- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
برای او ؛ پدرام طاهری؛
نه از نادیدن و بی رمقی چشم، که از بی تفاوتی ها و نادیده گرفته شدن. از سال ها قلم زدن بی بیمه و حقوق و اکنون انزوایی با میراث مهیب نابینایی.
شوشان - هادی خوش‌سیما: با دست هایی کشیده بر دیوار و قدم هایی لرزان و مکثی چند دقیقه در هر پله ی آپارتمان. ۶۰ پله و چند پاگرد برای آمدن به دفتر روزنامه و نشستن بر صندلی و برداشتن قلم؛ مسافتی کوتاه و خیزی دو پله ای برای ما و فاصله ای نیم ساعته و زجرآور برای " او ". با دیدگانی هر روز کم رمق تر اما شوقی دو چندان برای نوشتن که " فراموش نشود که تسلیم نشود که با شب خو نکند " بی چشم و بی هیچ چشمداشت.
این روزها دیگر دستانش هم کمتر بر دیوارها ساییده می شود و با چشمانی کم سوتر از پیش، بناچار کُنج عزلتی در خانه برگزیده و در پیچ بدعهدی ها به خاطره ها سپرده شده و حتی در روز خبرنگار - روزی که به نام اوست - از این گنجینه ی فرهنگِ خوزستان دعوت و یادی نمی شود و بجایش، ردیفِ مسئولین در ردیفِ اول، خودنمایی می کنند تا خاطری مکدر نشود.
همه ی ما - از صدر تا ذیل- در این نادیده گرفتن ها و ندیدن ها، در این رنجی که "او" در چند قدمی ما می برد، به کوری مبتلا شده ایم؛ کورهایی که به قول ساراماگو می توانند ببینند اما نمی بینند. و چه کسی است که نمی داند و نمی بیند که پدرام طاهری - این یگانه روزنامه نگار عرصه فرهنگ- چه دردی می کشد و چه رنجی می برد ؛ نه از نادیدن و بی رمقی چشم، که از بی تفاوتی ها و نادیده گرفته شدن. از سال ها قلم زدن بی بیمه و حقوق و اکنون انزوایی با میراث مهیب نابینایی.
کوری به همه ما سرایت کرده است؛ آی آدم ها... یک نفر در آب دارد می سپارد جان.
پی نوشت:
سپاس از وحید کیانی نه در قامت یک مدیرکل که در لوای فرهنگ و هنر، و در روزگار بی عملی ارشاد و خانه مطبوعات و در زمانه بی تفاوتی همه ما، در یک دورهمی دوستانه، با تقدیر از پدرام طاهری، لبخند زندگی را بر لبان این روزنامه نگار نشاند. سپاس از حبیب بهرامی که با عمل خود، پیشکسوتی را معنایی دوباره بخشید و تشکر از دوستانی که با دل و جان آمدند به امید آنکه گشایشی شود برای رفع بیماری و دغدغه های این هنرمند. باور کنیم که فردا شاید دیر باشد...
