استاد سیدعلی اکبر پرورش که حق استادی بر گردن بسیاری از سیاستمداران امروزی دارد و یکبار شهید مطهری او رااستاد خواند وزیراسبق آموزش وپرورش ، نماینده سه دوره مجلس شورای اسلامی و مبارز پیشگام انقلاب اسلامی در بیمارستان عرفان اصفهان درگذشت.هرکس از منظری به آن مرحوم پرداخت و در مورد وی نوشت و توصیفش نمود ، پیام های تسلیت بی شمار و در رأس آنها پیام رهبر معظم انقلاب و صفاتی که برای ایشان برشمردند نشان از شخصیت بارز استاد می داد که با این ویژگی ها از بسیار افراد ممتاز می گردداما برای من که برای مطالعه هر سطر دقیق می شوم تا بیاموزم و علت نوشتار را بهتر دریابم صفات مؤثر و برجسته از او یافتم که نیک خُلقی مورد اشاره رهبر معظم انقلاب سرآمد و کلید ماندگاری همه آنهاست و باهمین صفت اخلاقی توانست وی رابه قلوب وارد سازد و محبوب گردد و از فراز و نشیب ها به سلامت عبور کند و سخنانش صاحب مستمع شوند و اعتماد دیگران را جلب نماید که نیک خُلقی کلید پیوند انسانها وهمراهی وهمدردی با آنها و رمز وحدت است وزبان شکرخداوندی ست . کسب چنین صفتی آسان نیست و ملزوماتی دارد و بسیاری از افرادی که علیرغم تلاش آراسته به این صفت نمیشوند عدم شناخت ملزومات یا ناتوانی از دل کندن وبریدن از ابزار قدرت است و وابستگی به این ابزار منجر به بدخُلقی ودور شدن از قاطبه مردم می گردد.

ملزومات یا مقدمات دستیابی دست اندرکاران امورسیاسی به خُلق نیک:

۱- پیگیری تا حصول نتیجه امری که به زندگی مردم ارتباط دارد وگذشت ازمنافع فردی و توجه به منافع جمعی

۲-کنارگذاشتن تکبر و غرور دربرخورد با مردم و سخن گفتن صادقانه با آنها

۳- عشق ورزیدن به جغرافیایی که به نیاکان تعلق دارد و بدون در نظر داشتن تعصبات و گرایشات همه توان و ظرفیت را برای عمران و آبادانی آن همراه با دیگران بکاربستن و با غم و درد ساکنان آن همراه شدن و جهت دهی منطقی مطالبات که قابلیت اجرایی داشته باشند.

۴-دست و دل گشاده داشتن و برای خود چیزی نخواستن و خانه خود را محل مراجعه دردمندان ونیازمندان نمودن که بیدردان وبی نیازان محل رجوعی نیاز نمی بینند.

۵-اخلاص وصداقت با مردم

و مجموعه این صفات به دلیل وجود آرامش و رضایت از عملکرد و مدیون نبودن به دیگران انسان را متواضع وخُلق را نیکومی سازد وپرخاشگری و انزواطلبی و خودبرتربینی راطرد می کند . این مبارزپیشکسوت که ردای وزارت و وکالت برتن پوشید برخلاف سیاستمدارانی که رجُل سیاسی شدند و مرکز نشینی را بر بامردم نشینی ترجیح دادند به زادگاه خود بازگشت و در کنار مردمش ماند ودر غمهایشان گریست و با شادیهایشان لبخند زد و بسیار امور راپیگیری نمود و راحتی راکناری نهاد و سلامتی را بر سر انجام وظیفه گذاشت.او می توانست در مرکز بماند و براحتی امکانات رفاهی بیشتر وبهتری برای خود فراهم نماید و در تصمیم گیری های کلان نقش بیافریند و در قدرت حکومتی جایگاه خوبی داشته باشد اما می دانست واجد صفت نیک خُلقی نخواهدشد و نمی تواند بر دلها حکومت کند لذاترجیح داد به زادگاهش برگردد.

