نداشتن برنامه مدون و یا داشتن برنامه های متعدد غیر علمی منجر به بحرانهای متعدد در کشور میشود که هر روز یک بحران در بخشی از صنایع مملکت و مصرف کننده رقم میخورد.

برنامه اول :میگویند اقتصاد مقاومتی و اتکا به تامین نیازهای جامعه از طریق رفع موانع تولید با برنامه های مختلف رونق،جهش و هم اکنون پشتیبانی و رفع موانع.

از این‌برنامه استنباط میشود تامین نیاز کارخانجات و صنایع به مواد اولیه که در داخل تولید میشود اولویت اول است که تداوم تولید و اشتغال رقم بخورد.

برنامه دوم: قطع ارتباط با دنیا و اینکه نیازی به خارج نداریم منجر به اتخاذ سیاستهایی شد که به تحریم توسط آمریکا و اروپا و.... ختم شد .حالا تحریم گلوی اقتصاد ما را در تمام زمینه ها حتی پزشکی به سختی آزار میدهد و پول تهیه اقلام اساسی مورد نیاز را در اختیار نداریم و لذا بهر صورت باید تحریم ها را دور زد و کالاهایی غیر از نفت صادر کنیم تا زندگی در کشور جریان داشته باشد.

صادرات سیمان ،مواد پتروشیمی ،فولاد و اقلام خوراکی بدون توجه به نیاز در داخل کشور در همین راستاست.

در شرایطی که میزان تولید!! به اندازه نیاز داخلی است باید از بین دو برنامه فوق یکی را انتخاب کنیم و جایی اجازه صادرات دهیم که نیاز داخل صدمه نبیند .

متولی این هماهنگی و دادن یک برنامه کیست؟

در روز اول ایجاد صنایع مادر که از پول این مملکت تامین شده ،هدف رفع نیازهای کشور بوده و نه صرفا صادرات و در تمام دنیا نیز مازاد تولید صادر میشود و نه خون مورد نیاز جامعه که صرفا عده ای خاص بهره مند شوند.

ولی با کمال تاسف برخی مسئولان با ادبیات بازرگانی و صادراتی که خود ما هم دقیقا میدانیم ،صادرات را توجیه میکنند تا فشار پاسخگویی در جهت تامین نیاز جامعه را کاهش دهند و هر جا لازم شد از برنامه اول یا دوم یا سوم دلیل و استدلال می آورند.

نگه داشتن حرمت امام زاده واجب است ولی متولی باید نسبت حل این تضاد کمک کند تا شاهد رشد افسار گسیخته قیمت ها و بیکاری مردم نباشیم.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه