- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۵ آذر ۱۴۰۳ - ۱۰:۵۹
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
ابوالقاسم بهوند
فوتبال میتونه شادی بیافرینه؛
همانقدر که میتونه مرگ اور باشه. ورزش آن هم فوتبال ملی اش میتونه ما را در کنار هم نگه بداره.
بازی دیروز( ایران _ مراکش) تلنگری بود بر ما تا به ناگاه از هم نمانیم. تلنگری بود بر ما که همه یک تن هستیم و بیش از این اعضایمان را دل افگار نسازیم؛
تا سخن دریده بر هم نرانیم و نخوانیم؛ تا زبان تخریب را بر نقد مقدم نشماریم؛ تا تندروی و تندخویی را بر رواداری و احترام مقدم نخوانیم؛ تا بی پروا تهمت نزنیم؛ تا خدا را ببینیم که خدا خود می بیند.
بله. ما به آرامش نیاز داریم. به همدردی و احساس و زبان مشترک. چه انسان که در هنگام مصیبتی برای فرار از آن، زبان مادریش را صدا می زند و دنبال رد پای یک همزبان مشترک است.
جونم جونم گفتنای یک مجری دوست داشتنی، نشان از یک عشق و احساس مشترک بود.
صدایی بود که فریادش با هم بودن بود که به کِشتی خود بیش از این آسیب نرسانیم. اجازه بدهیم به ساحل برسیم. اجازه بدهیم از طوفان دریا عبور کنیم. اجازه بدهیم بر موج شادی سوار بشویم که شادی خود زایمان رنجی است که صبوری بر آن لازم است. با سختی مبارزه، با پیروزی امید.
