شوشان - محمدسعید بهوندی:
(به بهانه ی دو حادثه ی دلخراش و اندوهبار اخیر در کشور)
همه ی ما در قبال انواع و اقسام آسیب های ریز و درشتی که ممکن است در تمامی حوزه های کشور رخ دهد، مسئول هستیم و هر یک به اندازه ی دانایی و توانایی خویش می بایست بهترین کنش و واکنش را از خود در سریع ترین و مناسب ترین زمان ممکن نشان دهیم. سکوت نه تنها هیچ چیزی را حل نخواهد کرد، بلکه آشکارا فرار از مسئولیت است. در این ماجراها آنانی که تحصیلکرده و خصوصاً دارای نفوذ کلام و محبوبیت اجتماعی هستند، مطمئناً مسئولیت بیشتری دارند.
متاسفانه بعضی از افراد نه تنها خود اقدامی در این خصوص انجام نمی دهند، بلکه دیگران را از گفتن و نوشتن و واکنش نشان دادن برحذر داشته و گاهی هم می ترسانند. این افراد که شوربختانه از آنان در میان افراد تحصیلکرده نیز یافت می شود، گناهشان از آسیب زنندگان و زمینه سازان آسیب ها کمتر نیست. مایه ی تاسف بسیار است وقتی مشاهده می شود، افراد دانا و توانایی صرفاً به دلیل انتخاب سبک خاصی از زندگی، اخلاق و رفتار راحت طلبی را پیشه ی خود ساخته و چشم بر آسیب های پیرامونشان بسته و دم برنمی آورند. پس چگونه انتظار داریم هتاکان به ارزشها و هنجارهای جامعه روز به روز قوی تر و جری تر نشده و همچنان در مسیر خودخواهی با خیالی آسوده و بی خطر به راه خویش ادامه ندهند؟!.
آری! هیچ شکی نیست که در همه جای دنیا هم عیب و نقص و کمبود هست و هم فراوان حادثه رخ می دهد، امّا آنچه قابل تامل و تذکار است، اینست که در ممالک پیشرفته و حتی در حال توسعه به محض وقوع حادثه ای دلخراش هیچ مسئولی نمی تواند و اجازه نمی یابد، با چنگ زدن به هر دستاویز و ترفندی از زیر بار مسئولیت خویش ولو ناچیز و اندک شانه خالی نماید و اتفاقاً در هنگام بروز حادثه آنکه از همه بیشتر و بالاتر منصب و مسئولیت دارد، بیشتر و شدیدتر مورد مواخذه و بازخواست قرار می گیرد و اینگونه است که می خوانیم و می بینیم؛ مدیران عالی در کشورهای رشد یافته بالاترین و بهترین استاندارد ممکن را به لحاظ کیفیت عملکردی از خود نشان می دهند.
در پایان امیدوارم چنانچه خود به هر دلیل و بهانه در قبال حوادث و آسیب ها سخنی و قلمی به حرکت درنمی آوریم، حداقل مشوق کسانی باشیم که در این راه فرصت و لحظات عمر خویش را بدون هیچ چشم داشتی هزینه می نمایند و آنان را دلسرد و بی انگیزه نسازیم!.