- آرشیو
- |
- عضویت در خبرنامه
- |
- درباره ما
- |
- |
-
- صفحه نخست
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- |
- شهرستان ها
- |
- تماس با ما
- |
- پیوند ها
- چرا سید ابوالحسن حسن زاده ؟
- ساعت جدید کاری برای ادارات اعلام شد
- مدیران با مردم ارتباط نزدیکی داشته باشند
- رفع مشکل استقرار شرکتهای دانش بنیان با تحقق مصوبه سفر رییس جمهور به خوزستان
- رسانه طراز انقلاب اسلامی یعنی نقد منصفانه، اطلاع رسانی شفاف و صادقانه و پرهیز از دروغ و تهمت
- بهره مندی از ظرفیت های فرهنگی انقلاب برای مقابله با اباحه گری بسنده می کند
- چرا به جای ساماندهی متکدیان؛ سیستمی افزایش پیدا می کنند؟!!
- انقلابات رنگی تحت الگوی جوکریسم
به روز شده در: ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۱۳:۱۷
قال علی علیه السلام: انسان سه جا تغییر میکند: نزد صاحبان قدرت، روی صندلی قدرت و غنا بعد از فقر و هرکس تغییر نکند دارای خرد ناب و اخلاق مستقیم است. القُربِ مِنَ المُلوكِ ، و الوِلاياتِ ، و الغَناءِ من الفَقرِ ، فمَن لَم يَتَغَيَّرْ في هذهِ فهُوَ ذو عَقلٍ قَويمٍ و خُلقٍ مُستَقيمٍ
ریاست به دست کسانی خطاست، که از دست شان دست ها بر خداست...سعدی عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن، ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را(سعدی)
آن را که چنین دردی، از پای دراندازد، باید که فروشوید، دست از همه درمان‌ها(سعدی)
هر که دلارام دید ،از دلش آرام رفت، چشم ندارد خلاص ،هر که در این دام رفت
(سعدی)
کسی نیک بیند به هر دو سرای، که نیکی رساند به خلق خدای(سعدی) امام علی (ع): كسى كه دانشى را زنده كند هرگز نميرد.
آخرین اخبار
شوشان - دکتر فاضل خمیسی :
هوا را مه گرفته ، ساعت پنج صبح است ، شاید هم پنج بعدازظهر !
اصلاً مگه فرقی میکنه، شهری که مه و هوایش داغ باشه ، صبح و عصرش هم یکی است.
میگن همه جا از اینجا بهتره ، حتی ده
کوره ای که تا چند سال پیش نشانی در نقشه نداشته حالا برای خودش اسم و رسمی پیدا کرده ، اما اینجا ، انگار «هوا» کلافه شده ، گرم، نمناک ، بدبو و خفه کننده ، خیلی ها و بخصوص آنهایی که دستشان به دهانشان می رسد برای کمی بهتر نفس کشیدن ، رفته اند، اندک متمولینی که مانده اند به جز «نفس» دلایلی برای ماندگاری تراشیده اند.
اینجا ریه های دختر هفده ساله ، به
اندازه هفتاد سال دم و بازدم دارد و بخاطر همین، عشق ها دود گرفته و عشاق حوصله ی ناز کشیدن ندارند و بدون شعر به خواستگاری میروند، البته «اینجا» همیشه اینطور نبود ، سیاهی نفت و سختی فولاد، شهر را خاکستری و کاری کرد که «صبورهایش»ٰ قهر کرده از همان راهی که آمده بودند، برگردند.
روزگاری اینجا ، همزمان که زیباترین لحن اذان اداء میشد ، ساز و «چوبیه»ٰ‌ٰهم بود و کودکانش آنقدر شادی می کردند که گاومیش هایشان شیر بیشتری می دادند ، گفته میشد گاومیشی که خنده ی صاحبش را ببیند، شیرش بیشتر می شود...
«او» الان اینجا بود. اصلاً جایی نرفته بود که نباشد، حتی اگر از آخرین دیوارهای شهر فاصله میگرفت باز هم اینجا بود ، چون با خودش عهد داشت برگردد.
اقتصاد دانان با وجدان معتقدند ،
با نرمی نفت و سختی فولاد میشد یک
«شهرحریری» ساخت اما اینجا با اینکه نفت و فولاد بود این اتفاق نیافتاد..
تا پایش را از درب خانه به بیرون گذاشت ، پشیمان شد، هوا آنقدر گرم و دم کرده بود که تمام انگیزه اش را برای دیدن طلوع و کمی سرحال شدن از بین رفت ، شرجی هوا و زباله های پخش و رها شده در کوچه باعث شد زیر لب با خودش چیزهایی بگوید.
فاصله ی خانه اش تا لب رودخانه و
جاده ای که ساحلی میخواندنش صد متربیشتر نبود.
با هر قدمی که برمیداشت ، احساس خفگی اش بیشتر میشد ، اما انگار
چاره ای برایش نمانده بود.
از عرض جاده ی ساحلی به سمت لبه ی رودخانه، مسیر خیلی کوتاهی بود ، انگار برای این راه آسفالته ، تکه ی درازی از رودخانه را بُریده اند، رودخانه ای که مغرورانه و پُرخروش برای خودش جایگاهی در زندگی انسانها تعریف کرده بود ، حالا مثل مسلولی رنگ پریده و لاغر با چشمانی
بی رمق تکلیف خودش را با زندگی نمیدانست!
هیچ آدمیزادی برای هواخوری و پیاده روی دیده نمیشد!
چند سگ ولگرد و بی صاحب هم انگار شرایط را درک و گوشه ای لم داده بودند . طلوعی در کار نبود، خورشید بدون طلوع و نمایان شدن ، تیرهای آتشین و داغش را از پشت سنگری از دود و مه و غبار روانه «اینجا» کرده بود.
برای پیاده روی اون روز کلی برنامه داشت اما مگر با این وضع و هوا میشد !؟
نیامده خواست برگردد که وانت متوقف شده ی کنار جاده نظرش را جلب کرد.
نزدیکتر شد ، بار وانت ، سه گوساله ی نَر بود و مسیر کشتارگاه! اینها را راننده گفت و اضافه کرد که برای ذبح ها ، زمان مشخص است و اگر دیر برسد باید گوساله ها را برگرداند و مجددا فردا آنها را به کشتارگاه ببرد ، و این ضرر را باید از جیب خودش بدهد !
دلش برای راننده سوخت اما از اینکه ممکن بود گوساله ها یک روز عمر بیشتری بکنند خوشحال شد، بعد با خودش گفت ، بالاخره امروز یا فردا سرشان را می برند...
راننده وانت، لاستیک زاپاس همراه نداشت و مرتب با تلفن به این و آن زنگ میزد تا برایش زاپاسی جور کنند .
بلاتکلیفی گوساله ها از حال راننده کمتر نبود.
حالا روی آسفالت پِهن گوساله ها هم پخش شده بود ، «او» در همان نزدیکی ایستاده بود و شرجی هوا را فراموش کرده و فقط منتظر عاقبت گوساله ها بود انگار سرنوشت گوساله ها با سرنوشتش گره خورده بود.
بوق بی دلیل یک کمپرسی هنگام عبور از کنار وانت ، گوساله ها را طوری ترساند که با تمام قدرتشان میخواستند طناب دور گردن و پاهایشان را پاره کنند، راننده دستپاچه به سمت عقب وانت رفت ، اما پایش روی سرگین ها سُر خورد و با کمر روی آسفالت افتاد.
با عصبانیت و فحش از سرجایش بلند شد ، طنابها را محکم کرد..
هوا روشن تر اما بهتر نشد ، کم کم از مرد عصبانی فاصله گرفت و قصد رفتن به خانه مرد ، فکرش درتمام مسیر برگشت ، مشغول راننده ی عرق کرده و گوساله ها بود..
