آراستگی مرگ

شوشان ـ فاضل خمیسی :

یکی از ایراداتی که به فضای فیزیکی کلیساها گرفته می شد این بود که مهندسی و دیزاین و وفور تابلو و نقاشی و سبک لوکس مآبانه ی این نیایشگاهها توجه انسان را به جای معبود به معمار و نقاش و تابلو جلب و آن ارتباط معنوی مورد انتظار را دستخوش نوعی اختلال و انحراف مینماید، با نگاهی به سبک اولیه مسجد النبی (ص) و مساجد  اولیه ی اسلامی شاهد نوعی سادگی در ساخت و دوری از هر گونه تجمل هستیم که هدف در آنها تقرب به خدا و تربیت صالحان مدنظر بوده بطوریکه در اینگونه مساجد بود که ابوذر و سلمان و مقدادها و .. تربیت یافته اند.
 ساخت مساجد و عبادگاههای اسلامی هیچوقت دارای ابعاد خاص بودن یا در رقابت با معماری ساختمان و محل عبادت سایر ادیان نبوده است. نمازگزاری که برای نیایش و دعا وارد مسجد میشود نباید به جای خدا ، مقهور اشرافیت و طراحی و فضای عبادگاه قرار گیرد.
 مسجد خانه ی خداست و خانه ی خدا هیچوقت نیاز به جلوه گری ندارد، تزئینات آنچنانی و اسراف گونه در مساجد نه تنها باعث افزایش ایمان و دین باوری نمیشود حتی شاید نتیجه ی معکوس نیز ایجاد کند.
 هدف این نوشتار به نوعی سرزنشِ «کلیپی» است که در آن برای طراحی سنگ قبر و خاص بودن آن اقدام به تبلیغ  و جوانی آراسته وکت و شلوار پوش به مزایا و زیبایی و شرح سنگ قبری پرداخته که قیمت طراحی و ساخت آنرا بصورت خاص به مشتریان عرضه مینماید، موضوع جالب اینکه یکی از دنبال کنندگان «کلیپ»، جدی یا شوخی از این جوان پرسیده است که آیا امکان جا نمایی برای دستگاه «وای فا» روی سنگ قبر  وجود دارد تا زائران اهل قبور از آن متنفع شوند؟
 دیگری پرسیده آیا امکان نصب سیستم صوتی روی سنگ قبر وجود دارد؟ و ...
 گویا «مرگ» هم به تسخیر زیاده خواهی و چشم و هم چشمی های زندگان در آمده است.
 برای «رحیل» چه تفاوتی دارد که سنگ قبرش از زمُرد باشد یا از خاک سیاه آفتاب خورده!
   یکی از کارکردهای زیارت قبور حس موقت زیستن و انتهای عمر دنیاست اما چندی است که قبور به مسابقه ی به رُخ کشیدن وضعیت اقتصادی بازماندگان تبدیل شده است.
 به نظر می رسد  در آینده، کارآفرینی از «مرگ» نیز به یکی دیگر از مشاغل پُرسود تبدیل و «مُرده ها» به جای عبرت دیگران ، تبدیل به کیف پول شوند.