تا پیش از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در 24 خرداد سال 92 ، وضعیت سیاسی و اقتصادی ایران در حالتی از نگرانی و اضطراب بسر می برد و ستیز سیاسی و جنگ روانی با پاره ای از کشورهای غربی به بالاترین حد خود رسیده بود حتی زمزمه هایی از وقوع جنگ محدود و حمله اسراییل به ایران، مردم جامعه را نگران ساخته بود.

با فرارسیدن فصل انتخابات، جامعه جهانی و خود مردم ایران، به نتایج انتخابات به مثابه راه گریزی از وضع موجود می نگریستند و امیدوار بودند تا فرد منتخب بتواند با ایجاد تغییراتی در سیاست ها و برنامه ها، اداره داخلی و خارجی کشور را در مسیری متفاوت از گذشته قرار دهد و ضمن برقراری آرامش در اقتصاد و بهبودی وضع معیشتی مردم، مقدمات تعامل با جهان و روابط با کشورهای بزرگ جهان را فراهم سازد.

در هفته های پیش از انتخابات، رهبر معظم انقلاب، در دو سخنرانی جداگانه، مانند گذشته مردم ایران را به شرکت گسترده در انتخابات فراخواندند و برای نخستین بار و طی دو نوبت، حتی کسانی از مردم ایران را نیز که با اصل نظام جمهوری اسلامی مخالفند، ولی به میهن خویش و سربلندی آن عشق می ورزند؛ به شرکت در انتخابات دعوت کردند.پیش از آن نیز، این حضور پیش بینی شده را حماسه سیاسی خوانده بودند.

این نوع دعوت، نشان داد که نتایج این انتخابات و میزان بالای حضور مردم در آن، تا چه اندازه می تواند در بیرون آوردن کشور از آن فضا و وضعیت نگران کننده موثر باشد.

با شروع تبلیغات داوطلبان ریاست جمهوری و به ویژه مناظره های جمعی آنان و رودررو شدن مردم با دو گفتمان غالب بر مواضع آنان، تنور انتخابات گرم و گرمتر می شد.

رییس جمهور کنونی یعنی آقای روحانی ، با گفتمان اعتدال که پایه های آن بر عقل گرایی، میانه روی و تعامل با جهان و بهبودی بخشیدن به وضع زندگانی مردم استوار بود؛ توانست بر گفتمان آقای جلیلی که پایه های آن بر حرکت بر ریل های گذشته در حوزه های سیاسی و پافشاری بر آن، استوار بود، پیروز گردید و توانست بیشترین رای مردم را دریافت کند.

این پیروزی شگفتی ساز، که به نوعی زنده بودن گفتمان اصلاح طلبی و درخواست های حرکت اعتراضی در سال 88 موسوم به جنبش سبز در میان مردم را به رخ محافل اقتدارگرا کشید؛ انجام تغییرات اساسی در سیاست های داخلی و خارجی کشور و پر رنگ شدن خواسته های مردم را نوید می داد.

این پیروزی غیر منتظره، هر چه سریع بر فضای کسب و کار و بحران در روابط خارجی، تاثیر فوری نهاد و موجب تقویت امیدواری به فردای بهتر در میان مردم گردید.

به رغم انتظارات به حق مردم، متاسفانه دستگاه رسمی تبلیغات کشوری و برخی از تریبون های حکومتی و نهادهای رسمی بیرون از اختیارات دولت، کوشش کردند تا با تاکید بر برنامه ها و سیاست های گذشته، به مردم و مسئولان در دولت نشان دهند که چیزی تغییر نکرده است و از راه های شبه قانونی تلاش نمودند تا با ایجاد مانع، حرکت دولت را کنند و مسئولان را دچار لَختی و کِرختی کنند و بالاخره آن را از پا در بیاورند.

امروز، وضع به گونه ای شده است که نه تنها مخالفان وطنی جمهوری اسلامی، که در انتخابات شرکت کردند؛ وجود آرمان های خویش را در جایی از چرخه قدرت و مراکز تصمیم ساز احساس نمی کنند بلکه اصلاح طلبان و هواداران حرکت اعتراضی در سال 88، نیز همچنان با چوب فتنه گر و برانداز بودن، زده می شوند و چهره آنان از سوی دستگاه های رسمی تبلیغات لجن مال می شود تا به سختی بتوانند در سلسله مدیران کشور جا گیرند.

حال این پرسش در ذهن هر تحلیلگر خود نمایی می کند که آن حماسه سازانی که در ستادهای جناب آقای روحانی با صرف پول و وقت شخصی خود کوشش کردند تا گفتمان اعتدالی را ترویج کنند و مردم را به پای صندوق ها بکشند و آن مردمی که در ناامیدی بار دیگر حرکت مسالمت جویانه را بر خشونت برای تغییر ترجیح دادند؛ امروز کجایند؟ چرا رسانه ملی در ستیز با گفتمان اعتدالی حرکت می کند؟ چرا برخی از کانون های رسمی قدرت، بایت توافقات هسته ای ایران با قدرت های جهان ، خشمناکتر از نخست وزیر رژیم صهیونستی هستند؟ چرا کوشش می کنند تا این توافقات به شکست بینجامد و به سرانجام نرسد؟ چرا صدای نهادهای بیرون از اختیار دولت که از بودجه عمومی استفاده می کنند؛ بلندتر از گذشته شده است؟

برچسب ها: برچسب ها: دادخواه ، ریاست جمهوری ، رهبرمعظم انقلاب ، اعتدال ، صداوسیما ، روحانی ، حماسه آفرینان ، انتخابات ، کسب و کار

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه