- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
نوشتاری از حسن بهنام معاون پژوهشی آموزش و پرورش ناحیه ۴ اهواز / در حاشیه فاجعه دلخراش قتل کودکان، بعد از آتنا در اردبیل و بنیتا در تهران ، این بار ملیکا در هفتکل / زیرساخت فرهنگی و تربیتی جامعه رها شده است
شروع عمده آسیب های اجتماعی از مدرسه ی آموزش و پرورش ما است. نظام تعلیم و تربیت ایران، فرسوده و ناکارآمد است و امکان این که توانایی ها و مهارت ها...
شوشان / حسن بهنام
معاون پژوهشی آموزش و پرورش ناحیه ۴ اهواز
در روزهای اخیر در اخبار منتشر شده دررسانه ها و سایت ها، تازه ترین یافته های کارآگاهان پلیس در پرونده قتل ملیکا، دختر ۸ ساله هفتکلی نشان داد متهم به قتل، رضا پسر ۱۴ ساله همسایه است که به بهانه بازی او را فریب داده و جانش را گرفته است.
وی در جریان بازسازی صحنه قتل ، در اعترافاتی هولناک گفت که چون پول تعمیر دوچرخه اش را نداشت، تصمیم گرفت ملیکا را به قتل برساند و گوشواره هایش را سرقت کند.این حادثه هولناک غروب سه شنبه ۹۶/۷/۴ در شهرستان هفتکل واقع در استان خوزستان اتفاق افتاد.
پسرک درباره انگیزه اش گفت: "ملیکا دختربچه همسایه ی ما بود و او را می شناختم.مدتی بود دوچرخه ام خراب شده بود اما پدرم برای تعمیرآن به من پولی نمی داد. می دانستم ملیکا گوشواره دارد و نقشه کشیدم تا گوشواره هایش را بدزدم ، می خواستم آنها را بفروشم و با پولش دوچرخه ام را تعمیرکنم و..."
او در ادامه به جزئیات عمل خود اشاره می کند، از کمین کردن تا فریب ملیکا و گیرانداختن او و بستن دست های دخترک و درآوردن گوشواره ها تا خفه کردن و دفن کردن او ، که بعدا نتایج گزارش پزشکی قانونی از زنده بودن ملیکا در لحظات اولیه حکایت دارد و در واقع دخترک معصوم زنده به گور شده و جان باخته است. مرگی دلخراش و زجرآور به بهای دو عدد گوشواره کوچک به دست پسرک ۱۴ ساله همسایه !
قتل ملیکا هرچه قدر ناگوار باشد که هست، اما ناگوارتر این است که پسری ۱۴ ساله او را به قتل رسانده است ! قتلی که حتی کارآگاهان جنایی نیز باور نداشتند رضا به تنهایی دست به این « جنایت » زده باشد !! جنایتی با دو قربانی، ملیکا و رضا، هر دو قربانی «فراموشی» نقش «تربیتی » خانه و مدرسه .
انتشار خبر قتل ملیکا، تداعی کننده حوادث تلخی چون قتل آتنا، بنیتا و فاطمه بود، دختربچه هایی که در حوادث مشابهی قربانی شده بودند. این خبر بار دیگر افکار عمومی را جریحه دار کرد و همه کنجکاو بودند، بدانند پشت پرده این جنایت هولناک چه کسی قرار دارد و چه انگیزه ای او را به سوی قتل دختری ۸ ساله کشانده است؟
اما از همه این ها مهم تر، پاسخ به این پرسش اساسی است که از خود بپرسیم چرا چنین حوادث تلخ و تکان دهنده ای در حال افزایش است؟
یکبار دیگر جزئیات حادثه را مرور کنید. مگرنقشه کشیدن،فریب دادن،ربودن،بستن دست ها،خفه کردن و کشتن و در آخر کندن زمین و دفن کردن ملیکا ساده است که یک پسرک ۱۴ ساله چنین کند؟ انجام هر عملی به پیش نیازها و آمادگی روحی و روانی فرد نیاز دارد و باید فرد در حس انجام آن کار قرار بگیرد تا از عهده انجامش برآید. حال سؤال اینست چرا و چگونه پسرکی ۱۴ ساله به چنین حس و آمادگی روحی برای سخت ترین و فجیع ترین عمل یعنی قتل یک انسان بی گناه دیگر می رسد؟!
چرا آسیب های اجتماعی و استفاده نابجا و سوء از فضای مجازی و شبکه های اجتماعی در حال شتاب گرفتن است؟ به گونه ای که تلاش شبانه روزی و ارزشمند نیروی انتظامی و پلیس – به تنهایی- دیگر جوابگو نیست.
آمارها و تحقیقات نشان می دهد متاسفانه انواع انحرافات، کژرفتاری ها و آسیب های اخلاقی و اجتماعی شتاب فزاینده ای گرفته و در برخی موارد سن ارتکاب نیز به شدت پایین آمده است.این یعنی جامعه از ارزش های خود فاصله گرفته است.
