انتخابات یا بهار احزاب!

از آن برهه‌ای که کنش‌گران سیاسی دریافتند و احساس کردند که « انتخابات»، فرصتی برای کنش‌گری و رقابت و تبلیغات و ایراد سخنرانی و به میدان کشاندن نیروها و اعضای جوان خود است،  فصل انتخابات و ماه‌های منتهی به آن، عملا بهار احزاب شناخته شد یعنی فرصت و امکانی فراهم می شد که بتوانند ستادهای انتخاباتی دایر کنند، پوستر بزنند، کارناوال راه بیندازند، استیج ببندند و با دعوت از سخنرانان، پر تعدادی جمعیت حامی خود را به رخ بکشند.  از رهگذر این بهار، رسانه های کاغذی رونق می گرفت و دکه‌های روزنامه فروشی‌ها، پاتوق ستادهای انتخاباتی برای توزیع اقلام تبلیغی می شد.
این کنش‌گری و نشاط سیاسی، بی درنگ و بطور مستقیم همه فضاهای کالبدی شهرها را فرامی گرفت و تشکل‌های دانشجویی در محیط دانشگاه، فعال می شدند و جوش و خروشی در اصناف حتا در دسته های غیر سیاسی موج می زد.
اثرات کناری این جوش و خروش، چه بسا به خانواده‌ها و مهمانی‌های خانوادگی نیز کشانده می شد و جدای از پاره ای کدورت های کوتاه مدت و گذرا، به گرمی مجالس و محافل دامن می زد.
از رهگذر این بهار سیاسی، سواد و فرهنگ و ادب سیاسی، که خود را در نیک سیرتی و تحمل کردن مخالفان هویدا می ساخت، خود به خود، موجب بالا رفتن و ارتقای اعتماد عمومی و پیوندهای اجتماعی می شد و از رهگذر تقویت ارتباطات اجتماعی و دوستی‌ها، میزان تخلف و بزه و آسیب‌های اجتماعی فرو می کاهد .
بهار سیاسی احزاب و رونق و نشاط اجتماعی برآمده از آن، بی گمان بر فضای کسب و کار و کلا اقتصاد کشور تاثیر می گذاشت و موجب ثبات و ارامش بازار می شد.
حضور پررنگ و آگاهانه و رقابتی مردم در فصول انتخابات، حمایت میلیونی از نظام جمهوری اسلامی و نهادها و قوای سه گانه را به چشم جهانیان می کشید و طمع دشمنان و رقیبان و بدخواهان داخلی و خارجی را به ناامیدی تبدیل می کرد و هر فصل از انتخابات، جایگاه جهانی کشورمان را ارتقا می بخشید.
رقابت های سیاسی و انتخاباتی در پایان فصل انتخابات، به فضای دوستی میان همه کنش‌گران تبدیل می شد و خط جدا کننده میان برنده از بازنده، رنگ می باخت و نیروهای شایسته و دلسوز از هر دو طرف، همچنان در معرض خدمت به ملت و میهن قرار داشتند و در همه رده های مدیریتی از آنان استفاده می شد!
فصل انتخابات، فرصتی برای کشف و تربیت و پرورش نیروهای قابل و شایسته و توانمند بود. از رهگذر فضای کنشگری، استعدادهای نهفته شکوفا می شد و سلامت و صداقت و پاکدستی افراد به آزمایش و امتحان گذاشته می شد.
نسل جوان و جدید از دل کنش‌گری سیاسی و از هر فصل انتخابات، بیرون می آمد و فرآیند نو به نو شدن کادر و نیروهای سیاسی را آماده می ساخت.
دانشگاه‌ها و نیروهای دانشگاهی به عنوان محور و ریشه و مرکز تحولات فکری و علمی،  فرهنگی و سیاسی،، اجتماعی و اقتصادی، در فصل انتخابات جوش و خروش دیگری به خود می گرفت. در کنار فعالیت های علمی و پژوهشی، جنبه مسئولیت اجتماعی دانشگاهیان و ارتباط دانشگاه با بدنه مردم و درد های جامعه تقویت می شد. حضور کنش‌گران دانشگاهی در میان نیروهای سیاسی، موجب تعادل و تناسب در شدت و حدت فعالیت های سیاسی و نگه داشتن کنش‌گری سیاسی بر مدار آرامش و مسالمت و پرهیز از تندروهای مخرب می شد!
اکنون که به گذشته نگاه می کنم احساس می شود که آن فضاهای امیدوارکننده و با نشاط جایش خالی است و دستمان از مواهب و میوه های آن، دور و دورتر شده است.
نسل جدید از کنش‌گران سیاسی باید به گذشته بازگردند و حال و آینده بهار احزاب را دوباره زنده کنند.
چه خوب که مطالعه آن‌چه در گذشته گذشت، دستمایه آینده پژوهی قرار گیرد و آسیب‌های فاصله گیری از بهار احزاب، مورد نقد و بررسی و تحلیل قرار گیرد.