شوشان تولبار
آخرین اخبار
شوشان تولبار
کد خبر: ۱۰۵۵۳۷
تاریخ انتشار: ۲۸ ارديبهشت ۱۴۰۰ - ۱۳:۵۷
ناموسِ آموزش و پرورش
شوشان - دکتر فاضل خمیسی :
 اوایل دهه ی شصت معلم شدم ، و در یکی از سالهای این دهه ، « مدیر، آموزگارِ» مدرسه ای با حدود ۱۹ دانش آموز در پنج پایه ی تحصیلی  ، همه ی  وظایف سازمان یک واحد آموزشی از قبیل مدیر ، معاون ، آموزگار ، مربی بهداشت دفتردار ، خدمتگزار، سرایدار و ....  در ابلاغم و تحت عنوان « مدیر ، آموزگار» خلاصه می شد .
 آنروز از طرف اداره برای مدیران مدارس با هدف آشنایی با قوانینِ امتحانات ، جلسه ای برگزار شد ، من نیز شرکت داشتم ! مدیران با سابقه در ردیف های جلویی و مدیران تازه کار یا 
«مدیر، آموزگاران» در ردیف های آخر !
  مسوول امتحانات که مَرد جاافتاده و مُسنی بنظر میرسید و بنابه گفته های قبلش موهایش را در بخشنامه و دستورالعمل های  «امتحانات» سفید کرده ، دفتر امتحانات  ( دفتری که نمرات امتحانات دانش آموزان را در آن می نویسند) را با دست بلند کرد و با صدای رسا و فریاد وار مثل اینکه میخواهد رسالتی جدید را بگوید بیان داشت :
  «حواستان باشد ، امتحانات ناموس آموزش و پرورش است و این دفتر خانه ی این ناموس».  در ادامه توصیه های مؤکدی از قبیل اینکه  باید دفتر را با خود نویس و جوهر مشکی بنویسیم داشت ...،  آنموقع خبری از کامپیوتر و چاپگر و حتی روان نویس  نبود ، چقدر خودنویس و دوات (جوهر)  برایم زحمت ایجاد میکرد هنگام نوشتن دفتر امتحانات با دستانی «دواتی» 
  یادآوری فریادهای مسوولِ امتحانات در گوشم آنقدر مضطربم میکرد که چند بار جوهر روی صفحه پخش و مجبور میشدم چندین بار باز نویسی کنم و حتی کارم به گریه می کشید !!
از دوران تربیت معلم یاد گرفتیم ، هدف از مدرسه «آموزش» است و هدف از آموزش «یادگیری» و هدف از یادگیری «تغییررفتار» ! و در نهایت ، امتحانات ابزاری برای ارزیابی این این تغییر!
   میدانیم که روانشناسی کنترلیِ امتحانات، زورگرا ، ملزم گرا و کمیت گراست و درمقابل 
کنترل درونی و توصیف گرا از کیفیت 
پایین تری برخوردار است اما در حال حاضر برای ارزیابی ارتقاء دانش آموزان تنها ابزار قابل دسترسی و پذیرفته شده همین امتحاناتی است  که باید به بهترین و سالمترین نحو ممکن برگزار شود .
   باید با خودمان صادق باشیم ! زمانی که معلم مجبور است بدلیل نمره ی ارزشیابی و یا امتیاز سازماندهی و یا اخذ تقدیرنامه ، در نمره و قبولی دانش آموزان  آنقدر سهل بگیرد که حتی غائبین  حد نصاب نمره را گرفته و قبول شوند! و هیچکس حتی متولیان آموزش و پرورش  ، «معلمِ سخت گیر» را بر نمی تابند و حاضرند بخاطر «عددی» به بهانه ی افزایش قبولیها ، آینده ی نسلی تباه شود، باید کمی بیشتر تأمل کرد .
   بدلیل  همین سهل انگاری در خصوص «امتحانات» بعنوان  یکی از مهمترین اصول آموزش ، امروز شاهد ِنوعی بیسوادی پنهان اما مدرک به دستی هستیم که داناییش با مدرک تحصیلی اش هیچگونه انطباقی ندارد ! 
متاسفانه اینرا نیز باید افزود که  امتداد این سهل انگاری به دانشگاه‌ها نیز کشیده شده است که جای بحثش در مجالی دیگر قابل پیگیری است .
   حال که «کرونا» در یک غافلگیری باعث شد که آموزش از فضای فیزیکی و حضوری ، مجازی گردد و بدلیل نبود زیر ساخت های مناسب و بنا به گفته ی مسوولان ذیربط بیش از 
سی درصد دانش آموزان بخصوص در 
دوره ی ابتدایی فاقد گوشی همراه یا تبلت هستند و عملاً از آموزش مطلوب محرومند و از سویی دیگر بنا به یک پژوهش میدانی، غائبین کلاسهای مجازی دوره ی متوسطه مذکور ، آماری در حدود  چهل درصد پیش بینی شده ،، شایسته است اهمیت به ارزشیابی دقیق بیشتر مورد توجه قرار گیرد.
شاید هزینه ی تن دادن حوزه ی تعلیم و تربیت به حجم بالای تجدیدی یا مردودیها ناشی از کرونا،  از آمار سازی یا قبولیهای کاذب دانش آموزان در دراز مدت آسیب کمتری برای جامعه بدنبال داشته باشد، زیرا قبولی های کاذب مثل خشت کج در ساختمانی  است که در زمانی باعث فرو ریختن ساختمان خواهد شد.
  باید توجه داشت با این حجم غائبین و با این کیفیت آموزش ( مجازی) و با این سخت گیریهای پنهان بر معلمان در افزایش درصد قبولی ها ،  اگر حساسیت لازم و بازبینی کارشناسانه ای بخرج داده نشود ، روزهای خوبی از نظر سواد عمومی برای جامعه متصور نباشد .
   در پایان ذکر این نکته ضروریست که امتحانات پایان سال در دو پایه ی نهم و دوازدهم بعنوان پایه های پایانی دوره ی تحصیلی باید از بالاترین دقت ، کیفیت و استاندارد برخوردار باشد و نباید بخاطر شرایط زمانی یا برخی محدودیت ها اهمیت آزمون و ارزشیابی این دو پایه ی تحصیلی سرنوشت ساز  مورد اهمال قرار گیرد.
نام:
ایمیل:
* نظر:
شوشان تولبار