سفر چند روز پیش ابراهیم رئیسی به قم و مذاکرات او با علما و برخی از مراجع تقلید و درخواست طرح و برنامه برای اداره کشور بخصوص در زمینه های اقتصادی، و پاسخ ایت الله جوادی املی مبنی بر ابنکه اقتصاد و مدیریت علم است و کشور را به صورت کمیته امدادی اداره کردن خلاف فرهنگ خلقت است و پاسخ ایت الله شبیر خاقانی مبنی بر اینکه ما اهل فن نیستیم تا در باره جرح و تعدیل مسائل نظر بدهیم وارائه راهکار درباب حکمرانی کار فقیهان نیست نشان می دهد مدت ۴ دهه است حکمرانی کشور خارج از علوم و فنون مربوط به کشورداری اداره شده است.

بلاخره علما پذیرفتند اقتصاد و مدیریت علم است و حکمرانی جامعه نیاز به علوم و فنون روز دارد،اما سوال بحث برانگیز و ابهام امیز اینجاست که به قول اقای شبستری امدی جانم به قربانت ولی حالا چرا؟

ایا اکنون که بنا بر امار وزارت کار حدود 26 میلیون جمعیت زیر خط فلاکت زندگی می کنند و بنابر امار مرکز پژوهش های مجلس حدود 60 میلیون جمعیت یارانه بگیر زیر خط فقر داریم، و یا در مقطع زمانی که نرخ سرمایه گذاری در کشور صفر، نرخ رشد اقتصادی چندین ساله اخیر کشور منفی، نرخ استهلاک سرمایه های موجود اعم از تجهیزات و تکنولوژی و ساختمانی و نیروی انسانی بشدت افزایش و همگی در استانه مستهلک شدن هستند، و حجم‌ اقتصاد کشور کاهش پیدا کرده است و پس ازکشورهایی همچون پاکستان، امارات و عربستان قرار گرفته است و مردم تحت شدیدترین فشارهای معیشتی قرار دارند باید اقرار به نا کارایی فقه در اداره امور کشور بنمایند؟ ایا زودتر از این امکانش میسر نبوده است؟

مدتی پیش کاظم استادی فرزند ایت الله استادی طی یک مقاله منطقی به 6 دلیل مستند وعلمی و عینی اعلام نمود: اصول فقهی حدود 60 درصد کاربرد خود در جامعه را از دست داده اند و بزودی 40 درصد باقیمانده هم اثر خود را از دست خواهند داد.

این مسئله تنها در بعد داخلی اتفاق نیفتاده است *بلکه در بعد بین المللی وسیاست خارجی مغایر با منافع ملی هم خسارات جبران ناپذیری برای کشور به ارمغان اورده است.

من نه به اصول فقه اگاهم و نه تخصصی در این زمینه دارم این مباحث را علما و مراجع و حوزیان مطرح نمودند و تنها اثار زیان بار اجرای ان در سطح جامعه را مشاهد نمودم. اگر مدعیانی همچنان نسبت به کارا بودن ان اصرار دارند بهتر است جامعه را اگاه نمایند.

منافع ملی یک مفهوم کلی از عناصری است که مهم ترین نیازها و ضروریات حیاتی هرکشور را تشکیل می دهند.

این عناصر عبارتند از حفظ موجودیت،استقلال،تمامیت ارضی، امنیت اقتصادی و نظامی می باشند.

که باید در سیاست خارجی مد نظر قرار گیرند. باید دانست که قدرت نظامی ابزار سیاست خارجی است و نه ارباب ان، همه کشورها حتی کشوری با معیارهای سوئیس که رسما و عملا در چهار قرن اخیر از هرگونه تهدید خارجی مبرا بوده ودر قلب اروپا حتی از معرکه های جنگ های جهانی اول ودوم به مرکزیت اروپا دور مانده است، در امنیت و تضمین امنیتی مطلق قرار ندارند، لذا لحظه ای از تقویت بنیه دفاعی و نظامی خود غافل نمی شوند،چرا که نیک می دانند در نظام به تعبیر" جنگ گرگ ها برعلیه گرگ ها" ضعیف ها پایمال می شوند.

