با احمق نشستن ، رنجی است ، استخوان سوز ، رنجی که برای هر واژه ای ، برای هر عملی ، برای هر آن چه، شیوه ی عادی زندگی است ، ناگزیر از توضیحی باشی و توضیحی که باز و باز هم فهم نشود .

رنج حماقت سخت ترین رنج زندگی برای دانایان است ، برای کسی که می داند و قدرت ندارد ، به دیگران بفهماند ، بیاموزد ، نه از ناراستی اندیشه ی خود ، که در ساحت اندیشه ی دیگری ، درست و غلط آن را ، نقادی نباشد.

شاید بپرسیم ، چرا عیسی از احمق به بلندای کوه می گریخت ؟

فرار عیسی پاسخی معقول دارد.

عیسی نه از کفر می گریخت ، نه از ترس.

عیسی نه از نادان می گریخت ، نه از بی ایمان .

می دانست که درد نادانی ، آموختن است .

می دانست که درد بی ایمانی ، تجربه ی ایمان است.

می دانست که درد فقر ، کسب روزی از راهش است.

می دانست ، در سختی ها و رنج های بیشمار آدمی ، توکل و راه چاره جستن از عقل و تدبیر راهگشاست و آن گاه که آدمی از فهم رویدادی عاجز باشد ، پناه بردن به حکمت الهی قدم در راه است ، تا راه بر او بگشاید .

اما رنج احمقی ، رنجی بی پایان و درمان ناپذیر است .

می خواهد شفا دهد ، درد می آورد.

می خواهد بسازد ‌ ویران می کند.

می خواهد دوست باشد ، دشمنی می کند.

می خواهد دین بیفزاید ، با عمل نادرست خود که ریشه در عدم شناخت او دارد، همه ی دین را به یغما می برد.

رنجی احمقی ، نادانی انسانی است که جامه ی دانایی پوشیده و خود نمی داند.

رنجی احمقی ، رنج آدمی است که ظاهرا همه چیز را می داند و از دانستن خود عاجز است.

عیب جمع را می داند و از شناخت عیوب خود غافل است.

"خار را در چشم دیگران می بيند و شاخه ی درخت را در چشم خود نمی بیند."

همه چیز را می بیند ، جز خود را .

چه حماقتی بالاتر از این که از ارزشمندترین سرمایه ی وجودی خود غافل باشد.

به فرمایش مولانا :

صد هزاران فضل داند از علوم

جان خود را می نداند آن ظلوم

داند او خاصیت هر جوهری

در بیان جوهر خود چون خری

قیمت هر کاله می دانی که چیست

قیمت خود را ندانی احمقی است.

رنج بی پایان حماقت را درمانی نیست،

که برای هر دردی درمانی است و حماقت دردی بی درمان و همیشگی است.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه