آنها رفتنی نیستند!

شوشان ـ  فاضل خمیسی :

حدس می زنم، غروب یکی از روزهای سال ۱۳۵۲ بود، یعنی ۵۱ سال پیش، یک وانت که بارش «کمد»قهوه ای رنگ با دو درب و دسته های طلایی بود، روبروی منزلمان توقف کرد.. پدر خدابیامرزم با راننده ی وانت که پیاده شدند ، فهمیدم این کمد متعلق به ماست!
 آنموقع همسایه ها بی توجه از کنار همسایه رد نمی شدند ، بنابراین دو ، سه نفری از آنها برای کمک به پایین آوردن «کمد» در بالا و پایین وانت قرار گرفتند..
  خواهرم با سرعت روی پیاده رو تخم مرغی  را شکوند...
   اما عجیب اینکه آن «کمد»سیم برق داشت. روی کمد یک آرم فلزی گرد و سیاه  رنگی بود که من از روی حروف و چند بار خواندن ، فهمیدم نوشته : «آزمایش»!
 دو درب تاشویی که باز شد، اولین بار بود چشمم به صفحه ی تلویزیون خورد..
 بالاخره پدرم تسلیم اصرارهای خواهر و برادرانم شده و تن به خرید صفحه ی نمایش داد...
 علیرغم برخی مخالفت ها که به بهانه ی مفسده بودن آن می شد اما به مرور زمان تقریباً تمامی خانواده های محله ، وجود و حضور تلویزیون را از وجود قابلمه آشپزی بیشتر ترجیح می دادند....
 تلویزیون که آمد نه تنها نرفت بلکه روزبه روز پیشرفته تر و جای پایش را محکمتر کرد، با نگاهی به تمامی اختراعات و اکتشافات تکنولوژیکی گویا نظریه ی
تکامل داروین نه تنها بر موجودات زنده بلکه بر «تکنولوژی» نیز قابل تعمیم است.
  شاید سرعت سرسام آور حوزه ی تکنولوژی در موضوع ارتباطات نسبت به سایر حوزه ها آنقدر فاصله گرفته که موضوعی  بنام «کنترل» را به خطر انداخته است.
 حالا دیگر خانواده ها به جای اینکه از رفیق و همکلاسی ناباب بترسند ، از این می ترسند که نوجوانشان در صفحه ی موبایل خود چه می بیند که ساعتها به آن خیره مانده و حتی یادش میرود به پدرِ خسته آمده از سرکار «سلامی » بگوید!
 پیشرفت تکنولوژی ارتباطات بیشتر از خانواده ها بسیاری از دولتها را نیز ترسانده است، آنها از این میترسند که این
شبکه های وسیع ارتباطی پس از تخریب آنها ، مردم را علیه شان تحریک کنند..
 باید واقع بین باشیم! بدگویی و بدبینی از تکنولوژی نه تنها آنرا از بین نمی برد بلکه آنرا  به خصوص برای قشر نوجوان و جوان جذاب‌تر میکند، فیلترینگ یا ایجاد محدودیت های طولانی مدت در خصوص شبکه های اجتماعی بعنوان مهمترین دستاورد تکنولوژیکی نه تنها ضامن بهبود سلامت روانی اجتماع نیست بلکه باعث ایجاد بازاری بنام فروش «فیلترشکن» شد، بازار مکاره ای که به جز افزایش کاربران و گستردگی فساد و رانت دستاوردی نداشت!
   هر چند نگارنده به تمامی منابع پژوهشی معتبر  در این خصوص دسترسی ندارد اما آنچه در دسترس است رابطه ی معنا داری را بین مشکلات روانی افراد و شبکه های اجتماعی را نه تنها مشاهده نکرده بلکه در برخی پژوهش ها از وفور و اشاعه ی اینگونه شبکه ها به نیکی یاد شده است.
بنظر میرسد، آنهایی که برای شبکه های معتبر اجتماعی فیلترینگ وضع کرده اند اگر از روی دلسوزی بود فهمیده اند راه غلطی را در پیش گرفته  و اگر برای پُر کردن جیب خود بود با این فروش هزاران میلیاردی فیلترینگ،  جیب هایشان دیگر جای خالی ندارد.