حافظ، شاعر همه ی زمان ها، مکان ها و حال هاست. از این روست که هر کس با هر نیتی به ایشان رجوع کند و از سر نیاز بر دیوانش تفـالی بزند، جوابی درخور حالش خواهد یافت.

وقتی حافظ را در کنار خود دارید، در حقیقت همه ی شاعران غزل سرای هم ردیف، هم سبک و هم زبان او را یکجا جا دارید. در حالی که اگر همه را داشته باشید و از داشتن او محروم باشید،

یکی ازمهم ترین رموز احساس نیاز ما ایرانیان به شعر حافظ، شاید ناشی از رنج جانکاهی است که فرهنگ ایرانی در طول قرن های متمادی از مسئله تظاهر، ریا و زاهد نمایان با خود به همراه دارد.

شعر حافظ، چند وجهی است و متعلق به یک فکر خاص نیست، بلکه آینه ی صاف و شفافی است که هر کس با هر مقدار معرفت انسانی و اخلاقی در مقابلش بایستد، به درستی خود را در آن دیده و از آن بهره ی لازم را خواهد برد. از مردم عادی و عامی در کوی و برزن گرفته تا عالم و عارف وارسته ای همچون علامه ی طباطبایی که از دیوان حافظ مدد می جوید.

شعر حافظ، نماینده و بازگو کننده ی تمامی جنبه های معنوی و روحی رفتارهای موجودی است به نام "انسان" که این موجود خواه به شعر او دسترسی داشته باشد یا نه، سخت بدان محتاج است و ممکن است این احتیاج را از طریق دیگری غیر از حافظ برطرف سازد، ولی ممکن است در نوع خود به نیکوی آن نباشد.

رندی و دم را غنیمت شمردن، یکی از برجسته ترین خصایص شعر حافظ به شمار می رود و در تمامی اشعارش درخشندگی خاصی دارد، به نحوی که هیچکس پیش از وی و پس از ایشان به این حجم، کیفیت، ظرافت و دقت بدان نپرداخته است.

جان کلام : ایران و ایرانی و هر پارسی زبان در هر کجای این کره ی خاکی، شعر حافظ را که سرشار از معارف معنوی و الهی است به آسانی و ارزانی در کنار خود دارد و می تواند در هر زمان که اراده کند، مقابل این آینه ی شفاف بایستد و کژی و راستی های خویش را در آن مشاهده نماید.

برچسب ها: حافظ ، شعر

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه