شوشان/ ایمان رحیمی هزاروند: دیگر فصل کوچ برای عشایر زاگرس جنوبی فصل خاطرات شیرین نیست و موسم کوچ در نبود "ایل راه" به فصلی تلخ و پر از التهاب و نگرانی برای عشایر بختیاری بدل شده است. روزگاری کوچ زیباترین بخش از زندگی عشایر کوچ رو در زاگرس بود، روزگاری که زیبایی کوچ را می شد در نغمه ها و نی لبک ایلیاتی ها، نقش قالی و گلیم های زنان و حکایت های پیران و شوق کودکان ایل از تولد بره ها و بزغاله ها در مسیر کوچ، دید و شنید.

بهارها و پاییزها که می آمدند ایل قصد سفر می کرد. بار و بنه می بست و با موسیقی زنگوله ها و نوای هی هی چوپانان کوچ می کرد از قشلاق به ییلاق و از زمستان های سرد سردسیر و تابستان های داغ گرمسیر به سوی بهار، آنجا که چشمه ها جوشان، دشت ها سبز و رودها خروشان بودند.

با "مال کنون" دل می کندند از کهنگی و یکجانشینی، دل به کوچ می سپردند و چون رود"کارون" جاری می شدند و به سمت تازگی می رفتند.

"ایل" بود و"ایل راه" و "ایلدار" که ایل را از کوهها و دره های صعب العبور "زاگرس به سلامت می گذراند و به ماهورها و دشتهای ""خوزستان" و چهار محال " می رساند.اما سالهاست که ایل راه ندارد و "ایل راه" ها بسته شده اند و عشایر بختیاری برای کوچ پاییزه و بهاره خود مجبورند قدم بر آسفالت جاده های شوسه بگذارند.

عبوری که بی هزینه نیست و سالهاست که مال و جان عشایر را قربانی کرده و بارها خون عشایر و دامهایشان بر سیاهی آسفالت این جاده ها نقش بسته است.

آقا بیگی چند سالی است هنوز هر بهار و پاییز کوچ می کند و از ییلاق به قشلاق و از قشلاق به ییلاق می رود. دل پری دارد از رنج هایی که بر عشایر کوچ رو می رود.

وی می افزاید: هم اکنون عشایر راهی برای کوچ ندارند و ما مجبوریم از جاده های ماشین رو برای کوچ استفاده کنیم که این باعث می شود تلفات جانی و مالی فراوانی در حین کوچ متحمل شویم.

او اکنون در کنار اجساد گوسفندان خود است و تقریبا نیمی از دارایی خود که حدود 40 راس از آنها را به خاطر بی احتیاطی راننده کامیونی که از ایذه به سمت استان چهارمحال وبختیاری بود از دست داده و تنها وی نیست هر ساله چوپانان وگله داران زیادی قربانی این حوادث هستند

اما نبود "ایل راه" تنها نگرانی عشایر در حین کوچ نیست امینت مالی عشایر نیز گاهی در مسیر کوچ به مخاطره می افتد .

کدام مسوول یا نهاد پاسخگوی این اتفاقات می باشد ؟

آیا باید پذیرفت که زندگی عشایری و کوچ تمام شده است ؟