رهبران نامریی، شورش و فرمول های اجتماعی مقابله با آن

شوشان - عبدالرحمن نیک سرشت

در پی شورش های اخیر در هفته ی جاری، اغلب ناظران سیاسی، جنس این شورش ها را، مجازی و بی سر تحلیل نمودند که فاقد رهبران مشخص، ایدئولوژی واحد و برنامه ی معینی می باشد.

بر همین اساس نگارنده، برای تقریب ذهن مخاطبان خود، عنوان نوشتار خود را به تیتری دو گانه انتشار داده است.

البته، چون این ناظران سیاسی به شکل تک ساحتی، و صرفا سیاسی، به ماهیت این شورش ها پرداختند، در نتیجه موفق  نشدند که پاسخ های درست و عینی تری را برای برون رفت از بحران ارائه نمایند.

این چنین است که آنها، کماکان، ره به خطا می برند، چون این شورش ها، رهبران نامریی مخوفی، بنام استیصال و نومیدی دارند که موجب شعله ور نمودن احساسات، کینه و هیجانات کاذب، در میان تجمعات اعتراضی می شوند.

الغرض، تجمعات صنفی و  سیاسی فراگیر که رهبری واحد، ایدئولوژی مشخص  و راهبرد های شفافی دارند، خیلی بهتر به اهداف خود می رسند، زیرا، صریح و شفاف رابطه و تکلیف خود را با جامعه ی سیاسی  تعریف می کنند .

اما، شورش های مجازی که به ظاهر بی سرند، بسیار خطرناک و آسیب زننده، از برای همه ی طرفین درگیر است، از جمله، که نخست متوجه ی آن تجمعات اعتراضی می شود، که رادیکال و بی هدف، در فقدان رهبری واحد، ایدئولوژی مشخص و راهبرد شفاف، صرفا، متالم، در پی تخریب، یا سوختن تر و خشک وضعیت موجود هستند.

نگارنده بعنوان یک دانش آموخته ی علم سیاست، که به  مفاهیم میانبردی جامعه شناختی این علم واقف است، خیرخواهانه توجه ی سردمداران مملکتی را به نکات زیر معطوف می سازد.‌

1) عدم قهری نگری به پدیده ی آشوب و پرهیز از برخوردهای چکشی با تجمعات اعتراضی متالم از بیکاری، گرانی، فساد و ناراضی از وضعیت موجود، که از رهبران نامرئی مخوفی بنام استیصال و نومیدی تبعیت می کنند.

2)     اقدامات انتظامی تخصصی محور، در تقابل با شورش های خیابانی، باید معطوف به ایمن سازی محیط تجمعات و آرام کردن تب تند شورش گردد، که این رفتار؛  بهترین راه حل برون رفت از بحران است، زیرا، در جهان مدرن امروزی، پلیس ضد شورش، یک نیروی سرکوبگر صرف نیست بلکه آن نیرو، در تقابل با آشوب های خیابانی، یک کارکرد مدنی مسالمت جویانه ی روش مند معطوف بر کنترل و مدیریت  شورش را دارد.

3) شورش های خیابانی در علم جامعه شناسی امروز، بر مبنای جنس، ماهیت طبقه بندی می شوند و برای کنترل و مدیریت آنها، جامعه شناسان نسخه های تامینی خاصی را برای مدیران امنیتی تجویز می نمایند، زیرا، هر شورشی حامل فرصت ها و تهدیدات مختص به خود است چنانچه سردمداران حکومتی نتوانند علل و ماهیت هر شورشی را درک کنند به یقین گام نامناسبی در جهت حل و فصل آن بر می دارند، البته، فرصت از آن منظر، همیشه برای دست اندکاران باید مهم باشد که همواره، فرم غلط یا درست خود را در آینه ی آن شورش ها بتوانتد نظاره کنند به شرطی که دست از لجاجت و لجبازهای اقتدارگرایانه نسبت به عملکرد گذشته ی نامطلوب خود که موجب فراهم شدن بسترهای شورش شده است، مومنانه بردارند و حقیقتا، نشان بدهند که متنبه گردیده و تهدیدات را با گوشت و پوست و استخوان درک می کنند، از آن بابت، که نباید دامنه های شورش ها را با ندانم کاری های خود گسترش و فراگیر نمایند‌.

4) تعییر تاکتیکی سردمداران حکومتی، نسبت به حل معضلات و مشکلات اجتماعی- سیاسی، از قبیل فساد مالی، تبعیض، نابسامانی اقتصادی و اعاده ی حقوق شهروندی در حقیقت، حل بحران را به تاخیر انداخته و وضع را از گذشته بدتر می نماید و کماکان بر خشم و کینه ی جمعیت های معترض و خشمگین می افزاید، پس آنها، باید اراده ی دولتمردان را در اجرای واقعی عدالت و برآورده کردن حداقل خواسته ها و انتظارات معیشتی و مدنی خود ببینند.