یادی از یادگاران

شوشان -  عبدالرحمن نیک سرشت : آسید علی خمینی فرزند حاج سید احمد آقا، نوه ی معزز حضرت امام( ره) دیروز ۳۰ آذر ۹۶ وارد اهواز شدند و تعدادی از متدینین استان خوزستان در قالب جمعیت های خاصی به جهت ادای احترام به بیت مکرم امام(ره) در فردوگاه، استانداری و هم در بیت حضرت آیت الله جزایری به استقبال و دیدار ایشان شتافتند که متاسفانه از این بابت آن بزرگواران با برخورد نامناسب محافظان  موفق به دیدار ایشان نشدند که گاها، صدای اعتراض این عزیزان در فضای مجازی شنیده شد.

متعاقب آن، افرادی غیرتمند از اهالی خوزستان، نسبت به  این نحوه ی برخورد نامحترمانه، متالمانه با احساسات جریحه دار مطالبی را بر زبان و کاغذ آوردند که حقیقتا، شنیدن آنها نه برای استان، نه برای بیت مکرم امام (ره) و نه برای اقتدار استاندار و نماینده ولی فقیه و مردم بزرگوار خوزستان خوشایند نبود.

براستی فلسفه ی دیدار عالمان دینی و اهالی بیوت مغزز آنها، از دیدارهای مردمی چیست!؟

به هر حال ما سالیان سال است که در خوزستان چه قبل از انقلاب و چه بعد از آن، با این بزرگواران سر وکار داشتیم و همیشه دیدار مردم با آنها در یک فضای مومنانه، حوزوی و غیر اختصاصی، صمیمی، گرم و خودمانی برگزار می شد، بدون این که اسکورت ها، محافظین و یا بادمجان دور قاپ چین ها، مانع آنها شوند.

بخوبی یادم است پدر بزرگوار آسیدعلی خمینی یعنی؛ حاج سید احمد آقا، در سال ۷۳ روز عید مبعث، دقیقا همان سالی که در ۲۵ اسفند ایشان ارتحال نمودند خیلی ساده و بی تکلف در راه اهواز- شیراز در روستای باصدی رامهرمز وقت نماز ظهر توقف کوتاهی نمود و زیر درختی جنب منزل شخصی مرحوم هوشنگ پزشک مسوول تعاون روستایی همان بخش می خواست با همراهانش نماز بخوانند که همسر آقای پزشک و فرزند دانشجویش آقای عظیم پزشک زاد که اکنون مدیر خرید و فروش اتحادیه مرکزی تعاونی های روستایی و کشاورزی ایران است ، متوجه ی حضور آن بزرگوار شدند و حاج سید احمدآقا را در خانه ی خود میزبانی کردند در حالی که خود آن مرحوم و محافظینش با آغوشی باز از دعوت میزبان و دیدار مردم محل استقبال کردند.

الغرض، این مطلب را از جهات انتقادی ننوشتم، زیرا، نیک می دانیم آسید علی خمینی نوه ی بزرگوار امام (ره) هم تربیت شده ی آن خاندان عزیز است و بدون شک اگر این اعتراضات را بشنود قطعا، واکنش نشان می دهد و نیز جبران محبت می فرمایند، بلکه به بهانه ی این رخداد، نگارنده قصد دارد یادی از کسانی کند که امروز میان ما نیستند ولی آن یادگاران خاطرشان همچنان در یاد و دل ما زنده است.