سایت فیدوس نوشت : کریم باوی مهاجم آبادانی سال های فوتبال ایران آنقدر گفت و گفت که ناخودآگاه غلوهای های تهامی به ذهن آمد. بیچاره فردوسی پور فقط لبخند می زد...

عادل فردوسی پور خیلی جلوی خودش را گرفت تا سمت و سویی که برنامه قبلی اش با ابراهیم تهامی گرفته بود و صحبت از لاف آبادانی به میان آمده بود، تکرار نشود. اما کریم باوی مهاجم آبادانی سال های فوتبال ایران آنقدر گفت و گفت که ناخودآگاه غلوهای های تهامی به ذهن آمد. بیچاره فردوسی پور فقط لبخند می زد اما وقتی باوی از توپی گفت که بعد از ضربه سر محکم او ناپدید شد و یا اینکه مسیر نارمک تا میدان انقلاب را دویده تا خوشحالیش از دریافت 5 هزار تومان حقوق را بروز بدهد یا ضربه های سری که به شمشادهای آبادان میزد دیگر نتوانست طاقت بیاورد و پوزخندش آشکار شد.

یک آبادانی دیگر در حال لاف زد بود و عادل واقعا نمی دانست چه واکنشی باید نشان دهد. باوی که به خاطر گلزنی هایش با ضربه سر شهرت خاصی در فوتبال ایران دارد در ابتدای صحبت هایش دربرنامه نود روز شب قبل از جبهه و جنگ گفت.از عملیات والفجر مقدماتی و ترکش هایی که یادگار آن دوران است:«سه سال و هشت ماه در جبهه بودم،در فکه و عملیات والفجر مقدماتی.خاطرات زیادی از زمان جنگ دارم.جنگی که بین گوشت و آهن بود.من در همان عملیات مجروح شدم و جزو بچه های شناسایی بودم.»

او در پاسخ به این سوال که در جوانی به شمشادها ضربه سر می زدید تا قدرت سرزنی تان افزایش پیدا کند این واکنش را نشان داد:«در آبادان شمشاد هایی بود که خانه ها را از یکدیگر جدا می کرد.من می پریدم و روی هوا ضربه سر می زدم.یادش بخیر یک مربی داشتیم که می گفت هر وقت من سوت زدم می پرید بالا و تا زمانی که سوت نزده ام پایین نمی آیید!»در این لحظه فرودسی پور گفت:«مربی شما کلا به قانون جاذبه اعتقادی نداشته است.»

باوی دوباره مرور خاطره کرد و از زمانی گفت که با کفش پاره که چند شماره هم برایش بزرگ بوده است گلهای زیادی را وارد دروازه حریفان کرده است:«من کفش نداشتم.به یکی از دوستانم گفتم و او هم کفش برادرش را برایم آورد که کفه اش کاملا از بین رفته بود و فقط یک گوشه اش سالم بود.تازه 4 شماره هم برای من بزرگتر بود.رفتیم اردوی انزلی و از سیروس قایقران جوراب قرض گرفتم و کفش را کردم اندازه پایم.یا آن کفش گل های زیادی زدم.یادم می آید قبل از این که تیم راهی سئول شود یکی از بچه ها به دهداری گفت که به کریم باوی بگویید کفش هایش را در بیاورد.وقتی وضعیت من را دید پرویز خان که خدا رحماتش کند گریه کرد.او به من گفت با این کفش ها این همه گل زدی؟»

باوی در پاسخ به سوال دیگری که درباره رقم قراردادش در سالهای دور فوتبالی اش بود گفت:«من بیشترین پولی که گرفتم 35 هزار تومان بود.آن را هم از شاهین گرفتم.اگر نه از پرسپولیس هیچ پولی دریافت نکردم.باور نمی کنید که علی پروین به من می گفت آژانس بگیر و بیا اینجا پولش را باشگاه حساب کند.خیلی خوب یادم می آید که با پولم از نارمک تا انقلاب را دویدم تا انگشتری را که می خواسم برای مادرم بخرم.»

اما قشنگ ترین گل کریم باوی از زبان خودش:«گلی بود که به شوروی زدم.در این بازی آنقدر پریدم که پس از بازی دلال های خارجی دنبال من آمدند و می خواستند من را به میلان ایتالیا ببرند.کیم جونگ سونگ بازیکن تیم ملی کره هم یک بار به من گفت شماره ات را بده تا تو را به تیم شالکه ببرم.فکر می کنم خودش هم در این تیم بازی می کرد.اما من گفتم خانه ما شماره تلفن ندارد.اینقدر پریده بودم که سیروس قایقران خدابیامرز می گفت اگر یک کم دیگر می پریدی به خدا می رسیدی.»

سوال بعدی عادل از باوی درباره خاطره ای بود که ابراهیم تهامی تعریف کرده است.همان خاطره معروف که تهامی 14 نفر را دریبل کرده بود:«او اسطوره فوتبال آبادان و ایران است.انسان بزرگی که من اردت خاصی به ایشان دارم.او تکنیکش را از فوتبال آبادان به ارث برده است و من فکر می کنم قدرت چنین کاری را داشته است.او در سطح ملی توانست درایت های فوتبال آبادان را نمایش بدهد.»

اما حرف های پایانی کریم باوی:«من مشکلات زیادی داشتم.باید تشکر ویژه ای بکنم از آقای دکتر طاهری که واقعا با یک نسخه مشکل بنده را پیدا کرد.از حمید استیلی و اکبر یوسفی که واقعا کمک های زیادی به من کردند.اگر خدا بخواهد روز شنبه یا یکشنبه عمل جراحی می کنم.من تا به حال از هیچ کس کمکی نخواسته ام اما حمید استیلی خودش خیلی از هزینه های درمان من را تقبل کرده است.»

بعد از صحبت های اغراق آمیز ابراهیم تهامی شنیدن خاطرات کریم باوی جالب بود.باید دید در برنامه های بعدی نود نوبت به کدام آبادانی می رسد تا با حرف هایش چشم های را خیره کند.

برچسب ها: کریم ، باوی ، برنامه نود ، 90 ، آبادان ، شوشان