مسعود ملک پور
روز به روز که می گذر اهواز به نابودی و شهرهای خالی از سکنه نزدیک تر می شود. شهری که دیگر خود نقشی در تولید ندارد و حتی سرمایه ای هم برای مصرف کردن ندارد بلکه گوشت قربانی ای شده برای مصرف شدن تا به اتمام رسیدن.
این روزها خبرهای زیادی پیرامون افتتاح یا کلنگ زنی پروژه های عملیاتی شنیده می شود. اما هرچه بیشتر در شهر غرق می شوید جز خرابی چیزی نخواهید یافت . پدیده وندالیسم ( تخریب کنترلنشده اشیاء و آثار فرهنگی با ارزش یا اموال عمومی است که یک ناهنجاری اجتماعی به حساب میآید) که در جان و دل این شهر رخنه کرده و او را از درون همانند خوره ای پوک و هیچ می کند. پدیده مهاجرت که نماینگر این است، استان جای خوبی است برای سرمایه دار شدن و هنگام استفاده از سرمایه و سرمایه گذاری ناچار به مهاجرت و مصرف کردن آنچه در خوزستان اندوخته اند .
کاش بهتر بود بجای اینکه به بیشتر شدن تعداد پروژه های عمرانی می اندیشیدیم به زیرساخت های فرهنگی و اقتصادی شهر می پرداختیم. فرهنگ سازیِ استفاده از ایستگاه های اتوبوس تا بجای ساختن و تعمیر ایستگاه ها، احترام گذاشتن به سطل زباله ها در سطح شهر تا اضافه کردن سطل های زیبا که عمر آنها به یک ماه هم قد نمی دهد و لگد مال عواقب نابهنجاری های اجتماعی می شود.
کاش به آن می پرداختیم تا آموزش دهیم به بهتر استفاده کردن آنچه که داریم نه اضافه کردن به داشته هایمان و سخت تر کردن مدیریت ها و بیشتر کردن هزینه های تعمیر و نگه داری . نتیجه این امر تنها به تقلیل رفتن سرمایه ی ماست با بازخورد کم .
پس از مسولین این انتظار می رود به جای اینکه خوشحال باشند از آنکه به تعداد پروژه ها اضافه شده است به زیر ساخت های جامعه و رشد همراه توسعه مشغول شوند تا سرمایه گذاری در استان روان تر شود و بخش خصوصی احساس امنیت و اعتماد بیشتری به استان داشته باشد.
پس آقای شهردار افزایش بودجه عمرانی دردی را که درمان نمی کند هیچ، بلکه چالش های جدید مدیریتی را نیز در کارنامه خود خواهد داشت.