خموشی از پس پرده های کهن

لهراسب زنگنه : اواخر آبان ماه بود که پیام کوتاهی از دوست و هنرمند نازنین فردین کوراوند دریافت کردم : « مجید فروتن شاعر جاودانه شد. ».
یک روز پیش از اینکه خبر را دریافت کنم بصورت تلفنی یارمحمد اسدپور عزیزم شعری از زنده یاد برایم خواند . آنهم بدون هسچ زمینه ای و یا قرار قبلی ، و حیرت من و افسوس اسدپور از این تصادف دو چندان بود.
 اسدپور گفت : فروتن 40 سال پیش به من گفته بود ، براستی دستی در این کاروزار طبیعت است که هر گناهی از آدمی سر بزند در جایی از او انتقام گرفته می شود. و سید علی شاعر هم همین واقعیت را در جایی به شکل دیگر گفته بود : حتی اگر در نگاهت به شیء خیانت کنی منتظر باش که همانا شعر از تو خواهد گریخت .
اما شعر زمان به دانش یکریز خویش می نازد سمفونی غریبی است که در ادامه می آید : نه باز می گردد و نه باز می ایستد . که حیرت آدمی از درک عمیق و شاعرانه فروتن از هستی و زندگی و زمان است که رخ می نماید و تکنولوژی فرزند طغیان گر هنر است که با سرعتی تسخیرکننده ، اساطیر و جهان پیشا سقراطی و هنر بزرگ و والای قرن 18 را در نوردیده و همچنان نه سربازگشت دارد و نه سودای باز ایستادن .
و اسدپور چه معصومانه و بی گناه در آن شب سخت گفت : امشب را در خانه به عزایش می نشینم و زنگ زد شهرکرد به خانواده اش تسلیت گفت : اما در شعر فروتن طبیعت جایگاه خاص و نوستالژیک دارد او مثل تصویرگری قهار که جزئیات را روی تابلو حک می کند از صافی دهلیزهای تو در تو و خیال گسترده خویش عبور می دهد باز بانی طبیعت و نه گفتاری – که شاعرانه – خیال خود را رها ویله از قید و بند آرایه ها و قوافی ساختگی می گذراند و اجازه می دهد زبانش تا کرانه های دور جولان دهد . تصاویری بکر و شورانگیز با هارمونی مُلهم از طبیعت پیرامونش که اینک در مرگ خویش گویی می سراید :
خموشی از پس پرده های کهن
چون جهانی که همواره کوچک می شود
در گوش هایش ایستاده است
نغمه ها که پلک پلک از او جدا می شوند
آیا به گرد جهانی که در حفاظ اوست می چرخند؟
یا به گردبادهایی که از آسمان های دور آمده اند؟
مرثیه برای مجید فروتن
........ و زمان به دانش یکریز خویش می نازد
جهان واویلایی است
در ملتقای دعای شعر و
مغناطیسی مکعب
و تشویش
چون چشم اندازی دور – دور
با اشتیاق می کشاند تو را
به سوی خویش
که آدمی هزاره به هزاره
از دانایی مهر خود می گریزد
و زمان به دانش یکریز خویش می نازد*

*برگرفته یک سطر از شعر فروتن