آموزش و پرورش چه پذیرد و چه نپذیرد، چه خود مستقیما مقصر باشد و یا نباشد، بخش قابل توجهی از ضعف هایی که در عملکرد نیروهایی که به عنوان مسئول در دستگاههای رسمی و غیر رسمی کشور صاحب فرمان و تصمیم هستند، دیده می شود، ناشی از ضعف هایی است که در این دستگاه آموزش و تربیت موجود است. مگر میشود عملکرد افرادی که مستقیما در آموزش و پرورش تربیت و آموزش دیده اند را از آنها جدا دانست؟. البته که بخش زیادی از کاستی های این دستگاه زیربنایی و مهم از کمبودهای نرم افزاری و سخت افزاری ناشی میشود که اگر خوب توجه و کنکاش نماییم، باز متوجه میشویم که بخش عمده ای از همین کاستی ها نیز ناشی از سوء مدیریت در این دستگاه است.

آموزش و پرورشی که :

در اهداف، برنامه ها و شیوه هایش عملا تا اندازه ی زیادی دچار تزلزل و روزمرگی است. فاقد نظام و سیستمی چابک، اثربخش، پیشرفته و کارآمد در ارزیابی عملکرد است. در بکارگیری نیروهای ماهر، متخصص، متعهد و خلاق و... ضعف های ساختاری و بنیادی دارد.

در بحث برون سپاری بخشی از کارکردهای خود به مردم و بخش خصوصی دچار ترس و ندانم کاری است. نتایج اش طولانی مدت ولی تغییرات در اهداف، برنامه ها و شیوه هایش عجولانه و پی در پی است.

در تحولات فرهنگی و اجتماعی بجای پیشرو بودن، بیشتر طفیلی دیگر دستگاههاست. انگیزه ها ی شغلی و فعالیت، هر ساله در آن کاهش معناداری می یابند. بحث حقوق و مزایای نیروهایش، همه ی کارکردهای آنرا تحت شعاع خود قرار داده و به زخمی عمیق، کهنه و لاعلاج تبدیل شده است.

علیرغم پیشرفت علوم و فنون و تغییرات پی در پی محتواهای درسی و آموزشی از سوی مرکز، بسیاری از معلمان و دیگر عوامل مؤثر در فرایند آموزش، فاقد آمادگی لازم و کافی در این زمینه هستند.

در جذب نخبگان دانش آموزی و دانشگاهی ناتوان عمل کرده و می کند. فضا، تجهیزات و امکاناتش حتی جوابگوی همان چیزی نیست که در محتواهای آموزشی اش بدان محتاج است. دهها سال است که تأکید بر محفوظات صرفا ذهنی و نظری، بخش زیادی از محتواهای درسی اش را تشکیل می دهد.

تعدد و تنوع بیش از حد، نامعقول و خارج از استاندارد مدارس مقاطع مختلف، آن بخش عمده ی مدارسش را به شکلی نگران کننده از دانش آموزان مستعد و خلاق خالی کرده و لذا انگیزه را در نزد بخش عمده ی دانش آموزان کشور پایین آورده است.

تأکید بر نمره و حساسیت غیر علمی روی این موضوع، دانش و مهارت و دیگر آمادگی های ضروری را نزد دانش آموزانش تحت تأثیر خود قرار داده است. در طول سال تحصیلی استرس امتحانات کتبی و نهایی اش و حساسیت والدین روی آنها، روح و روان فرزندان و حتی خانواده ها را دچار مشکل کرده است.

تنبیه بدنی علیرغم منع قانونی و شرعی و رشد و آگاهی مردم و جامعه، هنوز زیر پوست فعالیت های مدارسش بصورت نهان و آشکار خود نمایی و دهن کجی می کند.

نظارت کارشناسان آموزشی و اداری اش باری به هر جهت گردیده و به عملی فانتزی _ تفریحی و صرفا پرکردن فرم ها و بزک کردن بیلان کار تبدیل شده است. علیرغم تصریح قانون اساسی کشور بر آموزش رایگان، با ترفندهای مختلف هزینه های مدارسش از جیب مردم تأمین میشود و جرأت و جسارتی وجود ندارد که این موضوع در کلان تصمیم گیری و قانونگذاری مربوطه یکبار برای همیشه حل و فصل شود.

مردم هر ساله در اول مهرماه، علیرغم وعده ها و شعارها و ادعاهای متولیان این دستگاه مسئول و مجری، برای ثبت نام آسان، آرام و بدون دغدغه ی فرزندانشان دچار انواع مشکل، استرس و اضطراب هستند.

در بحث واگذاری مسئولیت ها در این دستگاه حساس و حیاتی، خصوصا مدیریت ادارات و همچنین مدارس، شایسته سالاری تقریبا فراموش گردیده و متأسفانه فشارهای زیادی خارج از این دستگاه، کار تصمیم گیری را هر ساله با مشکلات بیشتری مواجه می سازد.

ابهت، شوکت و عزت مدیران مدارسش که در حقیقت فرماندهان خط مقدم جبهه ی آموزشی و تربیتی هستند، به دلایل گوناگون که از حوصله ی این مقال مختصر خارج است، به حد لازم و مطلوب نیست.

عدم حمایت و پشتیبانی لازم و مناسب، از فرهنگیانی که بهترین سالهای عمر خود را در این دستگاه سپری نموده و در بازنشستگی بسر می برند و عملا هیچ ملجأ و پناهگاهی ندارند و آینه ی شفاف آینده ی شغلی فرهنگیان شاغل هستند.

خلاصه این دستگاه مادر و استراتژیک، حالش خوش نیست و محتاج طبابتی فوق العاده حاذق و دلسوزانه است. هر کس خواهان ایرانی پیشرفته، سربلند، آباد، آرام و دارای آینده ای امیدوار کننده و روشن است، بسم الله!، آستین ها را بالا زده و به قدر توان خود در بهبودی عاجل و کامل آن کوشش نماید.

برچسب ها: محمدسعید بهوندی

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه