در بررسی کنکاش و چگونگی نحوه تقاضای افراد برای رسیدن به پست و مقام در شرایط کنونی کشور- که ریشه و شکل گیری آن حاصل سیر تکمیلی در گذشته می باشد- روند خوب و مطلوبی نمی بینیم و دیدگاه افرادی که برای تصاحب پست و مسئولیت تلاش می کنند و برای رسیدن به آن به هر دری می زنند خدمت به مردم و نظام و توسعه کشور نیست.

صرفا برای این است که از قافله منافع شخصی جا نمانده و پس از کسب مسئولیت ، آن جایگاه را ملک شخصی خود دانسته تا از این طریق بتوانند کسب درآمد نمایند و یا با توزیع بخشی از آن به افراد بالاتر و هم جناحی راه را برای ترقی خود هموار نموده و یا این کاسبکاران حداقل با دادن اجاره ، جایگاه فعلی خود را حفظ کنند.

قطعا این طرزتفکر برای کسب جایگاه با هدف خدمت رساندن به مردم و جامعه نبوده و همه این تلاش ها برای بهتر رسانیدن دست خود به سفره نظام برای برداشتن سهم بیشتر می باشد.

در عصر جدید استعماری ، این نوع نگرش جهان سومی به سرمایه های ملی ملت ها توسط افرادی که با ظاهر خودی انجام می شود و می توان آن را یک پدیده شوم و نامیمون برای جلوگیری از پیشرفت این جوامع به حساب آورد که شدت و ضعف آن در کشورهای جهان سوم با توجه به نوع فرهنگ و مذهب متفاوت است.

متاسفانه در کشورما به عنوان یک کشور اسلامی و دارای تمدن کهن و فرهنگی غنی و شهرت در مهین پرستی قبح آن از بین رفته و این افراد بدون داشتن ابا و رودربایستی اقدام به دست درازی به اموال دولتی(امانت مردم در نزد مسئولین) نموده و هروقت بدلایلی برای آنان مشکل ایجاد شده و در تسویه حساب های دسته ای و حزبی دست شان رو شده و برای این عمل آنان مجازات در نظر گرفته می شود درکمال پررویی و با وقاحت تمام می گویند ما سهم خود را از سفره نظام برداشت نموده ایم و این عمل توسط خود و نزدیکان و هم جناحی های آنان توجیه و صحه گذاشته می شود.

با توجه به اینکه قانون هم در این زمینه مجازاتی برای این افراد تعریف و تدوین نکرده اینان با عوام فریبی کار خود را محق جلوه داده و این عمل و کار را قانونی عنوان نموده اند.

متاسفانه گروه های سیاسی نیز برای در صحنه ماندن خود از طریق استفاده و کسب این نوع سرمایه ها برای حمایت از افراد باند و گروه خود در حال نهادینه نمودن این فرهنگ و تفکر خانمان برانداز در جامعه می باشند.

همچنین گروه های سیاسی موجود و صاحب نفوذ بدنبال این هستند که ازسفره نظام حقی برای خود قایل شده و بدون اینکه توجه داشته باشندکه سفره نظام حق شخصی و جناحی افراد نیست و متعلق به آحاد جامعه می باشد و نحوه برداشت از آن را قانون باید مشخص کند.

اگر بر فرض مثال بخواهیم معیارهای محق بودن برداشت از سفره مردم را برای افراد جامعه تعریف نماییم ، انسان هایی وجود دارند که با دادن خون ، جوانی ، اعضای بدن و یا نزدیکان خود به گردن نظام و مردم جامعه حق دارند و می توان گفت خیلی بیشتر از مدیرانی که با لابی گری و به ناحق همه عمر خود را در کسوت مدیریتی گذرانده اند محق تر می باشند.

همچنین اگر هر کسی بخواهد با منطق و اختیار خود دست به این کار زده و توجیهی مانند برداشت سهم خود از سفره نظام به هر دلیل تعریف نمایند و هیچ موانع قانونی در سوء استفاده خود احساس نکند قطعا این نگاه موجب هرج و مرج و در نتیجه نابودی و اضمحلال آینده مملکت اسلامی عزیزمان گردد.

در اصل این مسئولین خود را با مردم و آینده این مملکت ، بیگانه دانسته به همین جهت به دنبال برداشت بیش از حد از ذخایر مملکت بوده و با سوء استفاده های مالی کلان و سرمایه گذاری آن در کشورهای دیگر و سوار شدن بر قایق های نجات ، کشتی سوراخ شده مملکت را با سرنشینان آن که متعلق به این مرز و بوم می باشند تنها گذاشته و از دور شاهد و نظاره گر غرق شدن مسافران آن در آینده خواهند بود ، بدون اینکه در نظر بگیرند که بستگان و نزدیکان شان در این کشتی در حال نابودن شدن بوده و با علم به اینکه می دانستند خود باعث و بانی سوراخ شدن کشتی مردم شده اند با سوار شدن بر قایق های نجات(سرمایه های به تاراج برده شده) از معرکه فرار می کنند.

برچسب ها: زمان بابادی شوراب ، کاسبکاران