شوشان- علی میلاسی:
پیش ترها،اگر هواپیمایی سرنگون و یا در سالی اتوبوس و در ماهی خودروی واژگون می شد،چنان پیکر جامعه به درد و حس عاطفی و دردمندی مردم به جوش می آمد که ناله،آه و گریه شان تا سال ها و ماه ها و روزها،بلند بود.
این روزهای بیماری کرونا در هر روز،برابر با سرنشینان ۳هواپیما،ایرانی را می کشد و به عددهای واژگونی هزار اتوبوس و خودرو در روز،زخم دار و بیمار می کند و مدیریت کشور در همه ی مسولیت ها،بیکار و بی احساس،ماندند و مردم هم گریان در گور کنی و خاکسپاری برای مردگان و سرگردان در بیمارستان ها،داروخانه ها و بازارسیاه،برای درمان بیماران شان،هستند.
بیماری کرونا با هر انگیزه ای که در جهان پیدا و در کشور ما گسترده شده،۱۷ماه و یا ۵۰۰روز از دوره ی آن گذشته و می بینیم،به جای پیش گیری و درمان آن،هر روز گسترده تر،ترسناک تر و کشنده تر می شود.
اگر قدرت های بزرگ دایه دار نظم نوین و کارتل های بزرگ دارویی در اتاق فکر بهداشت جهانی با ساخت کرونا،در پی کم کردن و کنترل جمعیت،هستند و بازار هدف شان،خاورمیانه و بیش تر آسیا ست،روزانه با ۵۰۰تن مرگ و میر و هزاران بیمار درگیر در ایران،خواسته یا ناخواسته،شریک این جنایت،شدیم!
حال که بیش تر کشورهای جهان،پیشگیری و درمان آن را در کنترل خود در آورده و کشورهای صنعتی و پیشرفته نیز با واکسیناسیون پیوسته و تاثیر گذار،واگیری را به صفر رساندند و ویروس را کشتند،چرا در کشور ما هر روز همه گیرتر و کشنده تر می شود!؟
هر مرگ کرونایی،آبرو،امید،آینده،نان آور و دلبند هر خانواده،طایفه،ایل و جامعه است که به سادگی در پیش چشمان مان،جان می دهند داغی بزرگی بر دل های مان می گذارند،که تا سال ها بر تن و روح و روان مان،سنگینی می کند و نفرین بزرگ و عذاب دردناکی می شود،برای کسانی که بی توجه،بی خیال،کم کار و بی برنامه در پیشگیری،کنترل و درمان این بیماری،بوده و هستند!
هنوز دیر نشده است که با همه توانمندی ها و دارایی های مان در خرید و تامین دارو،سرم و دستگاه های نیاز کرونایی بیمارستان ها با شتاب بیشتری،بکار گیریم و با درخواست واکسن های جهانی،مردم واکسینه شوند تا امید به پیشگیری و درمان این بیماری باشیم.که اگر چنین نشود و هم چنان چشم باز،گواه جان باختن مردم باشیم و سرگردان در درمان بیماران کرونایی،این اندیشه پررنگ تر می شود که با این بی احساسی به مرگ های کرونایی و بی خیالی به درگیری و همه گیری بیماری و بیکاری به انجام ندادن کاری برای واکسیناسیون و درمان،نشان از بیگانگه بودن به این سرزمین و بی مهری و دلبند نبودن به مردم است!