فيلم يا تاتر يا سخناني كه حداقل شما را تا رسيدن به خانه ، ذهن بيننده و شنونده را درگير فهم خود كند ، حتما فيلمي است كه حرفي براي گفتن دارد. فيلم اژدها وارد مي شود ، فيلمي متفاوت بود و شبيه كارهاي اصغر فرهادي . فيلمي كه نه تنها ارزش دوبار ديدن را دارد ، بلكه احتمالا براي فهم بيشترآن ، نيازمند دوبار ديدن هم هست.

فيلم ، روايتي سوررئال وبرداشتي از برشي از تاريخ معاصر ايران است.

تاريخ ، افسانه است ؟ تاريخ را مي سازيم ؟ تاريخ را انگونه كه هست و عينا روايت مي كنيم ؟ يا تاريخ را آنگونه كه فوكو مي گويد ، ما بازسازي مي كنيم و تاريخ را آنگونه كه ما مي خواهيم مي سازيم ؟

در اينجا كاري به روايت قصه فيلم ندارم. روايتي كه در رفت و برگشت زمان ، واقعيت و مجاز ، ديروز و امروز و اكنون ، روايت و بازسازي متن ، رئاليسم و سوررئاليسم مطرح است .

فيلم تفكر برانگيز و ضمنا با كشش و تعليق هاي حساب شده ي خوبي تا پايان ادامه مي يابد . در سينما اكثر كساني را كه من ديدم متعلق به دهه شصت و هفت بودند. جواناني كه بعضا در مورد آنها گفته مي شود كه اينها دغدغه تفكر ، مسوليت ، ساختن، و عقلانيت در عرصه عمومي را كمتر دارند و كمتر به گذشته و آينده فكر مي كنند و اكنون را مي نگرند.

در فرازي از فيلم ، كه زندگي، فرصت دوست داشتن ، عشق ورزي ، نوازش و ارامش ، را از عاشق و معشوق دور كرده است.

زندگي ، زندگي را كشته است و البته زندگي نبايد عامل مرگ باشد. زندگي در نسلي از انقلابيون مساوي مبارزه ، آنهم از نوع حرفه اي آن و از بين بردن همه عواطف انساني و شعله ور كردن خشم انقلابي بود. براي روحيه انقلابي ، خشونت و قاطعيت نياز مي باشد و نه نرمي و انعطاف.

امروز اما مبارزه همه زندگي نيست ، مبارزه تنها بخشي از زندگي است و نه همه آن. اين پاسخي است كه امروز ، نسل مبارز انقلابي بدان دست. يازيده اند ، و در همين حال ، پاسخي است كه براي دهه شصت و هفتادي ها ، كه مثلا محصول انقلاب اسلامي هم هستند . نسلي كه سرخوش و اكنوني هستند و البته بنظر من بي درد بي تعهد هم نيستند . اما چراغ هاي رابطه نسل قبل و آنها تاريك است.

غرضم اين بود كه بگوييم. اين نسل سركس و متفاوت ، از ابتداي فيلم تا آخر ميخكوب محتوا و ريتم فيلم گشته بودند و بدنبال كشف راز و رمز فيلم بودند.

مرگ و دفن ادم هاي سرزمين ِ فيلم ، كه مي تواند هر سرزميني ديگري نيز باشد ، در برهوت قبرستاني كهن ، اژدهاي خفته پنهان را بيدار مي كند . حال دفن مبارزي ماركسيست لنينييت باشد ، يا دفن عشقي طرد شده و عاشقي در جامعه ي سنتي همراه با خرافات.

فيلم با نما و سخني از سعيد حجاريان و زيباكلام هم همراه است و صرف نظر از نگاه احتمالي كارگردان به گيشه ، كشف رابطه حضور اين دو در فيلم ، خود تاملي در خور مي طلبد .

ديدن اين فيلم ارزشمند و البته فيلم خوب ديگري را ، با نام " ابد و يك روز " از كارگردان جوان ، سعيد روستايي ، كه انهم در نوع خود به تحليلي عميق و موشكافانه و زير پوستي از وضعيت جامعه امروز ايران است را توصيه مي كنم.

برچسب ها: محمد كيانوش راد ، فيلم ماني حقيقي ، اژدها وارد مي شود

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه