کم و بیش «خندوانه» را توانسته ام ببینم. اما در همین چند قسمت اندک که شد، و نشستم و دیدم به مسائلی برخوردم که برای مسئولان امروز ایران اسلامی پیام هایی در پی دارد. پیام هایی که شاید به مزاج عده ای خوش نیاید اما نشان از واقعیت برای فرهنگ سازی دو چندان دارد.

نخست؛ پیام «بزرگمهر حسین پور» بود. او اگر چه در جامعه به عنوان یک کاریکاتوریست – روزنامه نگار شناخته شده اما در کارنامه وی «سردبیری» مجله موفق «چلچراغ» نیز دیده می شود. ماجرا از آنجا شروع می شود که کسانی که داعیه دار نخبگی در جامعه آشفته زده ایرانی اند هنوز ارزش رای خود را نمی دانند.

مگر نه حسین پور و مابقی نخبگان باید بدانند که اگر قرار است در برنامه خندوانه رای به کسی دهند، خلاصه شده در کار و اجرای اوست و دیگر مسائل را دخالت ندهند؟ مگر نه ما باید به اجرا رای می دادیم؟ پس چرا سابقه قبلی فرد را باید ملاک رای گیری قرار گیرد؟

امین حیایی اگر چه با بازی در «قلاده های طلا»، «اخراجی ها» یا هر فیلم دیگری تا ابد جزیی از کارنامه اش به عنوان یک بازیگر – کمدین خواهد ماند، اما مسئولیت هر کسی که رای می دهد باید وابسته به اجرای او روی صحنه باشد نه گذشته کاری او.

ما نباید به محبوبیت افراد رای دهیم. از ما خواسته شده به نحوه اجرا رای دهیم. نه گذشته کسی. ما به عنوان ملت ایران باید آنقدر انعطاف، دانش و درک صحیح داشته باشیم که به درست ترین اجرا رای دهیم و گذشته افراد را در رای خود دخیل نکنیم. تفاوت بسیار است میان اینکه از ما بخواهند به اجرای یک کمدین رای دهیم تا به گذشته او. و این دو، زمین تا آسمان با هم متفاوت اند. ما باید بتوانیم این مرزها را از هم مجزا کنیم.

دوم؛ اجرای پنجشنبه گذشته میان «مهران غفوریان» و «سجاد افشاریان» بود. همگان نیک می دانیم که محبوبیتی که مهران غفوریان در میان مردم دارد را سجاد افشاریان ندارد، اما به مراتب اجرای زیبای افشاریان من را به عنوان یک بیننده تحت تاثیر قرار داد و شاید برای نخستین بار گوشی تلفن همراهم را دست گرفتم تا رای دهم.

غفوریان اما چه کرد؟ او تقلیدی از فیلم سینمایی «رد کارپت» (فرش قرمز) رضا عطاران را روی صحنه آورد. این تقلید آنقدر آشکار بود که حتی بازیگر به قول خودش «خارجی» فیلم عطاران با همان آقای بازیگری که غفوریان از او سخن می گفت یکی بود.

مشخص بود سوژه های غفوریان ته کشیده است اما تا این لحظه که دارم این نوشتار را به رشته تحریر در می آورم در کمال تعجب آرای غفوریان از دو برابر افشاریان نیز فراتر رفته است . این ماجرا گواه سخن من است که مردم ما به محبوبیت رای داده اند نه اجرای درست و حساب شده.

البته درباره اجرای رضویان و خمسه هم نکاتی خواندم که چون آن برنامه را ندیده ام اظهار نظر نمی کنم. که شنیدن نتایج آن برنامه هم خالی از لطف نیست!

ما در جامعه ای زندگی می کنیم که به قول یکی از دوستان مدیران، 90 دقیقه ای اند. سرمربی تیمی را زمانی که بازی شروع می شود تشویق می کنند و مته به خشخاشش می گذارند. بعد از گل اول سکوت کرده و از حمایت دست بر می دارند و آخر دقیقه نود «هو» یش می کنند!

بماند؛ رامبد جوان در زیر نویس برنامه خندوانه اینگونه نوشته بود: «یادتان باشد اول اجرای هر دو کمدین را ببینید و بعد رای دهید (این مسئولیت مهمیه!)» دقیقا بحث امروز من همین مسئولیت مهمی است که اگر چه در برنامه طنز خندوانه نمود آشکار جامعه پیدا کرده اما در جامعه باید علنی شود.

این مسئولیت مهم همان مسئولیتی است که در اسفند ماه، سرنوشت 4 ساله یک کشور را مشخص می کند.کاش مردم تا انتخابات اسفند ماه معنای واقعی این مسئولیت مهم را بفهمند. این مسئولیت همان آزمون صحیح دموکراسی است...

برچسب ها: خندوانه ، آزمون ، دموکراسی ، مصطفی نظاری ، چلچراغ ، قلاده های طلا ، اخراجی ها