طبابت یا تجارت؟ بررسی یک معضل بزرگ در خوزستان !

شوشان - هوشنگ نوبخت : مدت هاست که بواسطه ی بیماری چند تن از نزدیکان ، پایم به فضاهای ناخوشایند بیمارستانی اهواز باز شد ، یکی از مکان هایی که مردم همیشه دعا میکنند که خدا نکند  ، کسی بدانجا  مسیرش بیفتد و الحق که چه دعای قشنگی و البته تقریبا غیر ممکنی .

طی این مدت  متوجه مشکلات و معضلاتی در روند درمان در استان و بخصوص اهواز شدم  که بارها و علیرغم میل باطنی ام  تقاضا کردم که چنانکه روزی شرایط من به جایی رسید که مجبور شوم به این مراکز بیایم ، وصیت و نصیحت میکنم که در منزل و بدون مراجعه به بیمارستان ، جان بدهم ولی تن به این شرایط که همان مرگ تدریجی تر و بسا دشوارتر است ، ندهم .

همه مستحضرید که امید اول مردم محروم اهواز و حتا استان ، مراکز آموزشی درمانی امام . گلستان و رازی است .

مراکزی که بواسطه ی آموزشی بودن و استفاده از تعرفه ها ی دولتی و بیمه های مختلف ، کمترین هزینه را نسبت به مراکز خصوصی دیگر دریافت میکنند .

بیش از ۳۲ ایراد اساسی و فاجعه بار را در حضور چند روزه ام در این مراکز ، یادداشت نمودم که هر کدامشان میتواند باعث عذر خواهی و استعفای مسئولین این مراکز و البته متولیان مربوطه در دانشگاه علوم پزشکی باشد .

حال چرا با وجود فضای کم ، پرترافیک ، کمبود تخت ، کمبود پزشک و متخصص ، نداشتن وضعیت بهداشتی اولیه ، عدم توجه و مراقبت کافی از بیماران ، عدم برخورد مناسب حراست و گاه پرسنل با بیماران و همراهان ، ضعف محرز پزشکان و پرستاران جوان و دانشگاهی در آموزش و اجرا ،  تنها گوشه ای از مواردی است که باید کسی جسارت پیدا کند و پاسخگوی افکار عمومی و سلامت مردم اهواز و استان باشد .

 در شرایط مراکز و بیمارستانهای به اصطلاح دولتی که قرار بگیری و متوجه بشوی که بیمار عزیزت دارد جلوی چشمانت از دست میرود ، مجبور می شوی حتا اگر قالی زیر پایت را هم فروخته ای ، به بخش خصوصی مراجعه کنی ، غافل از اینکه ( باید برون کشید از این شهر رخت خویش ) و اینکه در فضای در مانی به اصطلاح خصوصی و بی در و پیکر اهواز هم ، شرایط چندان مساعدتر از فضاهای دولتی نیست

تعرفه های مختلف و گران قیمت و البته متغیر ، مطب های نامناسب ، تشخیص های اشتباه ، دارو نویسی کیلویی ، اعزام و پاسکاری به پزشکان دوست و رفیق ، ترغیب به عمل های جراحی خطرناک و نالازم ، همگی گوشه ای از مشکلات و معضلات مطب ها و پزشکان بخش خصوصی اهواز هستند که هیچ معیار و مبنایی هم برای پاسخگویی ندارند .

آیا به نظر شما و قوانین طبابت در دنیا و البته حقوق بشر و سازمان ملل و یونسکو و انسانیت و شرافت و قسم پزشکی ، بخش دولتی و بیمارستان های عمومی یعنی محلی برای آزمون و خطا روی بیمارها و انسان ها ؟

یا بخش خصوصی ، یعنی اینکه همه چی آزاده و همینه که هست و اگه دوست داری ، بسم ا...

و دوست نداری ، برو بمیر ؟!

اینکه باید به جامعه پزشکی احترام گذاشت ، شکی نیست .

جامعه ی قابل احترامی که زحمت کشیده اند ، درس خوانده اند ، زحمت کشیده اند و پس از لطف و معجزه ی خداوند ، امید همه ی مردم هستند برای بازگشت به سلامتی و زندگی .

جامعه ی تحصیلکرده ای که قسم خورده اند برای طبابت سالم و توجه به مردم و اخلاص در کار و تلاش برای رفاه و سلامت مردم .

اما آیا چند درصد از جامعه ی پزشکی حال حاضر را می شناسید ، که تصور می کنید ، پس از مراجعه ی هر بیمار ، قسم پزشکی شان ، یادشان می آید ؟

اما آیا اگر با خودمان و جامعه مان و مسئولین مان و شرایط موجودمان روراست باشیم ، طبابت را در سطح جامعه محرز تر و واقعی تر می بینیم یا تجارت را ؟

پاسخ این سوال و دغدغه ام را واگذار میکنم به همه ی کسانی که مسیرشان به بیمارستانها و مطب ها افتاده است .

پاسخ این سوال را واگذار میکنم به مسئولین مراکز ودانشگاه علوم پزشکی و به کسانی که قالی زیر پایشان را فروخته اند تا تنها مریضی عزیزشان را نه درمان بلکه فقط تشخیص بدهند .

و پاسخ این سوال را واگذار میکنم به پزشکانی که قسم خورده اند برای طبابت و روی آورده اند به تجارت آنهم به قیمت سلامتی کسانی که محتاج نان شب اند .

و درود می فرستم به شرف و وجدان و سواد پزشکانی که از جان مایه می گذارند برای بیمارشان .

و بیش از پیش وقت می گذارند . و پول ویزیت را حذف کرده اند و انسانیت را صیقل داده اند و از قضا ، کم هم نیستند و دعای خیلی ها بدرقه ی راهشان و کارشان است .