- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
شوشان - غلامرضا جعفری :
شکایت می کنند، عریضه خواهند نوشت، کسی گزارشش را تهیه میکند، دیگری عکس میگیرد، یک نفر منبع خبر میشود، مدیری،رییسی،وکیلی و … و این همه را هزینه ای باید! هزینه نوشتن، عکس گرفتن،ژست روبروی دوربین، صدای شفاف، آنتن بلند، دوربین پیشرفته، حکم انتصابی گران، گران، گران، چندان گران که جان هزار هزار کودک زباله گرد در برابرش، ارزانتر از عطسه ای، سرفه ای و یا …
چه بگویم که پیشتر مردی از بزرگمردان روزگار گفته بود دنیا برایم پشیزی نمی ارزد، اندازه عطسه بزی حتی، حالا ولی این جان و جهان توست ارزانتر از کلمه های جهنمی و گزارش ها و اخبار و احکام انتصاب و امضاهای طلایی. و کسی امضا میکند برای دیدن کودک زباله گردی که حیران نگاه ماست؟ نگاه ما وقتی که او را در سطل زباله رها میکنیم.
یک نفر خندید، صدای خنده اش را میشنویم، یک نفر پاهایت را گرفت و آویزان در سطل زباله رها کرد، کسی دوربین موبایلش را روشن کرده بود و همه میخندیدند، در نگاه تو اما حیرتی تلخ نمایان بود.
حیران رفتار آدمها که از کنارت میگذرند و تو را نمی بینند، آنکه اما دید خنده اش تلخ تر از حنظلی هزار هزار ساله است.
شکایت میکنند، پس پشت میزی نشسته اند، نامشان بهی است، زیست‌مان، زیست تو را خاصه قرار است به سازند، به-سازند، به‌سازندگان نشسته بر مسندهای گردان، صندلی های گران، میزهای چوبی، پرده های مدرن، خنده های نمکین همراه با تصاویری که سایت های خبری را به دلالگان محبت بدل میسازند و بودجه هایی که حتی در سطل زباله برایت بهی نمی سازند.
از چه کسی باید شکایت کرد، از آنکس که با سرنگون کردنت در سطل زباله، نگاه ما را از ویترین شاد مغازه ها به تلخی سطل زباله مبتلا کرد؟ از آنکه خندید، تلخ خندید، شادی اش ابلهانه بود، اما ما را دچار سطل زباله کرد و کودک-آدمهایی که کار هر روزه شان زباله گردی است؟ در همان حالی که سازمانهای متولی به-زیستی و امداد، به جز گزارشهای احمقانه چیزی در چنته شان نیست، گزارشهایی که یک نفر می نویسد، یک نفر منبع نوشتن است، یک نفر عکس گزارش را می گیرد، یک نفر … و همه شان برای این همه کار بزرگ، برای خودشان و فامیل دور و نزدیکشان دست میزنند و فاکتورهای روغنی را چرب و چیلی می سازند، چرب تا ژنتیک میراثشان، همچنان ابلهانه بماند.
و تو برای دیده شدن، باید به سطل زباله هبوط میکردی، آنان اما پیشتر از تو، از هیئت آدمی سقط شده اند.
از کدامشان باید شکایت کرد؟
پی‌نوشت :
راستی یادت بماند که تو را پیدا خواهند کرد و برای گرفتن عکس یادگاری و سلفی با تو به صف می‌ایستند، این روزها تلخی جانت محصول گرانبهایی است برای پرکردن صندوق آراء،تو اما پیشتر از آنکه حیرت چهره ات در کنار لبخندی ابلهانه عکس شود؛ فرار کن.
