شعارهای رادیکال شله قلمکار

شوشان - عبدالرحمن نیک سرشت

در آستانه ی سی و نهمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی ایران در بخش هایی از  کشور، جمعیت های معترض و متالم ، نسبت به وجود گرانی، اختلاس، تورم توام با رکود و بی نظمی های مالی و اقتصادی دست به راهپیمایی زدند که گاها، شعارهای ضد دولتی با جهت سیاسی  که به مثابه ی از هر دری سخنی بودند در اجتماعات خود سر می دادند.

به هرحال اغلب آگاهان سیاسی معتقدند که این جمعیت های معترض، متشکل از دهک های پایین و محروم جامعه می باشند  که بخش عمده ی آنها ، از جمله مال باختگان موسسات مالی ورشکسته، جمعیت جوانان بیکار جامعه و یا بعضی از مردم عادی کوچه و بازارند که از اعلان قطع  یارانه ها و گرانی های اخیر، بسیار هراسناک شدند.

البته ناگفته نماند برخی از جریان های سیاسی که مخالف سرسخت دولت و یا قوه ی  قضائی، که به هر دلیلی، درگیری آنها در درون نظام حاد شده است از بروز این نارضایتی های مردمی، تلویحا،استقبال نموده و هرکدام به تناسب مقاصد گروهی، شعارهای خود را به این جمعیت ها القاء می کنند و همچنین، گروه های  برانداز خارج از کشور که مخالف و معاند نظام جمهوری ایران هستند از تشدید اختلافات سیاسی درون نظام و نارضایتی های معیشتی مردم بهره جسته و شعارهای خود را از دهان سمپات های داخلی خود در تجمعات بیان می نمایند.

اکنون، از جنس این شعارهای رادیکال شله قلمکار، که در زیر پوست اجتماعات مردمی بیرون می آید؛ براحتی می توان فهمید که مسوولین نباید با این گونه مردم آسیب دیده از بحران های اقتصادی برخورد قهری و چکشی  بنماید و نسبت به حل مطالبات آنها، سرسنگین باشد، زیرا، خواسته های طبقاتی و صنفی آنها قبل از این که سیاسی باشد کاملا معیشتی است در واقع  این جمعیت ها، قربانی کارکرد ناکارآمد دولت رانتیری ایران هستند، .

با این توصیف و شرح حال، که در کشور مشاهده می کنیم دولتمردان و متولیان امر باید به این نکته های ظریف توجه نمایند که بخش عمده ی مشکلات، متاثر از ضعف شدید در ساختار مدیریتی مربوط به گزینش و انتخاب مدیرانی است که برخاسته از تفکرات الیگارشی؛ باندی و رانتی در سطح کلان و خرد دولت و یا دستگاه هایی مانند شهرداری و استانداری هاست که مسلما تا این ساختارهای بیمار و ناکارامد اصلاح نشوند امیدی به اصلاح وضع موجود نخواهد بود .