شوشان - دکتر محمدرضا ترکی: از زمان های قدیم ما که ملت بخشنده ای هستیم کارهای عجیب و غریب زیاد می کردیم؛ مثلا وقتی مهمانی دعوت می کردیم، وقتی که طرف می خواست برود، اگر آدم دست تنگی بود، مقداری سوغاتی و مبلغی پول هم توی جیبش می گذاشتیم. قدیمی ها به این هدیه می گفتند: «دندان مزد»!
در روزگار ما به این هدیه های ناقابل می گوییم «پول سیگار» و «پول چایی» و وقتی می خواهیم از طرف بابت بی ارزشی هدیه عذر بخواهیم می گوییم: این را بگیر بابت پول سیگارت یا بابت پول چاییت!
باز هم همان قدیم ها در برابر اصطلاح دندان مزد یک اصطلاح دیگر هم داشتیم به نام «نعل بها» که آن هم یک جور هدیه بود البته هدیه ای اجباری! داستان از این قرار بود که وقتی پادشاهی با قلدری تمام می آمد و شهری را تصرف می کرد برای اینکه به مردم ضرر بیشتری نزند مردم می پذیرفتند که مبلغ کلانی باج و خراج به او بپردازند و اسمش را می گذاشتند نعل بها. یعنی ببخشید که زحمت کشیدید و به شهر ما حمله کردید، لطفاً به بهای نعل اسبتان یا خودتان این مبلغ ناقابل را ،که اصلاً هم ناقابل نبود، بپذیرید!
این از قدیم، اما جدیداً در خبرها آمده بود که «پول چایی» سالانه "مرکز تحقیقات استراتژیک" یکی از نهادها 150 میلیون تومان است. با این حساب یقیناً باید پول چایی کل آن نهاد محترم خیلی بیشتر از این مبلغ باشد. و البته جای شکرش باقی است که مسئولان این نهاد محترم فقط به همین پول چایی و به قول قدما دندان مزدی قانع اند؛ چون اگر می خواستند از ملت نعل بها بگیرند معلوم نبود چه بشود!