آداب بی قراری

امسال ،جامعه ما با حوادث طبیعی و غیر طبیعی زیادی مواجه بوده است.اما فاجعه آمیزتر از مجموع این حوادث، فرهنگ و اخلاق اجتماعی  برخی از مردم ما در مواجه با آنهاست.نه تحقیق می خواهد و نه تفحص چرا که بوضوح مشخص است عده ای از مردم رغبت غیر طبیعی به نشر اغراق آمیز حوادث دارند.اینها از فراق فاجعه می سوزند و موسم محنت که از راه می رسد چهار فصل وجودشان بهار می شود.وقتی حادثه ای رخ می دهد چه حاکمیت مقصر باشد چه نباشد گل از گلشان می شکفد و هزار شیوه ناب ِ نوپدید و هزار هنر بدیع را بکار می گیرند تا این فاجعه را به فشل ِ فرایندهای حکمرانی مرتبط سازند.

خانمی که بهنگام پختن یک نیمرو ،در آشپزخانه ، منع آمد و شد اعلام می کند که مبادا تمرکزش بهم بریزد و برای خلوت شدن دست و پایش آشپزخانه را قرق می کند و آقایی که بهنگام تماشای تلفزیون نمی تواند یک زمزمه ضروری و یک نجوای بی رمق  را هم  در هشت فرسنگی  اش تاب بیاورد و تلخ و بد اخلاقانه اصرار به حفظ آرامش و تمرکز دارد ، آنچنان به خلق و نشر شایعات بی اساس و جوک های دلسرد کننده ی مربوط به یک حادثه  اهتمام می ورزند که یادشان می رود که مردم همین کشور حادثه دیده هستند . یادشان می رود که با راه اندازی این سیل دلسردی چطور تمرکز مدیران ستادی و عملیاتی و کارکنان خط مقدم  را  که شبانه روز درگیر رفع و رجوع بحران هستند بهم می ریزند و عزم و انگیزه آنها را سست می کنند و دل آنها را خالی می کنند.می دانید اگر مردم دهه شصت هم این چنین طعنه آمیز و دلسرد کننده با بحران بزرگ جنگ برخورد می کردند و دل جبهه و تدارک پشت آن را با جوک سازی و تخطئه های توخالی ِ بظاهر  روشنفکرانه این چنین خالی می کردند و تمام کار خوب و بد مسئولین آن زمان را زیر سوال می بردند الان باید به جای مهران و چذابه و شلمچه از مرز نایین یا اردکان یا میبد پاسپورت هایمان را مُهر ورود به عراق می زدیم و به کربلا مشرف می شدیم؟ لطفا هر فلسفه ، هر دین ، هر قوم و هر گرایش سیاسی و فکری که دارید  فرهنگ فاجعه پرستی و دشمن شادکنی را متوقف کنید و مشفقانه و دلسوزانه فقط به محنت وطنتان بیاندیشید. 

به شایعات دامن نزنید و آنها را منتشر نکنید .می دانید در این چند روز کرونایی چقدر مقدسات یک دین آسمانی توسط عده ای مغرض دین ستیز با استدلال هایی بظاهر موجه اما عقلا و عملا سست و بی اساس با چالش مواجه شده است و چطور برخی از ما واسطه  این چالش های نابحق شده ایم؟ عده ای که حتی نمی دانند امامان فقط با مشیت و خواست خداوند و فقط زمانی که حکمت خداوند اقتضا می کند کارهای معجزه آسا می کنند با سوء استفاده از جهل عوام ، شأن و منزلت  ائمه را زیر سوال می برند و  برخی دیگر هم با جوک سازی با آنها همراهی می کنند.فکر می کنند که ائمه برای تغییر قوانین تجربی و طبیعی جهان ماموریت دارند و ویروسی شدن حرم هایشان را نقیصه می پندارند در حالی که این نگرش خود نگرشی جاهلانه است. ائمه ما نه از آن لحاظ که معجزه می کنند ائمه و پیشرو و صاحب شأن هستند  بلکه این تقوا و علم و ایمان بی نظیرشان هست که آنها را پیش ما و در محضر خداوند متعال صاحب وجاهتی خدشه ناپذیر کرده است. اپیدمی شدن ویروس آنفلوانزای خوکی در پاییز  چند سال پیش هزاران نفر از هموطنان ما را  روانه بیمارستان ها کرد و باعث وفات عده  زیادی هم شد اما چون اراده ای سیاسی برای حجیم کردن ابعادش نبود نه کسی شایعه و جوک برایش ساخت و نه کسی تمام زندگی اش را به نشر محتواهای دلسرد کننده مرتبط با آن،  اختصاص داد.

معلوم است که  این حجم از بی قراری تصنعی و این حجم از خلق آشوب در حاشیه یک حادثه ، مستظهر به یک اراده سیاسی ست.کمی خودآگاهانه عمل کنیم و رسانه ای مجانی برای مروجان تعمدی یأس نباشیم. پل عبور پلشتی نباشیم. وقتی محتوای بی اساسی که عده ای با نیاتی خاص آن را تولید کرده اند برای نشر انتخاب می کنید چند ثانیه ای تامل کنید و با خودتان بگویید چرا باید بوستر بلا و کاتالیزور کراهت باشم ؟چرا برای من و ما اطمینان از صحت ادعا،  پیش نیاز نشر آن ادعا نیست؟ چرا لذت ِ پخش یک ادعای اثبات نشده و یک جوک موهن ِ مخرب برای ما آنقدر زیاد است که همه اصول و پرنسیپ ها و معتقدات پیشین مان را فراموش می کنیم و مجذوب شیرینی ِ نشر ِشر می شویم؟ 

در پایان پیشنهاد می کنم حالا که  همه کادر  وزارت بهداشت و درمان در مراکز درمانی سراسر کشور به مبارزه با کرونا ویروس و غلبه بر عوارض فاجعه آمیز آن مشغول هستند جامعه شناسان و روان شناسان اجتماعی ما هم دست به کار شوند و علت العلل رغبت روز افزون برخی از مردم  به حواشی تراژدی ها را هم بررسی کنند و راهی برای رهایی از آن پیدا نمایند. از روز غرق شدن کشتی سانجی به بعد ما  وارد یک دوره خاص فرهنگی درباره  چگونگی تعامل با تراژدی شده ایم و آداب بی قراری مان زیر و رو شده است.