شعری بخوان که با آن رَطلِ گران توان زد

شوشان ـ خداداد ابراهیمی :

در مطلع غزلی از لسان الغیب حافظ؛
"راهی بزن که آهی بر سازِ آن توان زد
شعری بخوان که بر آن رطل گران توان زد"
شاعر معتقد است که خنیاگر باید در دستگاهی بنوازد و شعر مناسبی را انتخاب کند که بر انگیزاننده حال و متحول کننده احوال حاضرین باشد و چنان به شور و نشاط درآیند تا آنجا که  که بزرگان قوم را بتوان متعهد به قولی کرد یا به نحوی از آنها استفاده مادیّ یا معنوی برد.
شاید به تاسی از همین سبک و سیاق حافظ، شعرخوانی نمایندگان در همه ادوار مجلس، تقریباً مرسوم و مسبوق به سابقه بوده و‌ در مجلس دهم نمایندگانی ازجمله؛ سید کاظم دلخوش‌، عبدالحمید خدری، نادر قاضی‌پور و مصطفی کواکبیان به شاعران پارلمان اشتهار داشته‌اند.
گاهی معدودی از نمایندگان، با کج سلیقگی، شعرهای کم اثر، سست و کم اعتباری را چاشنی سخنان خود کرده‌اند تا آنجا که شعرخوانی برخی ازآنان، دستمایه طنز و مطایبه مردم قرار می گرفته است.
اما اخیراً در جریان جلسه رای اعتماد مجلس یازدهم به محمدعلی نیکبخت وزیر پیشنهادی جهاد کشاورزی، علی اکبربسطامی نماینده حوزه شمالی ایلام در دفاع از برنامه ‌های وزیر جدید، با نطقی متفاوت از نطق‌های پیشین خود، برای این وزیر سیستان و بلوچستانی‌تبار، سنگ تمام گذاشت و مسئولیت کارآمدی وی را به دوش کشید.نماینده ایلام در خاتمه سخنانش، با هوشمندی چند بیت شعر از غزلی انگیزشی را خواند؛
"نه از رومم، نه از اقوام چینم
دهاتی زاده‌ای چادر نشینم
تَرک های عمیق زخم داس ست
شیار دست های خوشه چینم
اگر دستی  مرا یاری رساند
چه دنیای خوشی می آفرینم"
او با دستاویز قرار دادن این ابیات، ازهمکارانش خواست که با رای اعتماد به نیکبخت وی را یاری کنند تا بتواند برای مردم و خاصه کشاورزان، دنیای خوشی بیافریند. شعر خوانی بسطامی با احسنت و مرحبای همکاران پارلمانی و دولتیان  مواجه شد و در رسانه‌ها بازتاب چشمگیری داشت.
حال که نماینده ایلام و  نمایندگان حامی وزیر جدیدکشاورزی از اعتبار پارلمانی و سرمایه اجتماعی حوزه انتخابیه خود، مایه گذاشته‌اند، امیدواریم که جناب وزیر با عملکرد مطلوب خود هم بتواند نمایندگان حامی خود را سربلند کند و در برابر رای اعتماد مجلسیان، طرفه‌کاری ببندد و هم‌ با غلبه بر چالش‌های حل مسئله گندم و خشکسالی و نیز تحقق مطالبات چندین ساله کشاورزان و دامداران، تَرَک‌های عمیق زخم داس کشاورزان و دست‌های خوشه‌چین آنان را همواره نصب العین قرار داده و برای التیام زخم‌هایشان مرهمی شفابخش، ساخته و پرداخته کند.