- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۵ آذر ۱۴۰۳ - ۱۰:۵۹
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
شوشان - محمدحسین غیاثی:
تراژدی خوزستان با نفس‌های به شماره‌افتاده‌ی گاومیش‌ها شروع می‌شود. همان گاومیش‌هایی که پسربچه‌ی مراقبش از روی شانه‌هاشان به داخل هور شیرجه می‌زند و این سکانسی است در فیلم‌های سینما که برای ما اهالی غیرجنوب جالب و هیجان‌انگیز است. رابطه‌ی انسان با گاومیش. مثل اعضای یک خانواده. اگر این را ندانیم شورش خوزستان را نمی‌فهمیم.
تراژدی خوزستان ناله‌ای است که در نی‌های نیشکر نواخته می‌شود. از خرید زمین‌ها و کوچ مردمان به کوت‌عبدالله در حاشیه‌ی اهواز.
کوت عبدالله و شلنگ‌آباد جایی است شبیه حاشیه‌ی کوی طلاب در مشهد دهه‌ی 70 و اسلامشهر در حاشیه‌ی تهران. هردو یادآور شورش و عصیان اجتماعی، حاشیه علیه متن، در دوره‌ی سازندگی. مشهد در سال 71 و اسلامشهر در سال 74. حاشیه‌هایی همچون حلبی‌آبادهای دهه‌ی 50 که بنیان‌گذار جمهوری اسلامی یقه‌ی شاه را بخاطرش گرفت و تا ساقطش نکرد رهایش نکرد!
حاشیه‌ی توسعه‌ی نابرابر. چهره‌ی دیگری از حکومتی گرفتار یا ناتوان یا بی‌مسئولیت با زمامدارانی بعضاً رؤیاپرداز و دست‌اندرکارانی کم‌وبیش بی‌احساس که شماری نه چندان کم از آنها غرق رانت و منصب و انباشت ثروت و قدرت و منزلتند و اهتمامشان بستن بار است برای اهل و عیال و ایل و تبار از سفره‌ی پر برکت انقلاب.
تراژدی خوزستان تراژدی صنعت است مثل همه‌ی دنیا. از زمانی که چرخ اولین کارخانه‌ها در منچستر شروع به چرخیدن کرد. زندگی عارضه‌ای بر صنعت شد. صنعت متن زندگی شد و انسان در لابلایش هرچه بیشتر خُرد شد. اکنون حتی زمین در برابرش کم آورده است. همانطور که جلگه‌ی خوزستان در برابرش کم آورده است. در برابر صنایع بالادستی که آب خوزستان را می‌بلعند.
خوزستان این حاصلخیزترین جلگه‌ی زمین، امروز به زانو درآمده است چون یک حکومت نفتی در عرض چندین دهه نفتش را استخراج کرده و در هزار کیلومتر آن‌سوتر بین عوامل خود توزیع کرده و آن عوامل با بخش مهمی از آن پولها هر بلایی که خواسته‌اند و توانسته‌اند بر سر این مملکت و از جمله حاصلخیزترین جلگه‌اش یعنی خوزستان آورده‌اند. تازه صدها میلیارد دلارش رد و نشان هم ندارد.
آنهایی که مازندران را زیر بار آجر و بتن برده‌اند همانهایی هستند که تونل‌های کوهرنگ را مهندسی کرده‌اند. آنهایی که باستی‌هیلز لواسان را به خط ابرو و خال یار می‌بخشند همانهایی هستند که صنایع سنگین را در کویر برپا کرده‌اند. همان حاکمانی که با پول نفتِ خوزستان، برای دنیا رجز می‌خوانند و شمشیر در هوا می‌چرخانند کسانی هستند که سالهای مدید نه در برابر آمایش خوزستان که کل ایران اگر نگویم درمانده، عقب مانده‌اند.
آن کسی که می‌گفت برای ما سوریه از خوزستان مهمتر است را یادتان هست؟
و چنین شد که دشت زخم‌خورده‌ی خوزستان دهه‌ها پس از پایان جنگ همچنان عرصه‌ی نزاع ماند.
خوزستان سرزمینی است که باید وقتی امروز نگاهش می‌کنیم آبادی و آبادانی از چشم و پیشانی‌اش ببارد.
امروز اما آن خانم خوزستانی ضجه سرمی‌دهد که بر آتش تشنگی‌ش آتش گلوله نبارید. مظاهرات ما سلمی است.
در جایی که خرمشهر و آبادانش روزگاری شهرهایی پر نام و نشان در جهان بودند چه شده است که انسان و گاومیش از تشنگی می‌نالند، نفس‌نفس می‌زنند و جان می‌دهند و ما می‌پرسیم چرا چنین شد؟ و از خودمان نمی‌پرسیم که با خوزستان چه کردیم که اینگونه شد و با ایران چه می‌کنیم که اینگونه شد؟
ما باستی هیلز ساختیم. ایران مال ساختیم. سراسرمازندران را زیر بار آجر و سیمان بردیم. با پول نفت. کویر قم و کاشان و اصفهان و یزد و کرمان را و هرجایی که مقاماتش دستی در حکومت داشتند آباد کردیم. ایران را هسته‌ای کردیم. محور مقاومت را از ساحل مدیترانه تا ساحل عدن سیراب کردیم.
دستتان درد نکند. خسته‌نباشید.
ای همه‌ی شیفتگان خدمت که چهل سال است تشنه‌ی قدرت نبوده‌اید، امروز که خوزستان مثل ماهیِ از آب بیرون افتاده بال بال می‌زند در پیشگاه مردم و فردا در پیشگاه تاریخ مسئولید.
ناشناس
| 
۰۸:۳۷ - ۱۴۰۰/۰۵/۰۳
پاسخ
زیبا وقابل درک گفته شد. آفرین