداوم و فضاسازی برای به روز رسانی، تحرک و پویایی اجتماعی در این بستر، عدم رویارویی جدی با این نوع ساختار در وضع موجود، یک اولویت اجتماعی به نظر می‌رسد، و یا آن که نمی‌شود این ساختار ریشه دار را یک شبه تغییر داد و یا با آن رویارویی کرد و گذر از این بستر ساختاری، به امری شبه محال مبدل شده است. در چنین شرایطی که نخبگان از یک سوی نمی‌توانند و یا نمی‌خواهند از فضای ساختاری ناکارآمد « #نظام_قبیله‌ای» به سادگی رهایی یابند، و از سوی دیگر نظام ساختار قبیله‌ای با تمام توان در #جهان_شبکه‌ای با تمرکز بر #نوستالژی «عقل‌عربی‌اهوازی» دست به احیای سمبلیک تفخفخ خود می‌زند، نمی‌توان به سادگی انتظار داشت که کف جامعه مفاهیم توسعه اجتماعی-اقتصادی و فرهنگی را به سادگی پذیرا باشند. بدین‌سان هر کوشش اصلاحی عمیق در این نوع نظام ساختاری، همانند یک جسم زائد از سوی جامعه پس زده خواهد شد.
به نظر می‌آید، نبود نقدهای جدی از درون جامعه -نخبگان، آگاهان و روشنفکران همان جامعه-، بزرگ‌ترین عامل شکلگیری و تقویت جداره‌های این بافت ساختاری کهن شده است و از سوی دیگر تاکید بر حفظ بستری که خود مهم‌ترین عامل بازدارنده توسعه اقتصادی و اجتماعی در عصر مدرن به حساب می‌آید، می‌تواند مزید بر علت نیز شده باشد.
قبیله به گروهی از خانواده‌هایی معنی می‌شود که از جد واحدی برخوردار اند، در بعضی از نژادها و یا حتی در برخی از خانواده‌های عرب نیز -که همه‌گی به واسطه شجره‌نامه‌ای، به پدری واحد متصل می‌شوند- ممکن است که از تجمع انسانی در یک مکان مشخص در طول یک برهه زمانی شکل اجتماعی خود را پیدا کرده و این اجتماع انسانی کم کم مبدل به یک قبیله شود. لذا ما با ساختاری روبه‌رو هستیم که کارکرد نظام خود را مبتنی بر بنیانی نهاده که مشروعیت و مقبولیت عمومی خویش را از نسب خویشاوندی خونی و میزان نزدیکی و دوری از هسته مرکزی قدرت (شیخ، شیخ المشایخ و .. ) در آن ساختار، می‌گیرد. این ساختار بخش دیگر قدرت خود را از وسعت دربرگیری قبیله‌های کوچک‌تر و جمعیت‌های انسانی فاقد قبیله و نیز تعداد نفوس تابعه‌ی خود، به دست می‌آورد. در بررسی دقیق آراء #ابن_خلدون به وضوح می‌توان بقاء و عدم تغییر جدی بنیان این نوع نظام اجتماعی، پس از گذشت هزارو اندی سال را تایید کرد. گرچه اهواز و خیلی از مناطق دیگر ایران با کیفیت‌های متفاوت، از این ساختار بی‌بهره نماندند، اما آن چه که در تمایز میان اقلیم اهواز و دیگر نقاط کشور به خوبی قابل رویت است، حجم بالای «توسعه نایافتگی اقتصادی» و نبود بستری مناسب برای مواجه‌ای جدی «مدرنیته» و «فرآیند جهانی‌شدن» با چنین ساختاری در جامعه است.
نکته دیگری که باید افزود عدم توانایی رهایی خیل عظیمی از نخبگان و آگاهان این استان از قیود « #نئوقَبلی‌گری» است، که امروزه به طُرق مختلف، روابط قبیله‌گری را در سطوح مختلف به جهت جلوگیری از ازمحلال این نظام ساختاری به طور سیال و ساختارمند تقویت میکند. به این معنی که نظام ساختاری قبیله به طور سیال و اتوماتیک در فضای جهان کنونی و در شرایط مدرن امروز، خود را بازتعریف و با انعطافی که این نظام ساختاری در خود دارد، توانسته است در بستر مشارکت‌های سیاسی و حتی فرهنگی خود را با الگوای جدید بازتعریف و بسط دهد.
این امر به این معنا نیست که نخبگان به اراده خویش نمی‌خواهند از این بستر رهایی یابند و یا آن که از بار مسئولیت اجتماعی خویش شانه خالی کنند؛ بلکه بخش قابل توجهی از آن‌ها درگیر این امکان ساختاری، یا همان انعطاف نظام ساختار قبیله شده اند و می‌پندارند که به جهت ایجاد امکان اصلاح مداوم و فضاسازی برای به روز رسانی، تحرک و پویایی اجتماعی در این بستر، عدم رویارویی جدی با این نوع ساختار در وضع موجود، یک اولویت اجتماعی به نظر می‌رسد، و یا آن که نمی‌شود این ساختار ریشه دار را یک شبه تغییر داد و یا با آن رویارویی کرد و گذر از این بستر ساختاری، به امری شبه محال مبدل شده است. در چنین شرایطی که نخبگان از یک سوی نمی‌توانند و یا نمی‌خواهند از فضای ساختاری ناکارآمد « #نظام_قبیله‌ای» به سادگی رهایی یابند، و از سوی دیگر نظام ساختار قبیله‌ای با تمام توان در #جهان_شبکه‌ای با تمرکز بر #نوستالژی «عقل‌عربی‌اهوازی» دست به احیای سمبلیک تفخفخ خود می‌زند، نمی‌توان به سادگی انتظار داشت که کف جامعه مفاهیم توسعه اجتماعی-اقتصادی و فرهنگی را به سادگی پذیرا باشند. بدین‌سان هر کوشش اصلاحی عمیق در این نوع نظام ساختاری، همانند یک جسم زائد از سوی جامعه پس زده خواهد شد.
به نظر می‌آید، نبود نقدهای جدی از درون جامعه -نخبگان، آگاهان و روشنفکران همان جامعه-، بزرگ‌ترین عامل شکلگیری و تقویت جداره‌های این بافت ساختاری کهن شده است و از سوی دیگر تاکید بر حفظ بستری که خود مهم‌ترین عامل بازدارنده توسعه اقتصادی و اجتماعی در عصر مدرن به حساب می‌آید، می‌تواند مزید بر علت نیز شده باشد.
