قلم

شوشان - اسدالله اسدی :

چیزی به دست  باقی نمانده است جز قلمی کهنه که آنهم آرام آرام دارد باز می ایستد و خسته می شود از نوشتن ،گویی چشم به برف دارد واین سپیدی سرابی چشم آزار .

شعر و خاطره و ترانه و گاهی هم سرک کشیدن به گذشته های دور ونزدیک که درد بی امانی دارد به دهلیزهای وجود  و افسوسی جانکاه به داشته های وانهاده از سر بی مهری ، و یا نمیدانم قدر ناشناسی و نبود حافظه ی تاریخی ، ویا هرچیزی دیگر که تاوانی گران  ، در رگ وپی زمانه ، نسل در نسل روان کرد و در فراز و فرودی ، درد آور ، راه بگشود به پیکره ی نا توان و بجا مانده از روزگاران ، تا آنگاه که بر زبان زیبای رند غزل ، واگویه  شد که ：  ,, یاد باد آن روزگاران یاد باد ,,

و اکنون در یادها ، رقصان و چرخان چگونه ایم به آرزوها !؟ بدانگونه که مولانا بگوید ：

این نفس آن پرده را از سرگرفت

ما بسر رقصان  چو  برکاغذ  قلم

آری قلم که نچرخد ذهن وزبان هم میمیرد . تازگی ها ونواندیشی ها  لخته وماسیده می شوند به حسرتی تازه و انباشته بر آنچه از پیش مانده بود به دردی دیگر وزخمی عمیق و کاری و تازه ،

و در خیال ، مولوی وار بگنجد که ：

سر ننهی جز به اشارات دل

برورق عشق ازل  چون قلم

وبه وادی تنهایی به ناله وخاموشی ،

که عشق چه غریب افتاده است تا نشكافد قلم را به روی گشودن ، گرچه همیشه بود ، و روز چه زود گذشت  تا شب برآید وگرفتاری به کسادِآگاهی .کسی هست و این کِلک کهنه ، هردو پژمرده واما دل به امیّد روانی وبازیابی توش وتوانی دوباره ، تا نانوشته ها ، از نه توهای به غم نشسته ی ذهن برآیند و بال بگشایند ،

آنگونه که سروده شد ：

,, از کف خیابان های گرم ،

بر آسفالت 

که سپیدی دارد باخود ,,

نه دلی بلرزد ونه قلمی بیفتد، قامت برکشند به بلندای سپیدار ها درپسین های شادی و لبخند ،

لبخندی زیبا برلبان به یادگار،  گل های سرخ وسپید وسبز ،

که در غزلی عاشقانه آمده است ：

 ,,عاشقم تا به بهار گل سرخ

   بیقرارم  ز  قرار  گل سرخ ,,

و قلم که همیشه عاشق بوده است به نوشتن ،و هم اکنون هم ، که نوشت و نوشت ، خم شد اما نشکست ، تامگر بماند به تراوشی تازه .

و گاه به گونه ای نا روا ، از بکارگیری کاربردی نا بجا  ، خون می گریست که چرا ، در لابلای انگشتان و ابزار تنبیه ؟. و آنچه رفته است بدان گونه که گفته شد ：

سعدی قلم بسختی رفتست ونیکبختی

پس هرچه پیشت آید گردن بنه قضارا

ویا معترض به قدوقامت وترکیبی و اما کاهل و سست .

که حافظ بدان آگاهی می دهد

,,هر کو نکند فهمی زین کِلک خیال انگیز

نقشش بحرام ار خود صورتگرچین باشد,,

 و در دنباله و به همراهی زبان به زمزمه ای که ：

 گوش هایم

و قلم

که هی نق می زند

عقیلی نسوخته

بنویس

آب از آب تکان نمی خورد

هادی را در دل

منابر ،

و درختان گردو

خفقان معابرند ،

سپیدار ها

در حافظه ی تلخ دیرباز

کلافگی پلک را ،

میان این همه رنگ

چاه و نهنگ

و شاید معجزتی .