محمدسعید بهوندی
شوشان: از اینکه مشاهده می کنیم که؛ وارد هر جمع فرهنگی میشویم و یا با هر فرهنگی صحبت می نماییم، شادی و شعفی از بابت استعفای آقای دکتر فانی در او نمایان است و لبخندی بر لب دارد و دوباره تا حدودی، امیدواری هر چند اندک برای تجربه ی قدمها و اقدامات مثبت و پویا نزدشان پدید آمده است، خدای خوبمان را شاکریم. زیرا نمی شود با دیدن فضای امیدواری و نشاط و شادمانی ناراحت بود و با آن همراهی و هم آوایی ننمود.
اما اگر به این موضوع با دیدی ژرف و عمیق و ظریف نگاه بیندازیم، جای تأمل و تأسف بسیار دارد. تأسف نه از بابت رفتن جناب وزیر و پیدا شدن بارقه ی امید و خوشحالی نزد صدها هزار فرهنگی به تنگ آمده از این سیستم آموزشی ناکارآمد، فشل و همچنین دهها سال گرفتار آزمون و خطاهای ناشیانه، ملال آور و فرصت سوز، بلکه تأسف و تأثر بابت دهها سالی که جناب دکتر فانی و دوستانش که اتفاقا تعدادشان کم هم نیست، سکان دار مهمترین و حیاتی ترین و بزرگترین دستگاه این مملکت متأسفانه کار را به جایی و نقطه ای رسانده اند که امروز با رفتن یکی از نخبگانشان، اینچنین صدها هزار فرهنگی و حتی خانواده ها خوشحالی خود را اینچنین آشکارا ابراز می نمایند و امیدوارانه از بهتر شدن وضعیت آموزشی در کشور سخن می گویند.
شاید کمتر کسی در این فضای شادمانی از خودش بپرسد؛ پس پاسخگوی آنهمه فرصتهای از دست رفته کیست؟ جوابگوی عمرهایی که در اثر برنامه های ناقص و نسنجیده، همراه با آزمون و خطاهای ویرانگر سپری گشت و صرفا در همان مرحله ی امید و آرزو متوقف شد، کیست؟ پاسخگوی نسلهایی که در اثر انتخاب اهداف بلند پروازانه و غیرقابل حصول، استعدادهای خدادادی شان عقیم و ابتر ماند و یا بصورت شایسته و بایسته به فعلیت نرسید کیست؟
آری! شادی، نه تنها بد و نکوهیده نیست، بلکه؛ لازمه ی یک جامعه ی انسانی زنده و پویا و امیدوار است. اما؛ این شادی مانند سکه ای است که یک روی دیگر هم دارد و آن؛ عقبه ای چندین ساله است که همه در دستگاه عظیم آموزش و پرورش در فضایی مملو از بیم و امید گذشت و حاصلش بعد از دهها سال همین است که جلو چشم ماست و اینچنین عبرت گونه با رفتن وزیری که خود به نوعی کارنامه ی آموزش و پرورش دهها سالی است که پشت سر گذاشته ایم اینگونه به وجد آمده ایم و شاید به هم تبریک می گوییم.
امیدواریم در این مرحله با درس و پند گرفتن تلخ از گذشته، ریاست محترم جمهوری و نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی با درایت تمام و در نظر گرفتن جمیع جهات و حساسیت موضوع و عدم توجه به هر نوع حاشیه و بحث و جدلهای بی خاصیت جناحی و گروهی، نسبت به انتخاب فردی همت گمارند که؛ در آینده با رفتنش دیگر چنین شادی و هلهله ای را در کشور بالاخص در جامعه ی فرهنگیان شاهد نباشیم.