- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۵ آذر ۱۴۰۳ - ۱۰:۵۹
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
شوشان / فاضل خمیسی:
دیروز فکر میکردم اگر ابلیس مثل ما «آدم» بود ، کجای کره زمین و کدام شهر را برای زندگی انتخاب میکرد؟
شهر و همسایه ها ی «ابلیسی» که در هیبت «آدم» ظاهر میشد چه مشخصاتی داشته و آسمان آنجا چه رنگی بود.
غرق ابلیس و شهر شیطان زده بودم که یادش افتادم ، در کوچه های خاکی حصیرآبادِ اهواز ! پیرمرد دوره گردی را میگویم که «قوری» وصله می زد و می دوخت ، خانه اش یک کوچه بالاتر از کوچه مان بود ، دقیقاً ،ظهر و عصربه وقت اذان و برای رفتن به منزلش از روبروی خانه مان رد میشد. مثل اینکه تعهد داشت نماز ظهر و مغربش را حتماً در خانه بخواند زیرا هیچوقت او را در مسجد ندیده بودم.
بدلیل پایین بودن قدرت خرید مردم تا همین بیست ، سی سال پیش لحیم کاری و دوختن قوری یک حرفه محسوب که در این حرفه قوری های شکسته یا ترک خورده ی چینی ، با چسب مخصوص لحیم شده و با استفاده از سیم و تسمه های باریک که جنس فنری داشتند تعمیر و بازسازی و دوباره قابل استفاده میشدند.
پیرمرد در کوچه و خیابان مثل بقیه هم صنفانش «داد» نمیزدکه: ؛«قوری می دوزد»؛ او فقط با کیسه ای بر پشت و ابزار کاری نمایان و آشکار در دست که شعله پخش کن کوچکی که به آن «فریمز»میگفتیم در کوچه و خیابان راه میافتاد.
کارش را دقیق و خوب انجام و دستمزدش بسیار پایین بود ، حتی گفته میشد از بعضی ها پول نمیگیرد ، اما ندیدم با کسی گرم بگیرد ،زمان کارش را طوری مدیریت کرده بود که هنوز اذان تمام نشده ، به خانه اش رسیده بود.
سال ۶۰ بود و گروه و احزاب سیاسی از چپ و راست و مخالف و موافق نظام و حتی اسلام فعالیت های چشمگیری داشته و بحث و مباحثه سر هر کوچه و در درون هر خانه ای عادی و طبیعی جلوه میکرد ، نشریات و بولتن‌های رنگارنگ با عناوین گوناگون و مشرب های فکری مختلف توزیع میشد ، سال دوم دبیرستان و علاقمند به مسائل سیاسی و بخصوص فلسفی شده و ولع خواندن و کنجکاوی سردرگمم نموده بود ، با خواندن هر نشریه یا کتابی حق را به نویسنده میدادم و این خام بودن باعث شده بود در هزار توی تفکر بدون هیچ راهنمایی در فضایی تاریک و پُر صدا متوقف شوم.
تا اینکه با آشنایی با پیرمرد قوری ساز سردرگمیم دوچندان شد ، از آمدن پیرمرد قصه به محله مان یک سالی میگذشت . و به دیدن و رفت و آمدن بی صدا و سر وقتش عادت کرده بودیم. تا اینکه آن جرقه ی آشنایی زده شد.
آن سال تابستانش خیلی گرم بود ، اهواز از همان اول هم مردادش داغ بود اما نمیدانم چرا همیشه فکر میکنیم تابستانِ قبل هوا بهتر بود! ، آن روز غیر از گرما انگار اکسیژن را هم از هوا هم گرفته بودند ، بطوریکه نفس کشیدن هم سخت شده بود .
تا اذان ظهر کلی وقت مانده بود که نان بدست از نانوایی سرخیابان برگشتم ، از دور پیرمرد دوره گرد را دیدم که در سایه دیوار خانه ی همسایه نشسته و عرق تمام سر و صورت و لباسهایش را خیس و معلوم بود که حالش مناسب نیست ، اصرار کردم برای استراحت داخل منزل شود ، راضی نشد ، بناچار در همان پیاده برایش آب سرد و لیمویی که میگفتند برای گرما زدگی خوبه آوردم ، کنارش نشستم، خوشحال شدم که تا اذان فاصله داشتیم و او نمیرفت ...
حالش بهتر که شد ، شروع به صحبت کرد ، گویا از همان صبح حالش مساعد نبود اما اهمیت نداده و برای دوختن قوری های مردم از منزل خارج شده و بعد از ساعتی میخواست به منزل برگردد که در همین جایی که نشسته سرش گیج و از حال می‌رود ، دوباره هم اصرار کردم به منزلمان بیاید و استراحتی کرده ، ناهاری بخورد و عصر برود اما ، قبول نکرد .
برای تشکر بابت آب خوردن آن پیشنهاد را داد ، اما ما در منزل دو قوری کوچک و بزرگ داشتیم که پدر مرحومم برای محکم کاری قبل از ترک و شکسته شدن ، هر دوی آنها را سیم کشی و دوخته و نیازی به تعمیر نداشتند ...
از اون روز با آن پیرمرد صمیمی شدم با قول اینکه در خصوص او به کسی حرفی نزنم و بنا بر همین تعهد بود که اجازه پیدا کردم پای صحبت هایش نشسته و کم کم و از احاطه ی وسیع او بر اصطلاحات ادبی ، و قرآنی فهمیدم او تعمیرکار قوری نیست ، او عارف و فیلسوف بی نظیری بود که گمنامی و خلوتی را اختیار کرده بود ، تمام آیات قرآن را از حفظ میخواند و افلاطون و ابن عربی را شرح میداد ، وقتی از «وجود» سخن میگفت دنیا به چشمم کوچک و کوچکتر میگشت تا محو میشد.
وقتی یه روز روی همان پیاده رویی که اولین بار اجازه یافتم با او صمیمی شوم از من پرسید: «ابلیس» کدام شهر را برای سکونت دوست داره؟ و من نمیدانستم چه جوابی بدهم ، خودش با خوشرویی پاسخ سوال را اینگونه داد:
« من از همان شهر میآیم ، جایی که ابلیس در آنجا ساکن است».
خط قرمز پیرمرد آن بود که نام شهر را بگوید و من هیچوقت نفهمیدیم منظورش کدام منطقه و شهر بود ....
سالها گذشت ، و دیگر هیچ خبری از پیرمرد عارف قوری ساز نداشتم تا اینکه دیروز یاد این جمله اش افتادم: « اگر ابلیس آدم بود کدام شهر را برای زندگی انتخاب میکرد».