گرچه بروز، رواج و افزایش پدیده هایی مانند دروغ گویی، اعتیاد، فحشا، روسپیگری، طلاق(رسمی و عاطفی)، ارتباط دختران(ارتباط نامشروع)، قتل، خودکشی، کودک آزاری، تجاوز، خشونت و پرخاشگری، درگیری ونزاع و بسیاری از آسیب ها و انحرافات دیگر در جامعه، علل و عوامل و ریشه های مختلف و متعددی دارد و مسائل اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، خانوادگی، زیستی و روانیِ افراد، قابل توجه و بسیار تأثیرگذارند، لیکن عامل فرهنگی و تربیتی به عنوان زیرساخت اصلی در سلامت اخلاقی و اجتماعی جامعه مورد غفلت متولیان فرهنگی و آموزشی-تربیتی بوده است و همواره برای حل معضلات و مشکلات ناشی از آسیب های اجتماعی نگاه ها به سوی نیروی انتظامی و پلیس معطوف شده است و آنها را به میدان می کشانیم. در حالی که بحث زیرساخت فکری و فرهنگی مطرح است ولی متولیان امر هنوز برنامه خاصی ارائه نکرده اند.
شروع عمده آسیب های اجتماعی از مدرسه ی آموزش و پرورش ما است. نظام تعلیم و تربیت ایران، فرسوده و ناکارآمد است و امکان این که توانایی ها و مهارت های مهم اجتماعی و زندگی را از طریق آموزش و تربیت صحیح به دانش آموزان - برای کنترل و پیشگیری از خطرات و آسیب های تهدیدکننده آنها و نیز تقویت رفتارهای درستِ شهروندی(یعنی پرورش انسان های توسعه یافته) - منتقل کند، را ندارد.
این ناکارآمدی دلایل متعددی دارد که خود بحث مستقلی می طلبد اما علت مهم آن این است که آموزش و پرورش اولویت اول هیچ دولتی نبوده وهمچنان نیست، یعنی رهاکردن زیرساخت فرهنگی و تربیتی جامعه.
امروزه جای آموختن و فراگیری رفتارهای تربیتی مهمی مانند مشارکت پذیری، قانون گرایی و احترام به حقوق دیگران، بی تفاوت نبودن نسبت به سرنوشت دیگران، مهرورزی و صلح و آشتی و دوستی و محبت، به جای پرخاشگری و خشونت، گفت وگو و نقادی و پرسشگری و مطالبه گری به جای بی صبری و تحمل نکردن عقیده مخالف و تخریب دیگران، رعایت انصاف و احترام و عدالت و ... ، احترام به حیوانات و محیط زیست و مهربانی با آنها، و ... در مدرسه ی آموزش و پرورش ما خیلی خالی است.
خروجی آموزش و پرورش ما کِی می خواهد انسان های صلح جو، خوش قلب و آرام باشد؟ این انسان های توسعه یافته هستند که جامعه توسعه یافته را می سازند.
انسان های دانا و سالمی که شجاع، نقاد، پرسشگر، مهربان، مسئولیت پذیر، قانونمند، مطالبه گر، صبور، با اعتمادبه نفس و مشارکت جو هستند، و در یک کلمه : شهروندِ خوب.
یادمان باشد تکرار چنین حوادث دلخراش وتکان دهنده و در نوع خود بی نظیر و افزایش آسیب های اجتماعی در جامعه، تلنگر و هشدار جدی است برای همه ما، که از نقش تربیتی خود غفلت نورزیم.
اگر اولویت نقش تربیتی و توانمندسازی افراد در خانواده و مدرسه ی آموزش و پرورش، دچار فراموشی و غفلت و بی توجهی نشده بود، آیا امروز شاهد چنین آسیب های دردناک و ناگواری بودیم؟
افزایش این حوادث که باعث جریحه دارشدن روح و روان جامعه شده است، باید ما را به تجدیدنظر در سیاست ها و راه های رفته ی گذشته و حال برساند، جایی که مسئولان و خانواده ها دل خوش ارتقای رتبه های کنکور و نمرات فرزندان خود هستند.
آیا اگر برای آموزش و پرورش تربیت شهروندان مسئول و توانمند در اولویت بود نه کنکور و نمره و شاخص های کمی مانند میانگین و رتبه بندی استان ها براساس این شاخص ها، امروز جامعه شاهد سلامت اخلاقی و اجتماعی بیشتری نبود؟
به گفته دکتر قاسمی پویا ، پژوهشگر، جامعه شناس و کنشگر حوزه آموزش و پرورش، ما افراد را فقط آموزش می دهیم ، تربیت نمی کنیم.
وی در مصاحبه با عصر ایران می گوید: «ما هنوز به مرز تربیت نرسیده ایم. ما داریم فقط آموزش می دهیم. آموزش به معنای تدریس ، یاددادن و درس دادن فارسی، ریاضیات ، علوم و غیره »
این پژوهشگر و جامعه شناس به اهمیت و معنای تربیت اشاره کرده و می افزاید: « ما انسان نمی پروریم. تربیت یعنی انسان پروری. ابعاد تربیت خیلی وسیع است.تربیت اخلاقی داریم،تربیت اجتماعی داریم. تربیت ، آمادگی برای زندگی است.تربیت عین زندگی است.فاصله ما با زندگی و با تربیت خیلی زیاد است. »
وی با انتقاد از کژرفتاری های موجود در جامعه درشرایط خلأ تربیتی فعلی،بروزآنها را دوراز انتظار ندانست و می افزاید: « در جامعه ای که نه تربیتِ احساس، انجام شود و نه تربیتِ اخلاق باشد، چه انتظاری می توان داشت؟»
چند ملیکا، آتنا و بنیتای دیگر باید قربانی شوند تا به خود آییم؟ آیا نفر بعد فرزند خود ما نیست؟ پس تا دیرتر نشده فرزندان خود را از بلاها و آسیب های اجتماعی جدی اطراف آنها نجات دهیم و به آنها بیاموزیم چگونه خود را توانمند سازند و از خود مراقبت نمایند.
