در روزی های اخیر رویدادهای سیاسی و اجتماعی در شهر اهواز به گونه ای رقم خود و فوران اخبار و مجادلات خصوصا در شبکه های اجتماعی آن چنان بالا بود که بهتر دیدم برای رسیدن به حداقل آرامش در این هوای سرد به مکتب بودلر قرن نوزده پناه ببرم و اتفاقا دیگران را به این مکتب که بخشی از مشی رشته روان جغرافیا است دعوت کنم.

هر چند کالبدها و معابر و مستحدثات انسان ساز شهر به گونه ای تکراری نمایان و عرض اندام می کنند و به ظاهر تنها راه برون رفت در تفکر مدرن اینگونه القا شده که باید به کافی یا مرکز خرید یا جای ویژه ای رفت،اما تصمیم من بر پرسه زنی ساده بی هدف در محله امانیه از مبدا ایستگاه راه آهن اهواز تا میدان ملقب به همین نام تا خیابان منتهی به فرمانداری در مقابل عمارت های قدیمی راه آهن شاید ملقب به هشت بنگله و باشگاه قدیم راه آهن تا دانشگاه سه گوش بود.

تلفیق حس نوستالژیک با رویت ظاهر و قدمت بناها و بررسی تحولات اجتماعی تاریخ حداقل ۵۰ سال گذشته حکایت از وجود روحی کهنه و خفته در زخم شهری مهجور و مغفول دارد،پیاده روی در معابر این منطقه شهروندان پرسه زن را به تفکر و تامل می دارد،از دنیای پر مشغله و پر ملالت این روزها خارج می کند و قدری به آرامش می رساند و انسان را به فکر وا می دارد که چرا گنجینه های معاصر این شهر است چنین مورد بی مهری قرار گرفته اند،نقاط مهمی که می توانند با ایجاد و تعریف کاربری های ویژه موجب جذب گردشگر و سبب غنا بخشی به هویت شهری اهواز باشند.

پرسه زنی در این محیط که بخشی کوچک از هویت و بافت غنی شهر اهواز است می تواند در قالب تفسیر علمی و کاربردی روان جغرافیا موجب ایجاد جنبش مهم و موثر نقد سودمند وضعیت فعلی روزمره ما در این شهر باشد، تا در قالب این مکتب پرسه زنی با پرسشگری از فضا و تاریخ این مکان ها بتوانیم برای لحظه های سخت در زندگی مفاهیم روزمره را کنار بگذاریم و در اعماق سیال تاریخ اهواز غرق شویم.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه