نگران تشکیل هویت جدید حول و حوش سازمان ها و مدیرانشان هستم!

مطلب سونامی سرطان یا سونامی مهاجرت جناب آقای دکتر فاضل خمیسی راجع به وضعیت رفاهی منطقه کوشک در کل منطقه محروم اندیکا برای من جذاب و خواندنی بود.

 گرچه ایشان این موضوع را به عنوان مثالی مطرح کردند تا نتیجه گیری کلی خود را در رابطه با آبادانی خوزستان بگیرند. که همه مقدمه و هم موخره و هم متن بسیار زیبا و دلنشین است. نکته ای در باب مقدمه ی ایشان را با اتفاق درس آموز و به خیر گذشته ی امروز برای من عرض می کنم.

امروز برای واریز مبلغی به حساب یک نفر در مقابل عابر بانک جنب اداره کل صنایع در بلوار پاسداران ایستادم و قبل از من دو نفر در حال مشاجره بودند که تو خارج از نوبت چند بار از خودپرداز استفاده کردی و هکذا! 

مشاجره آنها به فحاشی کشیده شد و بعد گلاویز شدن و مشت و لگد به همدیگر پرتاب کردن! یکی از آنها که همسر و فرزندان خردسالش در ماشین بودند و مرتب گریه می کردند، دلم را سوزاندند! و من به تنهایی اون یکی را می بردم به گوشه ای و می بوسیدم و التماس می کردم و این یکی فحش دیگری می داد و دوباره هجوم می آوردند و با هم گلاویز! بالاخره یکی از اطراف دعوای را سوار ماشین اش کردم و اون عابر پیاده را به داخل اداره کل صنایع هل دادم.

 طرف هم ماشین اش را به قصد زیر گرفتن حریف با سرعت به سمت ما حرکت داد و نزدیک بود که امروز در بیمارستان ملاقاتم کنید که به خیر گذشت. قصد من از ذکر این واقعه اینست که بسیاری از مدیران و مسئولان ما که بنده هم در دورانی جزء این طبقه بودم فارغ از مشکلات مردم عادی هستند.

این اتفاقات که در زیر پوست شهرهای ما بسیار زیاد است را در گزارش ها می خوانند و حتی نمی بینند! خود این واقعه ی کوچک را می توان از رویکردهای مختلف ارزیابی و تحلیل کرد. اما شاهد سخن من ساخت یک طبقه! نمی گویم اشراف بروکرات! صرفا می خواهم به این نکته بسنده کنم که شکاف گفتمان ناشی از شکاف سبک زندگی است! شما وقتی سر صف نان تحقیر نشوی؟! وقتی مغازه دار بی انصافی سرت کلاه بگذارد و نتوانی دفاع کنی؟!

 وقتی در منطقه ی عادی ساکن باشی و از امکانات ویژه سازمان های خدماتی محروم باشی! چگونه درکی از زندگی مردم عادی داری؟! آمار بگیرید چند نفر از فرمانداران در شهرستانهای محل خدمت خود ساکن هستند و چند نفر در کیانپارس و دیگر مناطق مرفه نشین شهر؟!

شهرکهای مسکونی شرکتی و اداری حفاظت شده در اهواز چه امکاناتی برای ایجاد این طبقه ویژه ارائه می دهند؟ آموزش و پرورش در مدارس غیر انتفاعی و غیره و ذالک چه امکاناتی را برای این طبقه فراهم کرده است؟ طبقه ای که نگاه او به جامعه ی پیرامون، آسیب شناسانه، از سر ترحم یا معالجه و بالا به پایین است!!!

دیروز در یکی از نوشته های حاج امید حلالی خواندم که علیرغم شدت گرد و غبار روز 22 بهمن وزیر بهداشت و استاتدار ماسک به صورت خود نزده بودند! بعد ایشان می پرسد آیا مفهوم این عمل عالی ترین مقام بهداشتی کشور و عالی ترین مقام سیاسی استان این است که حال و هوای اهواز آنقدر دردناک نیست که ماسک نیاز باشد!!!

البته من هم که با یک کاپشن ورزشی و چفیه و ماسک در راهپیمای حضور داشتم دو تن از نمایندگان مردم اهواز در مجلس شورای اسلامی را با همین وضعیت دیدم. حسن این لباس و پوشش [فاقد شهرت] من این بود که نیازی به ادای احترام به هیچکس نداشتم حتی به یکی از نزدیکترین دوستانم سلام کردم مرا نشناخت!!! و چقدر این گمنامی شوق انگیز و مسرت بخش بود!

 این گسست را چه ناشی از ایجاد طبقه ویژه یا سبک زندگی یا به قول جامعه شناس شهیر فرانسوی پی یر بوردیو در کتاب تمایز یک تمایز آشکار بپندارید. خط فاصله عمیق در حامعه ما ایجاد کرده است. من از همه اندیشمندان این گروه دعوت می کنم در این باره گفتمان سازنده ای را در پیش بگیریم. عمیقا نگران تشکیل هویت جدید حول و حوش سازمان ها و مدیرانشان هستم! در پیام تبریکی که به مناسبت گرفتن مجوز نشریه وطن جنوب دوست خوبم محمد مالی به طرز دیگری از این موضوع احساس خطر کرده و مافی الضمیر خود را واگویه کردم.