هرکه برنج خواهد جور...

اختصاصی شوشان : جمعيت کثيري از مردان و زنان، پيرامون يک کامیون جمع شده‌اند. ازدحام و فشار جمعيت مشتاق اما عصبي چنان زياد است که هر آن، دلت مي‌لرزد مبادا پيرمردي، پيرزني يا دختربچه‌اي کوچک و نحيف و گريان زير دست و پا بماند.

دروازه آهنين و بزرگ ورودي ساختمان بسته است و چندين مرد، از آن بالا رفته و فاتحانه بر فراز آن ايستاده اند. يکي شان سعي مي‌کند انتهاي جمعيت را بيابد. يکي هم، از آن بالا اسکناس هاي مچاله شده را مي‌گيرد و کيسه‌اي مي‌دهد. چندمحموله کوچک از ميان جمعيت عبور داده مي‌شود. آنچنان به مردمي که دير راه باز مي‌کنند، پرخاش مي‌شود گويي هر آن ممکن است که محموله منفجر شود.صف آنقدر طولاني و نامنظم و پيچ در پيچ و گاه درهم تنيده است که عابران را آزرده خاطر مي‌کند تا چه رسد به در صف ماندگان!

پيرمردي بيش از اين، تاب ايستادن نداشته و در حاليکه دست را در مقابل هجوم تيغ تيز آفتاب، سايبان چشمان کم فروغش کرده است، در ميانه صف بر روي خاک‌هاي زمين، بي ادعا، نشسته است.

اشتباه نشود. اينجا یکی از کلانشهرهای کشورمان است و اين جمعيت آمده اند تا عملا يکي از دستاوردهاي مسئولان را درمعرض ديد جهانيان، به نمايش بگذارند. اينان از شدت رفاه! پاسي از شب نگذشته به اينجا آمده‌اند، به اميد آنکه تا پاس‌هايي از شب ها گذشته، سرانجام بتوانند "برنج هندي" خريداري کنند. آنهم نه به رايگان، بلکه با قيمتي که تا ديروز مرغوبترين برنج هاي ايراني را با آن مي‌خريدند. اين صحنه نيز، بي هيچ کم و کاستي، دقيقا تکرار همان صحنه‌هاي توزيع گوشت مرغ در ميان مردم است که هزينه اي گزاف را در پي داشت. اما افسوس و صد افسوس که مسئولان نتوانستند از آن تجربه تلخ، درسي هر چند کوچک، حتي به اندازه طراحي و اجراي يک سيستم توزيع مناسب، بياموزند. جالب تر آنکه بعضي وقت ها، مسئولين، چشم بر اين صحنه‌ها بسته و سخناني بر زبان مي‌رانند که گوش جامعه از آنها پر است.