حالا از همه هم استانی هایم که با پشتوانه مردم استان به منصبی رسیدند وبا شعار خدمت وارد شدندمی خواهم بپرسم که کدام یک همانند سید علی اکبرپرورش عمل نمود؟هرچند هیچ شخصیت استانی در قواره مرحوم پرورش نداشته ایم! که چنین جایگاه های بلند از نایب رییس مجلس تا وزارت وکاندیداتوری ریاست جمهوی وعضویت شوراهای مختلف ملی از جمله شورای عالی دفاع در حاکمیت داشته باشد. سیاسیون استان ما برای سرنوشت توسعه استان در هتل اوین تهران جلسه برگزارمی کنند! وبا ورود به حاکمیت درمدیریتهای میانی،عطای توسعه را بر لقایش می بخشند و به عنوان اداری بسنده می کنند حتی بازنشسته ها نیز تلاش می کنند تا مجددا"به کار گرفته شوندتا از این طریق به نامی و شاید نانی برسند!اگر هم بنیادی به همین نام تشکیل می شود صرفا" برای بقا درقدرت و بالابردن ضریب چانه زنی و قدرت لابیگری و دیده شدن اعضای آن بنیاد در حاکمیت است و اگر صداقت بامردم بودن دیده می شد انتصابات بعد از جلسات مشی توسعه گران را آشکار می سازد البته نگاه غالب مؤسسین دراینجهت است و جمع زیادی از افرادمذکور از سر دلسوزی وارد شده اند ولی یک واقعیت است !آیا یک خوزستانی را سراغ دارید که بعد از وکالت یا ریاست درمرکز رحل اقامت دراستانش برگزیند و در کنار مردم هم استانی اش زندگی بگذراند و همراه با آنان پیگیر مشکلات ملموس مردمش شود؟! من یک نمونه سراغ دارم ، او سید شکرالله زینلی نماینده مردم بهبهان در دوره اول مجلس شورای اسلامی است که باپایان یافتن دوره نمایندگی اش علیرغم اصرار برای سکونت درتهران به خوزستان بازگشت ومدت کوتاهی معاونت پرورشی آموزش و پرورش استان را بعهده داشت و سپس ریاست آموزش و پرورش زادگاهش راپذیرفت و بعد از بازنشستگی مغازه کتابفروشی خود را دربهبهان اداره می کند و پای ثابت جلسات قرآن مساجد است و محل رجوع مردم آنجاست و هرگز سیاسیونی که مدعی جذب نخبگان و پیشکسوتان را دارند نام او را به دلیل اخلاق گرا بودنش به میان نمی آورند و سهمی برای او در قدرت قائل نیستند در صورتی که هرگز سید سهم خواه نبوده است و البته صاحب یک عنوان در استان است چون سید زینلی اولین کسی ست که بعد از وکالت به سرزمین اجدادیش بازگشت والبته دعا کنیم آخرین نفر نباشد و کار بزرگ او را طرح نمی کنند تا مبادا چنین توقعی نزد مردم ایجاد گردد و افکارعمومی آنان را بازخواست نماید! آبادانی و عمران همت می خواهد و مردانی با خُلق نیک و از جنس سید علی اکبر پرورش که با همین صفت ممتاز می شود و لهجه اش به دلیل صدق، شیرین می گردد و بر دل می نشیند و همه زبان به تحسینش می گشایند و درفراقش غمگین می شوند و رهبر فرزانه با شناختی عمیق فردی محترم و اثرگذارش می خوانند و اثرات رفتار نیکش را در چهره های مغموم و گونه های خیس مردم اصفهان از فراقش می توان دید . برای زادگاهم خوزستان که دیگر در آنجا نفسم تنگ می شود و پزشکان توصیه به ترک دیارم داده اند و طبیب را رانده ام و مانده ام سید علی اکبر پرورشم را آرزوست وی که در بیمارستان عرفان زادگاهش اصفهان درگذشت. روحش شاد وخدایش بیامرزد .

savarnejad@yahoo.com