اما همین تجربه و فهم مشترک می گوید: عنان اختیار سیاست خارجی باید بدست سیاستمداران باشد و نه نظامیان، متاسفانه در جمهوری اسلامی به خصوص طی یکی دو دهه اخیر این نظامیان بودند که عنان اختیار سیاست خارجی را بعهده گرفتند و با اجرای مداخلات نظامی و مانور های امادگی و خط و نشان کشیدن برای برخی کشورها عملا سیاست خارجی را در حیطه اختیارات قدرت نظامی قرار دادند و مسئولان رسمی سیاست خارجی کشور، مجری تصمیمات و اوامر راهبردی تعیین شده از سوی انها بوده اند.

سیاست خارجی مقوله ای حاکمیتی است ونه صرفا حکومتی، بنابراین این سیاست و شاکله ان نباید تابع فراز و فرود دولت ها و رهبران و روسای جمهور و بخصوص نظامیان باشد.

ممکن است با جابجایی افراد تغییراتی در اولویت ها و استفاده از مسیرها و ابزار های متفاوت صورت گیرد اما معذالک اصول ان ثابت و منافع ملی راهنمای عمل ان است.

در شرایط حاضر ملت های مختلف در یک دهکده جهانی و در کنار یکدیگر به زیست طبیعی و مراودات اجتماعی و اقتصادی و سیاسی روزگار می گذرانند، هیچ کشوری نمی تواند خود را در انزوای بین المللی قرار دهد و در عین حال به رشد و توسعه سیاسی، اجتماعی و اقتصادی دست یابد.

بنابراین روابط بین الملل و سیاست خارجی یک کشور نقش مهم وتعیین کننده ای در توسعه اقتصادی و اجتماعی و پیشرفت ان دارد.

بعبارتی سیاست خارجی کشورها بستر ساز توسعه اقتصادی در درون است و باید در خدمت اقتصاد ان کشور باشد، تنها کشور ماست که اقتصاد توسط سیاست خارجی ناشی از ایدئولوژی به گروگان گرفته شده است.

این در حالی که اتخاذ یک سیاست خارجی متوازن، اگاهانه و مبتنی بر منافع ملی می تواند امنیت مرزهای کشوررا تضمین نماید و باعث توانمندی سه مولفه قدرت از جمله قدرت مردمی و اعتماد عمومی مردم به حکومت، قدرت اقتصادی و ایجاد رفاه عمومی برای مردم، و قدرت نظامی کشور شود.

همانطور که اداره ی امور کشور و برنامه های توسعه اقتصادی، اجتماعی و سیاسی نیازمند علوم و فنون روز است،سیاست بین الملل هم نیازمند به علم و دانش، شناخت کافی ازتحولات جهانی،موقعیت ژئوپلتیک و ژئواکونومی کشور وسایر کشورها، اشنایی با اتفاقات مهم روز دنیا، پیش بینی تحولات اینده و انعطاف پذیری ونه تسلیم، است.

میزان زیان حاصل از سیاست خارجی نامتوازن و مغایر با منافع ملی ناشی از تقدم ایدئولوژی در این چند دهه، و همچنین انتخاب افراد اکثرا فاقد صلاحیت علمی،تخصصی، کارشناس و دیپلماتیک در مراکز تعیین کننده ای همچون وزارت خارجه، شورای عالی امنیت ملی، کمیسیون سیاست خارجی مجلس و بخش سیاست خارجی مجمع تشخیص مصلحت نظام به مراتب بیشتر ازخسرانی است که سیاست غیرعلمی داخلی به بار اورده است.

این نوع سیاست باعث شده که اولایک دولت متحد و استراتژیک در صحنه بین المللی نداشته باشیم، دولت های عراق و سوریه نیز منافع ملی خود را به خاطر ایران به خطر نمی اندازند دوماکشور را درمحاصره سرزمینی قرار دهیم،ازشمال و شمال غربی، شمال و شمال شرقی، جنوب وجنوب غربی،در محاصره سرزمینی قرار گرفته ایم.

