- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- مسئولیت اجتماعی شرکتها؛ فرصتی برای توسعه پایدار استان خوزستان
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۱۹ بهمن ۱۴۰۳ - ۲۱:۲۸
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
بمناسبت روز جهانی کوهستان
ارسلان شهنی ، سرپرست گروه کوهنوردی "کارون شهرداری اهواز"
"روز جهانی کوهستان"
پیش از سپیده دمان پیش از بیدار شدن کبک ها و بلبل ها، که بند کفش ها را محکم میکنیم و کوله پشتی را بر دوش می کشیم و با حظی پنهان پا بر کمر کش کوه ها می نهیم بار ها از خود پرسیده ام ا چه سحری دارد این کوهستان که این سختی و گرما و سرما و خطر سقوط را شیرین و گوارا میکند ؟
اندک اندک که از کوه بالا می روی و صدای آواز و مغازله کبک و بلبل ها با طبیعت آغاز می شود چیزی هم در انسان به اواز در می آید ،پرنده ای در درون که تا کنون صدایش را نشنیده ای و نفس سپیده دم که بر می آید آرام در می یابی آرام آرام تاریکی هم از تو سترده می شود انگار روانت از تاریکی بیرون می آید و شسته و زلال می شود.
بگمانم همانگونه که در صعود و بلندا ،کم کم شهر ها و ده ها و اجتماعات انسانی دور و کوچک می شوند حکایات و ماجراها و خاطرات شهری و اجتماعات انسانی هم دور و کوچک و حقیر شده و از ذهن جدا می شوند. انگار می گویند : من تا همینجا بیشتر نمی توانم بیایم نفسم گرفت !"خود" ات برو! تو می روی و می فهمی این ماجراها و حکایت ها جزِئی از تو نبوده اند لباسی بر روان تو و انگلی بوده اند که برای زیستن به ذهن تو محتاج بوده اند. انگار باری بر دوش تو بوده اند هر چه بالاتر می روی تنت خسته ترمی شود و ذهنت آزادتر و سبک تر.
بالاتر که می روی و به شیب های تند می رسی و پا بر پرتگاه ها و خط الراس های خطرناک می نهی ناگهان میبینی "تهی" هستی. تهی از غم ،تهی از رنج ،تهی از ترس، تهی از اضطراب و نگرانی. انگار غم کوهنوردی نمی داند حتی شاید شادی هم نداند ! کوه فقط به اصل و اصالت اجازه صعود می دهد و آنچه از صعود باز می ماند اصیل و در ذات انسان نبوده است. از پرتگاه ها ترسید ه اند و قبل از رسیدن به خطر ناب از تو جدا شده اند. انگار بوی"مرگ" غم و اندوه را رم داده و گریزانده است. ذهن بر "خطر" متمرکز می شود و خودش از قید فکر و خیالات و دغدغه های بی شمار و بیهوده رها می کند تا سبک و چالاک شود و نیروهای خفته درون آدمی را بیدار کند تا در مصاف برهنه و بیرحم مرگ و زندگی یاری اش کنند.
شعفی ترا فرا می گیرد اما از جنش خوشحالی و شادی دنیا نیست ،شادی از جنس بوئیدن گریبان مادر است از جنس بازیافتن حس های کودکی .اسمش "رهایی" است رهایی از قید" خود"ی تحمیل شده، از آنچه مولانا "گرد بود و باد" اش نام نهاده سترده می شوی زلال و پاک می شوی. و نسیم از میان گوشت و پوست و استخوانت رد می شود . تو می مانی تنها با کوه با خطر با مرگ! اما تلخ نیستی نگران نیستی نمیترسی کوه مبارز و هماورد طلبی است که مهرش می ورزی ، که باعث شده خودت را کشف کنی. به کوه می گویی: حالا منم و تو همانگونه که نیاکانم بودند و تو . همانگونه که انسان نخستین بود و تو. انسان نخستین و نیاکانم رفته اند ،من هم می میرم اما تو همین جایی تو مانایی تو وارث و راوی مایی پهلوان ! تو محرم راز و شاهنامه دلاوری آدمی هستی . با من از آنها بگو از "انسان" و شکوه رزمش با دست خالی و پای برهنه که چگونه سر کرده است با تو با برف و کولاک و بوران با خرس ها و گرگ و پلنگ ها، با گرسنگی و...
کوه سکوت مهیبی دارد سکوت کوه از پرتگاههای عمیق اش مهیب تر و پر جذبه تر است، شکوه کوهستان ترا فروتن میکند دره های عمیقش تو را به کشف اعماق خودت می کشاند و یاری ات می دهد "نقش" خودت را بازیابی.
تو علفی بوده ای در هستی ،درخت کوچکی از جنگلهای انبوه شاید ،سنگریزه ای در کوهستان ، غرور از تو جدا می شود. تو و سنگ ها برادری تان را باز می یابید ،می بینی باد خواهر تو بوده است و درخت ها کسان تو بوده اند . به اصل ، به پستان مادر به طبیعت باز گشته ای و برفی که می بارد بوی شیر می دهد . احساس "ذره "ای میکنی ولی نه احساس حقارت ،احساس شادی میکنی ولی نه احساس خوشحالی ،حس میکنی بزرگی و با شکوه اما نه مغرور و خودبین. نسیمی در زیر پوستت می وزد و میلی عجیب به عبادت و و نیاز به خضوع و تسلیم در جانت می دود و قدردانی بی پایانی از پروردگار ،از زیبایی ناب هستی در سلولهایت جاری می شود. انگار آفریدگار از بلندای کوه ها به تو لبخند می زند و آدمی به زبان پرندگان به زبان درخت و صخره، با ذره ذره های روان و سلول های تنش به نماز و نیاز می آید به نرمی و سبکی و زلالی برفی که می بارد بر پرتگاههای مهیب و دره های دل بر با نیروی دوگانه و همذات هستی: مرگ و زندگی توامان.
مهدی شمالیزاده
| 
۱۳:۵۸ - ۱۳۹۸/۰۴/۲۹
پاسخ
درود به دوست و همنورد خوبم آقای شهنی . نوشته شما بسیار زیباست ایشالا همیشه دست به قلم و سلامت باشی فتانه
| ۰۳:۲۷ - ۱۳۹۸/۰۶/۱۰
پاسخ
دست به قلم شما عالی بود به وجد وهیجان آمدم این کلام ناب راشنیدم ناشناس
| 
۲۱:۴۷ - ۱۳۹۸/۰۶/۱۵
پاسخ
خیلی زیبا...