رمضان ماه اخلاق

ماه مبارک رمضان سال 76 ویژه برنامه سحر از تلوزیون در حال پخش بود.معمولا رسم بر این است که در این ایام حضرت آیت الله جزایری با توجه به فضای معنوی و عرفانی این ماه مطلبی در حوزه اخلاق و فلسفه عبادات مطرح میکنند.در سحرگاه آنروز نیز ایشان به ایراد خطابه مشغول بودند که به ناگاه بحث را متوجه جناب آقای خاتمی نمودند و در باب ویژگی های اخلاقی و فضائل و کمالات ایشان به سخن پرداختند.

براستی چه عاملی باعث میشود که یک روحانی جلیل القدر با چنان جایگاهی که در استان و در بافت قدرت و نظام دارد اینگونه از مخالف خود به نیکی یاد کند؟چه خاصیتی در آن سحر ماه رمضان نهفته بود که این حالات را از قلب ایشان گذراند و بر زبانشان جاری ساخت؟من سالهاست که به مناسبت سحرهای ماه مبارک این سئوالات را از خود میپرسم و هر بار به یک پاسخ میرسم.قطعا حضرت آیت الله یک مجتهد اخلاقمدار و سیاستمداری معتدل هستند و موید این نکته حضور قریب به چهل ساله ایشان در استان است که در این مدت نسبتا طولانی و با توجه به افت و خیزهایی که استان خوزستان به خود دیده،مدیریت ایشان به نحوی بوده که مردم و استان کمترین هزینه را پرداخت نمایند.

پس با توجه به جمیع جهات شخصیتی ایشان چیزی جز اخلاق مداری و بلندنظری نمیتوانست ایشان را وادار به چنین اقدامی کند، اقدامی اخلاقی توام با شناخت و عرفان.و این عین عرفان عملی است که زیبنده مردانی است که موصوفند به "عارف عامل".پس قدر سحرهای ماه رمضان را بدانیم، چنان خاصیتی در این ماه مبارک و سحرگاهان،شبها و روزهایش نهفته است که از دایره درک عقل حسابگر ما خارج است.براستی میتوان این ماه را ماه بازگشت به اخلاق نامید،ماه بهار دل و رجوع به خویشتن.

پژمان کریمی