سیاست پان ترکیسم اردوغان و ترکیه، چنگ و دندان نشان دادن جمهوری اذربایجان به تحریک دیگران، سیاست یک بام و دو هوای اقلیم کردستان و حضور همه جانبه اسرائیل در اذربایجان و کردستان عراق و حتی روابط پنهانی اسرائیل با ترکیه باعث شده که درشمال و شمال غرب، و حضور طالبان و پاکستان در شرق و شمال شرق ، ("حضور پاکستان در مانور مشترک با ترکیه و اذربابجان در منطقه قره باغ و اعلام نخست وزیر پاکستان مبنی بر اینکه این دولت منافع ملی خود را به خاطر ایران به خطر نمی اندازد و در صورت احیاء تحریم های شورای امنیت انها را بر علیه ایران اعمال خواهد نمو و نفوذ عربستان بر حاکمان پاکستان،") و همچنین حضوراسرائیل در کشور هم مرز در جنوب ایران و ایجاد پیمان ابراهیم که روزبروز در حال گسترش است کشورما را در محاصره سر زمینی قرار داده است.

سیاست های غلط درجنگ قره باغ وحمایت های احساسی و ایدئولوژیک ائمه جمعه چهار استان ترک نشین و همایش بین المللی بی ربط در مورد قره باغ توسط حوزه علمیه باعث شد که کشور پس از مدتها مجبور به لشکر کشی در مرز های شمالی به منظور جلو گیری از انسداد کریدور شمال و جنوب که "ایران مرکز ثقل ان است" بشود.

اتکا بیش از حد به چین و روسیه و عقد قرارد های بلند مدت با توجه به سوابق نامطلوب روسیه در گذشته ی ایران و اینکه اصولا کشور روسیه غیر از منابع نفت و گاز و سلاح های جنگی توانایی دیگری ندارد تا بتواند باعث هم افزایی درتوسعه اقتصادی کشور بشود و ازطرفی وجود تحریم ها و روابط ناپایدار ایران باغرب باعث سوء استفاده انها از کارت ایران و فروش نفت و گاز خود به جای سهمیه ایران شده است، و یا تکیه بر چینی که بر خلاف تحلیل های اولیه بعنوان قدرت اول اقتصادی در سال های اتی، با اضمحلال اقتصادی مواجه خواهد شد و منافع خود با سایر کشورهای منطقه را به خاطر ایران به خطر نمی اندازد، اقدامی غیر کارشناسی و مغایر با عقل است.

بر اساس امار و ارقام ومتغیر های کلان اقتصادی وارزیابی های معتبر کارشناسان بین المللی طی چند سال اینده، اقتصاد چین بخصوص در زمینه تکنولوژی وتراشه های جدید دچار افت شدید می گردد.

"در مقاله بعد مشروحا بدان خواهم‌ پرداخت" این وابستگی به چین و روسیه و همچنین عدم توجه به سایر معادلات جهانی همگی باعث تاثیرات سوء در مسائل اقتصادی، اجتماعی، سیاسی درون کشور و محاصره سرزمینی ایران شده است.

بازنگری اساسی در رابطه با اداره کشور و سیاست خارجی بخصوص در معادلات پیش رو می تواند کشور را از گزند اسیب های بعدی دور نگه دارد.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

نظرات بینندگان

غیر قابل انتشار: ۰

انتشار یافته: ۱

محمد

۲۳:۵۰ - ۱۴۰۰/۱۰/۱۷

پاسخ

این نظریه فوق فقط از روی احساسات و خود بینی بیش از حد بیان شده که فراموش کرده سردمداران امریکای جنایتکار ریشه ااصلی این ظلمها در حق تمام عالم هست حتی 50 میلیون از مردم خودش در گرسنگی مطلق به سر میبرن و هر کشوری که زور نظامی نداشته باشه امریکا خاک و جان اون کشور و به توبره میکنه چه ایران چه عراق و سوریه و لبنان و یمن و ونزولا و غیره... پس برای مقابله گرگ با سخن گفتن و علم و دانش فراوان نمیشه ایستاد اسلحه دفاعی نیاز هست یا حق

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه