- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
شوشان - مهری کیانوش راد:
« اگر تنهایان همه جمع شوند / تنهایی جمع نمی شود.»
تا به حال از خود پرسیده اید :
تنها هستم؟
احساس تنهایی می کنم ؟
پاسخ به این پرسش ها ، چالشی چند سویه دارد.
بسیاری از افراد بعد از طرح تنهایی خود ، با دلایلی ثابت می کنند؛ چندان هم تنها نیستند و یا معتقدند ؛ که هیچ گاه تنهایی را تجربه نکرده اند.
در پاسخ آنها نوعی گریز از تنهایی خود است ، اگرچه تنها باشند.
برای چرایی این پاسخ های احتمالی چند گزینه به نظر می رسد :
الف: ناخودآگاه تصور می کنند، شنونده انسان مفلوکی را تصور خواهد کرد .
ب: برای انسانی که همیشه با نقاب برچهره زندگی می کند، دشوار است ، برهنگی خود را ببیند.
اما باید باور کرد ، هر انسانی تنها متولد می شود و تنها می میرد و زندگی بین دو تنهایی بنیادی
سپری می شود، به همین دلیل از تنهایی گریزی نیست ؛ که سرنوشت محتوم همه ی انسان ها است.
در طول زندگی ، برخی با آن خو می گیرند ، برخی با صدای بلند با آواز خود درِ تنهایی را به ظاهر به روی خود می بندند و برخی تلاش می کنند ؛ به فهم تنهایی رسیده و از آن ، پلکانی برای تعالی و ارتباط انسانی با همه ی هستی استفاده کنند.
انسان هایی که ظاهراً طعم تنهایی را نچشیده اند ، شکننده تر از دیگران هستند و با کوچکترین
حادثه ای که دیگران را از او دور کند ، به دام نومیدی سقوط می کنند.
واژه ی تنهایی ، مفهومی عمیق دارد؛ که متناسب با انسان ها متفاوت می شود . متاسفانه این واژه نیز بر اثر تکرار ، مانند بسیاری از واژه ها ، حرمت معنای خود را از دست داده است .
انسان تنهاست ؛ زیرا موجودی است، که با دیوارهای مریی جسم ،حقیقت درون او بر دیگران نامکشوف است و هیچکس نمی تواند به قلمرو درون او دست یابد ، در نتیجه همیشه ناشناخته باقی می ماند .
هر انسانی به میزانی که خود بخواهد ، روزنه هایی را به روی دیگران خواهد گشود.
شگفتی زمانی رخ می دهد ، که لحظاتی بر انسان بگذرد؛ که با چهره ی تازه ای از خود روبرو بشود ، به گونه ای که تا آن روز نشناخته بود.
انسان متوجه می شود ؛ حتی برای خودش نیز نامکشوف بوده است ؛ همان گونه که دیگران را نمی شناسد.
همیشه زاویه ای از وجود انسان در تاریکی آینده نامکشوف می ماند.
این سایه روشن های پنهان ، گاه انسان را با خودش بیگانه می کند ؛ اگر دریای اندیشه او را به کام خود بکشد ، ناگهان با غار تنهایی خود روبرو خواهد شد .
احساس تنهایی ، گاه مانند گردابی انسان را به پایین می کشاند و نابود می کند .
چه بسیار هنرمندان و افراد صاحب اندیشه ای که در یک لحظه ، نقطه اتصال خود را به زندگی از دست داده و مرگ را بر زندگی ترجیح داده اند.
با بررسی می توان مشاهده کرد، افرادی با شکست عشقی ، بیماری ، ناتوانی در خلق آثار هنری و بسیار عوامل دیگر خودکشی کرده اند .
انتخاب خودکشی ، به این مفهوم است ؛ که نقطه ی تعلق انسان با هستی بریده شده است.
تا زمانی که تعلقی ، انسان را به زندگی وصل می کند ، حیات ادامه دارد.
این اتصال از هرنوع می تواند باشد.
هر انسانی به دنبال تکیه گاهی است ، تکیه گاه می تواند خودش باشد ، این تکیه گاه نشان ضعف نیست ، بیانگر تعلق و اتصال به زندگی است.
نوع نگرش انسان به تکیه گاه در زندگی و سرنوشت او نقشی بسیار تعیین کننده دارد.
برای بسیاری ، حلقه ی اتصال که پاره شد ، تصمیمی جز مرگ نمی ماند ؛ اما بسیاری دیگر ، چون بندباز ماهری ، سریعاً نقطه ی اتصال جدیدی را یافته و دوباره زندگی تداوم می یابد.
مفهوم تنهایی برای همه یکسان نیست ، هر چند بُن مایه ی آن یکی است.
انسان ستایشگر قدرت است،
قدرت می تواند ، ثروت ، علم ، هنر یا معنویت باشد . انباشتگی هر چیزی انسان را مجذوب خود می کند.
همیشه انسان های قدرتمند را با هیاهوی جمعی در کنارشانْ تصور کرده ایم ، شاید هیچگاه به خلوت کسانی که در تنهایی به خلق آثاری پرداخته اند ، آشنا نبوده و نیستیم .
انسان همیشه ترس از ناشناخته های خود دارد و تنهایی ناشناخته ای آشنا است و همین ویژگی وحشت انسان را افزون تر می کند.
در تنهایی متعالی ، وحشتی نیست ، زیرا انسان می داند ، چرا تنها است . می داند هر گاه بخواهد می تواند با دیگران ارتباط برقرار کند . می داند چه قلمرو وسیعی را در اختیار دارد، می داند که خودش معمار این تنهایی است ؛ تا فرصتی باشد برای شکوفایی ناپیداهای روحش.
نه شِکوه دارد و نه به دنبال ترمیمی است .
نه زخمی را احساس می کند و نه به دنبال مرهمی است .
اما در انواع دیگر اَن ، کسانی هستند ، که از ترس تنها بودن جسم همیشه در وحشت هستند ، همیشه به دنبال پناهگاهی هستند ، که از تنهایی خود بگریزند ، درون این گونه افراد آنچنان تهی از سخن است ، که لحظه ای نمی توانند خود را تحمل کنند ، روحی شکننده دارند و جمعیت، دیوار محکمی برای آنان است ، تا به تکیه کنند .
این انسان ها با وجود احساس تنهایی ، از اَن سخن نمی گویند ، زیرا از محکوم شدن به غیر محبوب بودن می ترسند .
در تفکر این گونه انسان ها ، همیشه باید آویزی باشد تا آن را محکم در دست بگیرند .
معمولا این انسان ها بسیار سریع جذب گروه های اعتقادی ، افراطی می شوند ، گاه ثروت ، شادی جسمانی ، جوانی و زیبایی ، پیشرفت و ترقی ، دست آویز انسان می شود و اگر روزی دست آویز خود را از دست بدهند ، افسردگی و گاه خودکشی راهی است که به آنها چهره نشان خواهد داد.
اگر انسان بتواند ، به مفهوم عمیق تنهایی و باور آن برسد -به عنوان سرمایه ای بزرگ - راه را به سوی قله های کمال باز خواهد کرد .
فریده بهاالدینی
| 
۱۶:۴۶ - ۱۴۰۰/۱۰/۱۹
پاسخ
بسطار عالی احسنت به خانم کیاتوش راد