شوشان ـ عماد هلالی :
در یازدهم شهریور ۱۴۰۲ و حدودا دور روز قبل از اربعین حسینی با حضور نخست وزیر عراق و معاون اول رئیس جمهور وقت ما و معیت وزیر راه و شهرسازی و شماری از مسئولین در شلمچه، خبر پرطمطراق احداث پل متحرک بر روی شط العرب با شوآف های رسانه ای در صدر اخبار نشست؛ پس از آن و در کمتر از ۲۴ ساعت همان مردمی که زندگی خود را برای خدمت در مواکب و میزبانی زوار اربعین رها کرده بودند، به یکباره چنان تظاهراتی را برای فشار بر دولت و لغو این اقدام با دفاع از ابر پروژه بندر فاو بصره که بعنوان بزرگترین بندر جهان درحال پیشرفت بود بر خیابان‌ها تحمیل و به جریان انداختند که حتی مولتی مصاحبه های مقامات ارشد عراق برای انواع توضیح و توجیه کارساز نبود تا جایی که برجسته ترین شخصیت های پارلمانی و دولتی عراق به میان مردم آمدند و متعهد به لغو اجرای پل ایرانی شدند، این رخداد به تنهایی چهار پیام داشت:
۱_ملاحظات تک بعدی و بی دقتی در محاسبات مقامات سیاستمدار ایرانی بدون لحاظ فضاهای اجتماعی و چشم انداز های اعتباری ایران در آن کشور و به تبع آن تراکم خطاها در بسیاری از رفتارهای دیپلماسی مستمر که به ظن و زعم نخبگان و فعالان عراق در باور عمومی، آن را جانبداری و دخالت های ایران در چیدمان سیاسی و سرنوشت های آنان طی این دو دهه تفسیر کرده اند که در نهایت عمده ی فساد و قصور سیاسیون فشل را به سیاست ها و دخالت های ایران نسبت و ارتباط می دهند
۲_ شدت آثار تبلیغات سوء و هجمه های ضد ایرانی و ظالمانه ایران هراسی بر جامعه و بی اعتمادی به ایران حتی نزد شیعیان هم عقیده، آن هم علیرغم خدمت های بی شمار و ارزشمند ما در حفظ امنیت آن کشور، اینگونه در خلاء و ضعف فعالیت های فرهنگی و عدم استفاده از ظرفیت های مشترک قومی در رایزنی های فرهنگی و روابط اجتماعی فرامرزی نمایان می‌شود
۳_احترام حاکمیت عراق به افکار عمومی و اجابت به مطالبات و نظر مردم حتی به قیمت لغو طرح های کلان بین الدولی و بین المللی باتکیه براصول و سنگر دموکراسی
۴_غفلت و فرصت سوزی ما پس از حدود ۴ دهه بی توجهی به عمران و توسعه آبادان و خرمشهر که سبقت عراق از ما را جهت ایجاد کریدور ارتباطی شرق و غرب جهان در سرزمین خود رقم زد
و اما اکنون سئوالاتی بولد مطرح می شود که:
*الف_* آیا از قابلیت اقوام و قبائل ما که امتدادی فراتر از مرزهای این
سرزمین دارد نه تنها بعنوان ظرفیتی موازی و بی بدیل در رایزنی های سیاست
کلان خارجی و تقویت ارتباطات بین الملل و تلطیف فضاهای اجتماعی همسایگان در
مقابله با نگاه ایران هراسی برای چنین مواقعی، بلکه حد اقل در تعاملات و
ایجاد یک طرح پایلوتی از هزاران طرح اقتصادی و فرهنگی مشترک ممکن بین دو
کشور با همسایگان مجاور که می توانست بعنوان حلقه های وصل پایدار برای ألفت
دو ملت و در راس آن تقویت روابط دو دولت باشد به شکل واقعی چه بهره و
استفاده ای نموده ایم؟
ب_ به راستی در مقایسه با سفارتخانه آمریکا در عراق که بنا به اذعان صریح استیون بیکروفت سفیر آمریکا در بغداد ۱۵/۰۰۰ کارمند غیر نظامی، آری.. تکرار میکنم پانزده هزار نفر پرسنل و کارمند غیر نظامی دارد یعنی در هر حوزه از رسته های، نیرو، انرژی، فرهنگ، اقتصاد،تجارت توریست و… هزاران کارشناس برای مطالعات و فرصت شناسی دارند ، لذا متقابلا سفارتخانه کشور ما ایران بعنوان همسایه مجاور در همین عراق باوجود آن همه خدمات گوناگون و ارزشمند و دارایی مشترکات قومی، فرهنگی و اعتقادی و مشابه آن سفارتخانه هایمان در دیگر کشورهای مجاور و همسایه چه میزان ظرفیت برای رایزنی های موثر و فرصت ساز ایجاد کرده ایم؟!
وقت آن نرسیده است که به خود بیائیم؟
