شعار را کنار بگذاریم

شوشان: جنگ هشت ساله ، به معنای واقعی کلمه "دفاع مقدس" بود و ما ، اگر امروز زنده ایم و نفس می کشیم ، به خاطر مردانی است که به خاطر ما ، دین ما ، دنیای ما ، ناموس ما و زندگی ما ، رفتند و جنگیدند ، گروهی از آنان ، پر کشیدند و برای همیشه از پیش ما رفتند، جمعی شان با زخم جنگ بازگشتند ..."و منهم من ینتظر"!

به گزارش پایگاه خبری شوشان به نقل از عصر ایران، از این رو ، پاسداشت دفاع مقدس ، نه یک اقدام صرفاً سیاسی ، که امری اخلاقی و ملی نیز هست. این رویکرد ، تنها ویژه کشور ما نیست و در همه دنیا ، ولو با گذشت دهه ها ، از سربازانی که برای وطن جنگیدند ، تجلیل می شود.

در کشور ما ، یکی از برنامه هایی که برای پاسداشت دفاع مقدس اجرا می شود ، پروژه "راهیان نور" است که طی آن ، افراد مختلف از مناطقی که زمانی میدان جنگ بودند ، بازدید می کنند و توسط روایتگران مطلع ، در جریان وقایعی که در آن سرزمین ها رخ داده قرار می گیرند.

می گویند افراط و تفریط ، آفت هر چیز است و درست هم می گویند. این قاعده در اینجا هم صدق می کند و به نظر می رسد در سال های اخیر ، ابتکار ملی و دینی "راهیان نور" دچار افراط شده است و اتفاقاً این افراط ، بزرگ ترین آسیب به ارزش های دفاع مقدس است.

رفتن به مناطق جنگی ، تا پیش از این ، امری کاملاً «دلی» بود و هر آن کس که هوای تنفس در فضای شهدا و رزمندگان را داشت ، به سمت مناطقی که سابقاً «جبهه» نامیده می شدند می رفت و انسی می گرفت و خلوصی می یافت و با روحیه ای جدید به شهر باز می گشت.

اما در سال های اخیر ، به "خاطر" یا به "بهانه" آشنایی دانش آموزان با ارزش های دفاع مقدس ، آنها را در قالب کاروان های راهیان نور، به مناطق عملیاتی دوران جنگ می فرستند.

اگر تا پیش از این ، رفتن به این مناطق ، بر مبنای تصمیم فردی افراد بود ، این بار ، وزارت آموزش و پرورش و سازمان بسیج ، توافقنامه امضا کردند تا دانش آموزان را مسافر راهیان نور کنند!

در مدارس هم با وعده نمره در درس آموزش دفاعی ، دانش آموزان را ترغیب کردند که چند روزی را به مناطق عملیاتی بروند! آن هم در ایام سال تحصیلی که نوعاً دانش آموزان از هر برنامه ای که منجر به تعطیلی کلاس ها باشد ، بنا به مقتضیات سن و سال شان ، استقبال می کنند.

واقعاً این چه نوع فرهنگ سازی است که با وعده و وعید و تعطیلی کلاس ها و ایجاد وقفه در جریان تحصیلی بچه های مردم انجام می شود؟

مگر تنها راه انتقال فرهنگ ایثار و دفاع به دانش آموزان این است که به آنها بگویند اگر در فلان درس نمره می خواهید از والدین خودرضایت بگیرید تا به غرب و جنوب کشور برویم؟! مگر بسیجیان جان بر کفی که در طول هشت سال دفاع مقدس برای دین و میهن شان شرافتمندانه جنگیدند ، در اردوهای رسمی این چنینی تربیت شده بودند؟!

فرهنگی که با اجبار و وعده نمره و ذوق تعطیلی کلاس ها ایجاد شود ، فرهنگ نیست ؛ دور ریختن امکانات و یک امر ضد فرهنگی است.

از این گذشته ، وقتی برای امری غیر ضروری ، تلفات جانی بر خانواده ها تحمیل می شود ، آیا خود این ، ضد تبلیغ نیست؟ آیا نمی گویند که چه الزامی است که بچه های مردم را به اسم درس آموزش دفاعی و بازدید از مناطق جنگی و دادن نمره و ... راهی جاده های خطرناک کنند و هر از گاهی نیز تعدادی از آنان کشته شوند یا مجروح و دچار نقص عضو شوند؟!

مسوولان آموزش و پرورش ، در این باره از خود سلب مسوولیت کرده و راهیان نور را پروژه بسیج اعلام کرده اند. درست است که متولی راهیان نور ، بسیج است ولی آیا سازمان بسیج ، بچه ها را به زور از مدارس بیرون برده و راهی مناطق عملیاتی می کند یا این که خود وزارت آموزش و پرورش ، توافقنامه امضا کرده و دانش آموزان را در اختیار بسیج قرار می دهد؟

چطور است که وقتی سخن از نقش و اهمیت راهیان نور است ، مسوولان آموزش و پرورش ، با افتخار می گویند که برای اعزام یک میلیون دانش آموز به راهیان نور ، چنین و چنان کرده اند ولی وقتی حادثه ای پیش می آید ، شانه از مسوولیت خالی می کنند؟!

درچند روز اخیر که حادثه خونین و بسیار غم انگیز کشته شدن 26  دانش آموز دختر بروجنی ، فضای کشور را متأثر کرده است ، همه مسوولان ، بر لزوم اتخاذ تدابیری برای جلوگیری از حوادث مشابه تأکید کرده اند ، کما این که در حوادث قبلی نیز تأکید می کردند ولی کاری از پیش نرفت و تنها بر تعداد دانش آموزان کشته شده در این مسیر افزوده شد!

از آنجا که فرستادن دانش آموزان به راهیان نور ، با توجه به شرایط پیش گفته ، فاقد وجوه معنوی و فرهنگی لازم است و اتفاقاتی مانند واژگون شدن اتوبوس دانش آموزان نیز می تواند فضای عمومی جامعه را به اصل موضوع پرداخت به دفاع مقدس منفی کند و کلیت طرح راهیان نور را زیر سوال ببرد و نیز با توجه به این که در پروسه اعزام یک میلیون دانش آموز* به مناطق جنگی ، آن هم با این جاده ها و وسایل نقیه ، احتمال وقوع حوادث بعدی قریب به یقین است ، بهترین تصمیم برای نجات جان دانش آموزان این است که پروژه اعزام غیرضروری دانش آموزان به مناطق جنگی را متوقف کنند و بگذارند هر کس که خودش خواست ، به راهیان نور بپیوندد ، نه این که یک میلیون دانش آموز را دسته دسته جمع کنند و بی آن که ضرورتی داشته باشد ، چند روزی آنها را از درس و مدرسه دور کنند و نهایتاً هم طرح معنوی راهیان نور را به یک اردوی تفریحی برای نمره و دوری از کلاس تبدیل کنند و گاه ، حوادثی مرگبار نیز رقم بزنند.

ادامه این روند ، نه تنها سودی ندارد ، بلکه اصل "راهیان نور" که یک طرح ارجمند ملی و دینی است را نیز زیر سؤال می برد و قطعاً خود شهدا نیز راضی به این وضعیت نیستند.

* عدد یک میلیون دانش آموز ، بر مبنای توافق امضا شده بین آموزش و پرورش و سازمان بسیج است.