کوره ای که تا چند سال پیش نشانی در نقشه نداشته حالا برای خودش اسم و رسمی پیدا کرده ، اما اینجا ، انگار «هوا» کلافه شده ، گرم، نمناک ، بدبو و خفه کننده ، خیلی ها و بخصوص آنهایی که دستشان به دهانشان می رسد برای کمی بهتر نفس کشیدن ، رفته اند، اندک متمولینی که مانده اند به جز «نفس» دلایلی برای ماندگاری تراشیده اند.

اینجا ریه های دختر هفده ساله ، به

اندازه هفتاد سال دم و بازدم دارد و بخاطر همین، عشق ها دود گرفته و عشاق حوصله ی ناز کشیدن ندارند و بدون شعر به خواستگاری میروند، البته «اینجا» همیشه اینطور نبود ، سیاهی نفت و سختی فولاد، شهر را خاکستری و کاری کرد که «صبورهایش»ٰ قهر کرده از همان راهی که آمده بودند، برگردند.

روزگاری اینجا ، همزمان که زیباترین لحن اذان اداء میشد ، ساز و «چوبیه»ٰ‌ٰهم بود و کودکانش آنقدر شادی می کردند که گاومیش هایشان شیر بیشتری می دادند ، گفته میشد گاومیشی که خنده ی صاحبش را ببیند، شیرش بیشتر می شود...

«او» الان اینجا بود. اصلاً جایی نرفته بود که نباشد، حتی اگر از آخرین دیوارهای شهر فاصله میگرفت باز هم اینجا بود ، چون با خودش عهد داشت برگردد.

اقتصاد دانان با وجدان معتقدند ،

با نرمی نفت و سختی فولاد میشد یک

«شهرحریری» ساخت اما اینجا با اینکه نفت و فولاد بود این اتفاق نیافتاد..

تا پایش را از درب خانه به بیرون گذاشت ، پشیمان شد، هوا آنقدر گرم و دم کرده بود که تمام انگیزه اش را برای دیدن طلوع و کمی سرحال شدن از بین رفت ، شرجی هوا و زباله های پخش و‌ رها شده در کوچه باعث شد زیر لب با خودش چیزهایی بگوید.

فاصله ی خانه اش تا لب رودخانه و

جاده ای که ساحلی میخواندنش صد متربیشتر نبود.

با هر قدمی که برمیداشت ، احساس خفگی اش بیشتر میشد ، اما انگار

چاره ای برایش نمانده بود.

از عرض جاده ی ساحلی به سمت لبه ی رودخانه، مسیر خیلی کوتاهی بود ، انگار برای این راه آسفالته ، تکه ی درازی از رودخانه را بُریده اند، رودخانه ای که مغرورانه و پُرخروش برای خودش جایگاهی در زندگی انسانها تعریف کرده بود ، حالا مثل مسلولی رنگ پریده و لاغر با چشمانی

بی رمق تکلیف خودش را با زندگی نمیدانست!

هیچ آدمیزادی برای هواخوری و پیاده روی دیده نمیشد!

چند سگ ولگرد و بی صاحب هم انگار شرایط را درک و گوشه ای لم داده بودند . طلوعی در کار نبود، خورشید بدون طلوع و نمایان شدن ، تیرهای آتشین و داغش را از پشت سنگری از دود و مه و غبار روانه «اینجا» کرده بود.

برای پیاده روی اون روز کلی برنامه داشت اما مگر با این وضع و هوا میشد !؟

نیامده خواست برگردد که وانت متوقف شده ی کنار جاده نظرش را جلب کرد.

نزدیکتر شد ، بار وانت ، سه گوساله ی نَر بود و مسیر کشتارگاه! اینها را راننده گفت و اضافه کرد که برای ذبح ها ، زمان مشخص است و اگر دیر برسد باید گوساله ها را برگرداند و مجددا فردا آنها را به کشتارگاه ببرد ، و این ضرر را باید از جیب خودش بدهد !

دلش برای راننده سوخت اما از اینکه ممکن بود گوساله ها یک روز عمر بیشتری بکنند خوشحال شد، بعد با خودش گفت ، بالاخره امروز یا فردا سرشان را می برند...

راننده وانت، لاستیک زاپاس همراه نداشت و مرتب با تلفن به این و آن زنگ میزد تا برایش زاپاسی جور کنند .

بلاتکلیفی گوساله ها از حال راننده کمتر نبود.

حالا روی آسفالت پِهن گوساله ها هم پخش شده بود ، «او» در همان نزدیکی ایستاده بود و شرجی هوا را فراموش کرده و فقط منتظر عاقبت گوساله ها بود انگار سرنوشت گوساله ها با سرنوشتش گره خورده بود.

بوق بی دلیل یک کمپرسی هنگام عبور از کنار وانت ، گوساله ها را طوری ترساند که با تمام قدرتشان میخواستند طناب دور گردن و پاهایشان را پاره کنند، راننده دستپاچه به سمت عقب وانت رفت ، اما پایش روی سرگین ها سُر خورد و با کمر روی آسفالت افتاد.

با عصبانیت و فحش از سرجایش بلند شد ، طنابها را محکم کرد..

هوا روشن تر اما بهتر نشد ، کم کم از مرد عصبانی فاصله گرفت و قصد رفتن به خانه مرد ، فکرش درتمام مسیر برگشت ، مشغول راننده ی عرق کرده و گوساله ها بود..

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه