"حسين که نور پرفروغي بود، در کربلا شهيد شده و بدون دفن افتاده است. اي فرزند پيامبر! خداوند از سوي ما جزاي نيکت دهد، و از خُسران ميزان دورت بدارد. حسين جان! تو براي من به منزله کوه محکمي بودي که به تو پناه مي‏آوردم، و در مصاحبت و رفتار با دين و مهرباني معاشرت مي‏کردي.

بگو ببينم بعد از اين يتيمان و دردمندان به کجا پناه برند؟ و مستمندان و مسيکنان کدام دري را بکوبند؟

اي همسر عزيزم! (تو آن چنان در دل من جاي گرفته‏اي) که سوگند به خدا جز تو را رغبت نمي‏کنم، و بغير از حسين‏دل به کسي نبندم تا زير خاک‏ها دفن شوم."

بانو رباب بعد از حسین بن علی، به شعر خود وفادار و با مرد دیگری ازدواج نکرد.

از نکات جالبی که در باره ی سکینه، عقیله ی مدینه آمده است ، تسلط او بر شعر و شعر شناسی او است.

سید مومن شبلنجی شافعی در نورالابصار می گوید:

" سکینه از جمال و ادب و فصاحت بهره ای بزرگ داشت ، اقامتگاه او محل تجمع شعرا و اهل ادب بود.

ابوالفرج اصفهانی در کتاب الاغانی در باره ی او می گوید:" سکینه در غریزه ی بلاغت و ملکه ی فصاحت نصیبی عظیم داشته، از سخن سنجی و شعرشناسی که آن را صنعت نقد شعر می گویند ، از اساتید زمان بود .

شعرا و بزرگان اهل سخن اشعار خود را به او عرضه می کردند و با نظرات انتقادی او قانع می شدند.

شعرا به خانه ی او می آمدند و سکینه از پشت پرده و گاه به وسیله ندیمه ی خود که از شاگردان

بر جسته ی او نیز محسوب می شد ، با شعرا و شعر آنها مرتبط می شد ، با دادن پاداش آنها را تشویق به سرودن اشعاری بهتر می کرد، به خصوص کسانی که در باره ی شهدای کربلا شعر می سرودند، از الطاف خاص او برخوردار می شدند."

در برخی از روایات تاریخی آمده است که روزی فرزدق ، کثیر غره ، نصیب و جمیل که از شعرای بزرگ زمان خود بودند، به خانه ی او رفته و اشعار خود را برای نقد به خدمتکار او دادند، تا از نظرات او باخبر شوند ، سکینه ایراد شعری هریک را بیان کرد ، اما ناامیدشان نکرد و به هرکدام پاداشی داد ، اما از جانب سکینه برای " جمیل" پیامی ویژه آورد و به او گفت :

بانوی من برایت سلام ویژه دارد و خواهان دیدار توست ، هنگامی که این اشعار تو را در باره ی کربلا شنید که می گویی:

فیالیتنی هل ابیتن لیله بواد القری انی اذا سعیدا

لکل حدیث بینهن بشاشه و کل قتیل بینهن شهید

تو حدیث ما را به جمله خاص بشارت داشتی و کشته شدگان ما را شهید خواندی.

افسانه سرایی های بسیاری در باره ی ارتباط او با

شعرا در تاریخ آمده ، که غیر قابل قبول هستند.

به طور مثال ماجرایی که به عمربن ابی ربیعه شاعر خوش سخن و محبوب زنان ذکر شده است ، هرچند واقعیت تاریخی دارد ، اما مربوط به سکینه نیست.

به گفته ی علامه شنقیطی این داستان در باره ی سُعدی (سُعیده مصغر سعدی ) ، دختر عبدالرحمان بن عوف است.

مخالفت با حکومت اموی:

بعد از کشته شدن همسرش مصعب بن زبیر عبدالملک بن مروان از او خواستگاری کرد و جواب رد شنید.

در آن زمان به فرمان معاویه سب علی علیه السلام بعد از نماز ادامه داشت .

سکینه به همراه عده ای از زنان در مجلس " ابن مطیر خالدبن عبدالملک حارث بن حکم ، سب کننده قرار می گرفت ، هرگاه ابن مطیر به سب علی می‌پرداخت، او و همراهانش هم صدا با هم ، ابن مطیر را سب می کردند.

بعد از وفات سکینه فرماندار مدینه اجازه ی دفن نداد ، تا خودش برای نماز بیاید .

تصمیم داشتهوای گرم مدینه باعث فساد و بوی تعفن و نفرت مزدم از بانویی بشوند ، که در زیبایی و آراستگی و شعر و ادب ضرب المثل بود ، و با حکومت مروانیان آشکارا مخالفت می کرد.

اما اطرافیان با عود و کافور محیط را معطر کردند ، شب گذشت و روز بعدپیکی آمد که امیر اجازه ی دفن داده است.

دو فرزند منسوب به سکینه هستند ، دختری به نام رباب از مصعب بن زبیر و پسری از عبدالله بن عثمان به نام عثمان .

نام هیچکدام در نسب نامه ها نیامده است ، در نتیجه یا باید بپذیریم که در کودکی مرده اند یا سکینه همسری جز پسرعموی خود که در عاشورا به شهادت رسید ، نداشته است.

نمونه ای از شعر او در عاشورا، هنگام شهادت پدر :

شیعتی مهما شربتم ماء عذب فاذکرونی

او سمعتم بغریب او شهید فاندبونی

ای شیعیان ما ، هنگامی که آب گوارا می نوشید، ما را یاد کنید.

هنگامی که داستان غریب و شهیدی را شنیدید بر ما مویه کنید.

برای آگاهی بیشتر ، به کتاب "زینب(س) احیاگر تشیع" از همین نویسنده ، رجوع کنید.

X Share

Stumble Upon Delicious Cloob

Digg

تمام حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به شوشان است و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و تولید: ایران سامانه